اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۲ خرداد ۱٣٨۵ -  ۲ ژوئن ۲۰۰۶

تولرانس یا رواداری را اینگونه تعریف می کنند: «عدم سرکب، بازخواست یا شکنجه و تعقیب گروه یا انسانهایی، که اعتقاد و شیوه زندگیشان، با اعتقادات مذهبی وسیاسی، یا اشکال یا هنجارهای متداول اجتماعی، همخوانی نداشته باشد.» رواداری از جمله مهمترین واژگان فرهنگ مدرنیته است و شرطی است، لازمه هستی انسانی و وسیله رسیدن به سعادت بشری. فقدان رواداری در یک جامعه می تواند به   خشونت و رفتارهای وحشیانه منجر شود.
 
بازداشت ۵۴ جوان بهائی، در روز جمعه، ۱۹ ماه مه ۲۰۰۶، در شیراز و هجوم همزمان نیروهای انتظامی به خانه ۶ خانواده بهائی و ضبط اموال شخصی آنها، نشانمان داد، که رژیم حاکم بر ایران، هنوز چندین سال نوری، تا رسیدن به حد مطلوبی از رواداری و تولرانس مذهبی، فاصله دارد.
دستگیری، شکنجه، تحقیر و حبس اقلیتهای بهائی، در سالهای پس از انقلاب، همیشه با اتهامات ساختگی چون، تبلیغ کفر و فساد، توهین به اسلام و یا جاسوسی بیگانه، همراه بوده و توجیه شده است. مردم ایران هنوزخاطره اعدام ۲۰۰ انسان بی گناه بهائی را، در دهه ۶۰، از یاد نبرده اند. انسانهای شریفی، که به جرم اعتقاد به خدایشان، به وحشیانه ترین شکل اعدام شدند و در گورهای دسته جمعی، به خاک رفتند.
 
دلایلی در دست است که نشان می دهد، دولت جدید ایران، سرکوب و قلع و قمع مومنان بهائی را، در راس برنامه های محرمانه خویش قرار داده است. ما، سازمان همجنس گرایان ایرانی، سرکوب و شکنجه و تحقیر هم میهنان بهائی مان را محکوم می کنیم. ما، سازمان همجنس گرایان ایرانی، خواستار به رسمیت شناخته شدن بهائیان و آزادی بیان و اندیشه برای این گروه از انسانهای جامعه مان هستیم.
  اعمال فشار، تعقیب و سرکوب بهائیان توسط دولت ایران، چهره بین المللی ایران را، بیش از پیش، مخدوش کرده و به اختلافات و درگیریهای مذهبی دامن خواهد زد. کشتار و شکنجه عزیزان بهایی در ایران، برای جهانیان، تداعی گر نامهایی چون «هولوکاست»، «آشویتس»، و « هیتلر» است،و اندک اعتبار و وجهه باقیمانده ما ایرانیان را، نابود خواهد ساخت.
هم میهنان بهائی ما، هنوز در آغاز هزاره سوم میلادی، از حق تحصیل در دانشگاه و استخدام در سازمانهای دولتی محروم هستند. هم میهنان بهائی ما، هنوز در آغاز هزاره سوم میلادی، حق ابراز عقیده و تبلیغ دین و ایمانشان را ندارند. جامعه بهائیان ایران، با بیش از ۱۶۰ سال سابقه، و جمعیتی بالغ برسیصد هزار نفر، هنوز به عنوان اقلیت دینی، در قانون اساسی ایران، رسمیت نیافته است. در سرزمینی که به قول شاملو ی بزرگش، «مزد گورکن از آزادی آدمی بیشتر است»، دختران و پسران بهائی ، بر مزار بی سنگ و بی نشان پدران و مادرانشان در «گلستان جاوید»، خون می گریند!
 
ما همجنس گرایان ایرانی، چونان اقلیتی، که خود طعم تلخ تحقیر و شکنجه و اعدام را چشیده ایم، درد و غم شما هم میهنان بهائی را، با جان و دل، احساس می کنیم. ما و سازمانمان، در کنار شما می ایستیم، و از طریق ارتباطی که با سازمانها و نشریات بین المللی برقرار کرده ایم، این ظلم و ستم ضد بشری روا شده بر شما را، به سراسر جهان، انعکاس می دهیم.
 
سازمان همجنسگرایان ایرانی