• اگر تا دیروز این قربانی ها در خاموشی و فراموشی پیچیده می شدند و به آسانی در خاطره ها گم می شدند، اعدام شهلا جاهد و گفت و گو بر سر آن به این آسانی ها از پهنه ی عمومی، عقل سیال جمعی و جان و جهان ما حذف نخواهد شد. حلق آویز شدن شهلا جاهد، به تعبیری شاید حلق آویز شدن همزمان آدمیت ما نیز باشد؛ آدمیتی که نفس هایش به شماره افتاده است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۲ آذر ۱٣٨۹ -  ۱٣ دسامبر ۲۰۱۰

پیش از طلوع آفتاب، همان هنگام که تصوری از تصویر سیاه ما در تاریکی جنون و جنایت حلق آویز شد، شهلا جاهد هم دیگر نفس نکشید و نفس ایرانی های بسیاری به شماره افتاد. این آدم کشی قانونی، به باور من نقطه ی عطفی است که در عصر جدید، که عصر ارتباطات و اطلاعات نامیده شده است، توانست در بستری از کنجکاوی، نگرانی و بارقه هایی از خودآگاهی جمعی، مناسک قربانی کردن انسان را با همه دژخیمی و پلشتی اش به صورت زنده به خانه های زخمی ما بیاورد. ما همگی در خانه های خود تصور کردیم و دیدیم که چگونه قصاب ها با حسرت به گوشت های تن شهلا نگاه می کردند.
اگر تا دیروز این قربانی ها در خاموشی و فراموشی پیچیده می شدند و به آسانی در خاطره ها گم می شدند، اعدام شهلا جاهد و گفت و گو بر سر آن به این آسانی ها از پهنه ی عمومی، عقل سیال جمعی و جان و جهان ما حذف نخواهد شد. حلق آویز شدن شهلا جاهد، به تعبیری شاید حلق آویز شدن همزمان آدمیت ما نیز باشد؛ آدمیتی که نفس هایش به شماره افتاده است.
بازتاب این دژخیمی قانونی و آسیب شناسی آن - در نوشته ها و گفت و گوهای جاری - را می توان در صورت بندهای ذیل خلاصه کرد.
1. آدم کشی هم چون بخشی از سندرم مردسالاری
2. آدم کشی هم چون بخشی از کامکاری های مردانه یا زنانه
3. آدم کشی هم چون بخشی از فرهنگ، اخلاق و اجتماع
4. آدم کشی هم چون بحران در فقه و مدیریت فقهی و قضایی
5. آدم کشی هم چون بحران در مدیریت بحران سیاسی
6. آدم کشی هم چون توسعه نایافتگی و ارج شناسی ماقبل مدرن
در مقاله ای(1) امین بزرگیان با تکیه بر برخی از دستاوردهای نظری فروید به ویژه در "تمدن و ناخرسندی های آن" به مساله ی سرکوب جنسی و ضرورت آن - به ویژه از سوی افراد و به صورت داوطلبانه – در شکل گیری مدنیت و تمدن اشاره دارد و دخالت دولت و ایدیولوژی های تحمیلی آن را - که به صورت سرکوب اضافه تظاهر پیدا کرده است – از ریشه های ستبر این گونه تبه کاری ها و دژخیمی ها می داند.
به باور وی، "جامعه‌ای که سوپراگوی اجتماعی" خود را از دست می دهد، در وضعیتی است که "تأدیب نفس" در آن چیزی نیست جز "پلیس" و چون پلیس نمی تواند همه جا باشد و به همه جا سرک بکشد؛ طبیعی است که جامعه لیبیدویش را رها می کند! و بعد فاجعه جاری می شود!
علی افشاری در نوشته ای (2) با تاکید بر بی کفایتی دولت - خشونت لجام گسیخته دولتی را که هر دم با توجه به گسترش ناکارآمدی و بی عرضگی حاکمان در اداره جامعه تشدید می شود – مساله اساسی می داند؛ مساله ای که اگر مورد توجه قرار نگیرد، بی شک "نیازمند طعمه های جدید" خواهد بود.
به باور افشاری «در اصل بازنده این ماجرا لاله سحرخیزان است»، کسی که حق او توسط همسرش (ناصر محمد خانی) تضییع شد. «ولی وی در این حق کشی تنها نبود... در این ماجرا پای زن دیگری نیز در میان است... زنی که با آگاهی و نه از سر ناچاری، همسر، معشوقه و شریک جنسی مردی متاهل می شود، بخشی از تصویر زن ستیزانه است».
آسیه امینی (3) که زمانی در زندان با شهلا هم بند بوده است، بر این باور است که «در واقع از روز نخست سری در کار نبوده است. همه‌ی راز شهلا بر دیوار پارچه‌ای دور تختش در بند زنان اوین خلاصه می‌شد که پر از تصویرهای مردی بود سبزه‌رو و خندان». «مردی که حتی در زندان، شهلا چشم به راهش بود» و او – دژخیمانه - «در سکوت، جان دادن او را تماشا کرد تا پرده هم‌چنان بر رازهایی که دیگر راز نیستند افتاده بماند. تا دستگاه قضایی ما، سیاسی‌ترین دوران صدور فرمان اعدام را بعد از دهه‌ی شصت طی کند».
او تاکید دارد شهلا، کلیدی شد تا با آن «هم درِ این پرونده‌ی جنایی قفل شود و هم درست چندروز پیش از روزهای پر التهاب ۱۶ آذر نگاه همه‌ی رسانه‌های دنیا نه به مسائل سیاسی و اعتراض‌های مردمی، به یکی از جنجالی‌ترین پرونده‌های جنایی در ایران جلب شود و خشونت، چنان خودش را بی‌پرده به در و دیوار بزند که بقیه حساب کار دست‌شان بیاید که اینجا اوین است. یک زندان سیاسی در دل یک سیستم قضایی سیاسی.»
روایت کاملی از این تراژدی را - قبل پایان دلهره آورش - فرشته قاضی در عنوان "شهلا جاهد پای چوبه ی دار" - با تاکید بر بحران مدیریت فقهی در نهادهای قضایی و پلیسی- به نمایش گذاشت.(4) نمایشی تکان دهنده که با این ضربه ی سنگین تمام می شود: «آیا پرونده ای با این همه ابهام بسته می شود؟»
آن چه در همه این تحلیل ها - تا حدی - باعث سردگمی است، آن که هم "دغدغه ی های درست و غلط" به "دغدغه های حق و حقوق" غلبه دارد و هم معلول ها به جای علت ها مورد توجه اند؛ در نتیجه، عجیب نیست اگر این "ساندویچ جنایت و مکافات" در نهایت با ادویه ی سرکوب – به مقدار لازم - سرو می شود.
اصطلاح ساندویچ جنایت انتخاب شده است تا بتواند با یاری گرفتن از آن چه در پهنه ی سکس می گذرد، نشان دهد که هسته ی سخت این دست جنایت ها در کجا ساندویج می شود و برای مصرف حواله ی بازار می گردد.
در تحلیل آسیب شناسی این فاجعه، بیش تر موازین اخلاقی، حقوقی و هنجارهای عرف اجتماع ما – آن چه هست - مد نظر قرار گرفته است و کم تر زیرساخت های اجتماعی و فرهنگی و کمبود های آن – آن چه باید باشد -؛ در نتیجه طبیعی است که به آسانی معلول جای علت می نشیند و قربانی – در سایه ی فقر اندیشه و داده های مناسب - دوباره قربانی می شود. البته باید توجه داشت که شکل قربانی کردن بسیار متفاوت است. مناسبات فرهنگی، دینی، اخلاقی، فقهی و سیاسی ناکارآمد هزاران چون شهلا را قربانی می کند، شهلا و هزاران چون او (مناسبات ارتباطی نا کارآمد) لاله را قربانی می کند و برخی از ما محمد (برخی از مناسبات سکسی مشروع یا نا مشروع نامطلوب) را!
"آن چه باید باشد" تنها یک بازی زبانی برای زیر فشار گذاشتن ذهن خوانندگان نیست؛ این که هر دو قربانی زن این تراژدی، به نام هایی غیر از نام شناسنامه ای و رسمی خود معروف و معرفی شده اند، خود حکایتی است شنیدنی؛ حکایتی که داستان ما – آن چه هست - را – چه خوشمان بیاید و چه نیاید - تا "آن چه باید باشد" کش می دهد! کودکان و جوانان این اجتماع نا به سامان، از آینده ای که پدران و مادرانشان برایشان به تصویر کشیده اند گریزانند! و نام هایی را که پدران و مادران بر آنان نهاده اند دوست ندارند! بخش مهمی از آن چه در شهرهای ما یا در زیر پوست آن می گذرد، واکنشی است به این تصویرها و نام ها؛ نام ها، تصویرها و میراثی که تلاش می شود به ضرب زر و زور و تزویر درونی شود.      
از "مناسبات سکسی نامطلوب" نیز نباید به آسانی گذشت و همه چیز را با سلام و صلوات به ندانم کاری چند جوان بی تجربه یا بد اخلاقی چند قهرمان بی اخلاق احاله داد؛ مساله ی بسیار مهمتری در حال وقوع است. نسل جدید از سایه "مرده های ورم کرده" بیرون آمده و به بایدها و نباید های نسل گذشته پشت کرده است و عقلانیت ارتباطی پیشینیان و درک آنان را از عشق، دوست داشتن و سکس به چالش کشیده است. چیزی شبیه به شورش دهه ی شصت جوانان در اروپا – به صورت کورمال کورمال - در ایران در حال تکوین است. ممکن است جوانان در به سخن آوردن خواست ها و تمایلات خود و نیز طرح معادل های فلسفی و روانشناختی رفتارهای خود هنوز به پختگی لازم نرسیده باشند و نامتعادل به نظر برسند؛ اما این چیزی از اهمیت این زایمان تاریخی کم نمی کند. نکوهش خشونت، بیش از هر چیز باید به هسته ی سخت باورهایی نشانه رود که این دگردیسی را تاب نمی آورد و به جای همراهی کردن با آن و نظریه پردازی در راه تسهیل زایمانش، به سرکوب و زنده به گور کردنش اهتمام نشان می دهد. کورمال بودن این حرکت هم خدشه ای بر "آن چه باید باشد" وارد نمی آورد؛ بلکه به طور وارونه عریانی و فقر کسانی را به نمایش می گذراد که با ماسک برادر بزرگ تر در این بالماسکه ظاهر می شوند.   
مخالفت با هر گونه سرکوب در مناسبات سکسی و مقاومت در برابر هژمونی اخلاقی – دینی - عرفی، تاکید بر حق حیات دگرباشان است که بدون آن ماشین آدم کشی قانونی در ایران خاموش نخواهد شد. یک کاسه کردن همه ی آن چه زیر پوست شهر می گذرد از یک طرف و همراهی با سرکوب در چهارچوب مناسبات دینی، اخلاقی و عرفی از طرف دیگر، هم به رشد سکس وحشی و سیاه، دامن می زند و هم به دولت تمامت خواه اجازه می دهد در انتخاب قربانیان خود دستی باز داشته باشد.
به باور من مساله ی اعدام و آدم کشی های قانونی، فارغ از اینکه مقتول و قاتل کیست و چه داستانی را روایت می کند، قابل نکوهش و سرزنش است و جایی برای این دست حرف و حدیث های کشدار و بی پایان نمی گذارد؛ دست کم به این دلیل ساده که آدم کشی قانونی با حق حیات آدمیان که فصل نخستین اعلامیه ی جهانی حقوق بشر است، منافات دارد. باید با حلق آویز کردن آدمیان - که چیزی از حلق آویز کردن آدمیت کم ندارد - به مخالفت بر خواست و نباید گذاشت پلشتی و زشتی آدم کشی قانونی در گیرودارِ داوری بر سر مقصر بودن یا نبودن متهم به فراموشی سپرده شود. من در نوشته های متعددی به این مساله پرداخته ام و ضرورتی به تکرار دوباره ی دلایل بسیاری که برای برچیدن بساط آدم کشی قانونی وجود دارد، نمی بینم(5)؛ اما داستان شهلا و لاله، و خشونت پنهان و آشکار آن - که حتا به نوشته های همدردی کننده با این یا آن نیز راه یافته است – مساله ای نیست که بتوان به آسانی از آن گذشت؛ به ویژه، از آن رو که زمینه ها و اتیولوژی بخشی از این جنایت "ساندویج شده" در نوشته های حاشیه ی این داستان، بازتولید می شود؛ داستان ها و داستان گویانی که ممکن است ناخواسته در تدارک، تولید و مصرف ساندویج های بعدی شریک شوند.
پیش کشیدن هنجارهای سکسی، اخلاقی و عرفی برای داوری کردن در مورد رفتار لاله، شهلا و محمد، گاف بزرگی است که در پرداختن به این داستان بارها و بارها تکرار شده است. چنین داوری هایی نه تنها به گم شدن مشکل اصلی می انجامد، که حتا به تقویت و بازتولید آن کمک می رساند.
پرسش اساسی این جاست که اگر بتوانیم بر اساس هنجارهای اخلاقی و عرفی در مورد حق و حقوق آدمیان داوری کنیم، چرا نتوانیم همین کار را بر اساس هنجارهای دینی انجام دهیم؟ اگر نمی توانیم و نباید این کار را کرد – که هم نظری گسترده ای در این مورد خوشبختانه در حال شکل گیری است – پس آن کار را هم نباید کرد؛ و نباید گذاشت با متر دیگری باید ها و نباید های متهم و قربانی متر شود. به قول آیزایا برلین همه پلشتی و پستی ای که در رفتار یک انسان ممکن است به چشم بخورد، به اندازه ای نیست که یک نفر را وادار کنیم کاری را که دیگران خوب می دانند انجام دهد، یا کاری را که دیگران بد می دانند انجام ندهد! به عبارت ساده تر، اگر آدمی محترم است، لابد اندیشه ها و بایدها و نبایدهایش نیز محترم است.
بسیاری از دین خویان - به ظاهر - کارخودشان را راحت کرده اند و خیلی راحت می گویند: نه خیر! چه کسی گفته است هر انسانی محترم است!؟ آن ها تلاش می کنند نشان دهند که نه تنها هر انسانی - به ما هو انسان – محترم نیست که محترم بودن انسان ها، ارتباط معناداری هم با محترم بودن باورها و بایدها و نبایدهای آن ها ندارد(6). ارج شناسی های ماقبل مدرن از این جنس است و آدمیان را و باورهای آنان را دست کم به دو دسته ی خوب (خود) و بد (دیگری) تقسیم می کند.
در ارج شناسی ماقبل مدرن، جایی برای دیگری و باورهایش وجود ندارد. یک اجتماع ماقبل مدرن، حداکثر ممکن است به تحمل دیگری از سرناچاری گردن بسپارد. هسته ی سخت تراژدی لاله، شهلا و محمد در این ارج شناسی ماقبل مدرن و پوسیده لانه کرده است. ارج شناسیِ نیست انگاری که در سویه ها ی تاریکش، آدمیان را گام به گام به سایه ی جنایت نزدیک می کند؛ ارج شناسی بدخیمی که بدون درک آن و بدون عبور از آن، عبور از دژخیمی آدم کشی ممکن نخواهد بود.
اما کار ما که مخالف آدم کشی – در هر شکلش - هستیم به این آسانی ها نیست و به آسانی نمی توانیم و نباید به ننگ بد و خوب کردن آدمیان و باورهایشان آلوده شویم. مشکل همین جاست؛ ما چگونه می توانیم با تکیه بر نیروی فرزانگی خود از گرداب سهمگین این همه تفاوت و تمایز و تنازع بگذریم، بی آن که به دژخویی بدخیم سرکوب، سکوت و سانسور آلوده شویم؟
مشکل جامعه ی ما – در ارتباط با داستان لاله، شهلا و محمد - مدنیت ناتمام و آمیزش اجتماعی ناسالم، به ویژه در پهنه ی سکسوالیته است، که نمی گذارد زمینه های لازم برای عبور از این بحران ریشه دار فراهم آید. برای من قابل درک نیست که برخی از اندیشمندان ما - به عنوان نمونه - از حقوق هم جنسگرایان دفاع می کنند، اما در همان حال با برخی از سبک های زندگی جنسی سنتی جامعه ی خود (صیغه) نامدارایی نشان می دهند؟ و فجایعی از این دست را به مساله ی سبک زندگی افراد پیوند می زنند. سبک زندگی جنسی افراد تا آن جا که از خشونت تبعیض و تجاوز در امان بماند، نمی تواند و نباید هدف سبک سری ها و رواناداری ما قرار بگیرد. درک این مطلب است که - به باور من - می تواند ما را به درک هسته ی سخت تراژدی لاله، شهلا و محمد نزدیک کند.   
باید توجه داشت که ارتباطاتی از جنس داستان لاله، شهلا و محمد در مقایسه با آن چه در زیر پوست شهرهای ما در حال قدکشیدن است، تنها به نوک قله ی کوه یخ بسیار ستبری می ماند که عظمت و تنومندیش را زیر آب پنهان کرده است. این مشت، نمونه خرواری است که با این بگو مگوهای دینی، اخلاقی و عرفی سهل انگارانه جا نمی زند!
ممکن است در مورد صیغه حرف و حدیث های فراوانی وجود داشته باشد، اما مگر در مورد هم جنس گرایی یا سبک های رایج یا نادر دیگر حرف و حدیث وجود ندارد؟ از این مساله گذشته، مبنای داوری بر سبک های مختلف حیات جنسی چیست و چرا؟ آیا فراتر از خواست و انتخاب خود آدمیان مبنا و سنجه ی دیگری وجود دارد؟
در پاسخ به این سوال، باید توجه داشت که هرگونه استناد به قانون و قرارداد،غیر مستقیم پاسخ خیر به سوال پیشین نیز هست و بر این نکته ی باریک اشاره دارد که انسان مبنا و میزان همه چیز است. قانون، قرارداد و توافق وقتی محترم است که دمکراتیک باشد. قانون، قرارداد و توافق دمکراتیک محدود به آزادی و برابری اطراف قرارداد و انعطاف پذیری و باز بودن خود قرارداد است؛ یعنی تنها ما می توانیم به خواست های خود قید بزنیم(7).
اگر بپذیریم که تنها ما می توانیم به آزادی خود قید بزنیم، اخلاق پسامدرن(اتیک) و قانون (اخلاق اجتماعی) در جهان پس از اخلاق(مورال) طلوع می کند(8) و آن گاه و تنها آن گاه است که عفریت تمامت خواهی از جان و جهان ما بیرون می شود و ما می توانیم شاهد آزادی و برابری را در آغوش بکشیم.
مدنیت جدید – در جهان پس از اخلاق - با دادن تضمین های لازم برای حفاظت از حقوق اساسی شهروندان (حقوق بشر) و اتیک ها و باورهای آنان، از آن ها می خواهد که به خواست ها و تمایلات خود در چهارچوب توافقات دمکراتیک قید بگذارند. آمیزش اجتماعی سالم و ارتباطات انسانی مناسب در این تبادل قابل قبول، تکامل پیدا می کند و به تولد جامعه می انجامد. باید هسته ی سخت تراژدی لاله، شهلا و محمد را در فرایندهایِ ارتباطیِ ناکارآمدِ سنتی به جستجو نشست که هم چون دوال پایی روی دوش های ما سنگینی می کند و نمی گذارد به استقبال هوای تازه برخیزیم(9).
به عبارت دیگر، عبور از " گرداب سهمگین این همه تفاوت و تمایز و تنازع" تنها به مدد انگاره های مدرن انسجام آفرینی ممکن است که با تاکید بر احترام به حق حیات همه ی آدمیان و نام آنان و باورهایشان شروع می شود. انگاره های هست انگاری که با نیستی و "نیست انگاری" خداحافظی کرده اند. اینجا همه هستند و خواهند بود؛ تنها موج های اکثریت اند که روزی می آیند و روزی دیگر می روند.
باید به جای قربانی کردن دیگران و باورهایشان به قربانی کردن برخی از باورها بدخیم و اندیشه های مهاجم خود عادت کنیم و سهم خود را در برپایی جامعه ی باز بپردازیم. باید با احترام به همه ی نام های کوچک، به دیگران هم شانس پیوند با جوامع مدرن داده شود.
شاید با این مقدمه، روشن شده باشد که داوری بر رفتار جنسی لاله، شهلا و محمد، در اجتماع و فرهنگی که فرآیند مدنی شدن را هنوز به درستی طی نکرده و از اضطراب های جنسی گوناگون لبریز است و رنج می برد، چقدر مشکل و پرگره است(10)؛ حتا اگر بتوانیم از هفت خوان رستم داوری بر رفتارهای جنسی دیگران به سلامت عبور کنیم، مساله اصلی هنوز پابرجاست. داوری های جنسی ما و قربانیان این داستان چه نسبتی با این جنایت دارد؟
فرض کنید – فرض محال البته محال نیست – تمامی کارشناسان "روانشناسی کمال" در مورد موازین رفتارهای جنسی سالم به هم نظری کاملی برسند و معیارها و سنجه هایی مناسبی را برای داوری در مورد رفتارهای سالم جنسی مطرح کنند؛ در چنین شرایطی چه دلیلی داریم که بر اساس آن بتوانیم دیگران را مجبور به رعایت آن موازین کنیم؟
وقتی از سرکوب جنسی و ضرورت آن دفاع می کنیم، آیا با این تحلیل که در فرایند سرکوب اختلال یا جابه جایی ایجاد شده است، نمی خواهیم تا حدی بر خشونت اعمال شده صحه بگذاریم؟ چرا مثلن به جای مراجعه به فروید نباید به پرلز یا فوکو مراجعه کنیم و به جای ضرورت سرکوب از ضرورت "رهایی" و "شدن" بگوییم؟ آیا انتخاب فروید به جای پرلز به معنای تایید پیشاپیش بخشی از جنایت و مکافات آن نیست؟
تاکید بر فراخود اجتماعی و بایدها و نبایدهای عرفی، اخلاقی و دینی در جهانی که جهان ایستادن بر پاهای خود است و در شرایطی که احترام به خود، رکن رکین احترام به دیگری، تلقی می شود، چه معنای محصلی دارد؟ کسی که نمی تواند با خود و "کودکان درون" خود مهربان باشد، طبیعی است که با دیگری و بودنش مهربان نخواهد بود. اگر امروز این گونه گشاده دستانه و انبوه انبوه میوه های نفرت به این یا آن نثار می شود، شاید از آن روست که ما نخواسته ایم یا نتوانسته ایم بپذیریم که هر کس نامی دارد. اگر امروز برخی از ما هنوز می توانیم در پای رقص جنازه ی دیگری هورا بکشیم، شاید به خاطر آن باشد که ما پیشتر – در "همدستی" و "دو پهلویی" با فرایندهای مسری سرکوب، سکوت و سانسور - کودکان درون خود را زنده به گور کرده ایم.
وقتی پهنه سکس و سکسوالیته در ایران به امان خدا رها شده است و کمترین گفت و گوی جدی و مطالعه ی کارشناسانه ای در مورد آن وجود ندارد، چگونه انتظار دارید، کسانی چون لاله، شهلا و محمد - که بسیار بسیارند – دچار مشکل نشوند؟ و فراموش نباید کرد که من در پرهیز از شلوغ شدن موضوع، ترجیح می دهم از "حق خطا کردن" حرفی به میان نیاورم و از این مساله نیز بگذرم که "است" های علمی، فلسفی و اخلاقی (بایدها و نبایدها) – که دستاوردهایی کارشناسانه اند - نسبت مستقیمی با مناسبات حقوقی – که دستاوردهایی دمکراتیک اند - ندارند.
روحانیت اگر توانسته است پهنه ی سیاست را در ایران ملک طلق خود کند و با نظارت هایی از جنس استصوابی، پایان هر داستانی را بنویسد، از آن روست که پیشتر پهنه اخلاق، تن، سکس و سکسوالیته را فتح کرده و توانسته است میخ خود را در این پهنه محکم و مبنای سنجش هر رفتاری تعریف کند. این مساله از آن رو اهمیت دارد که "سندرم استبداد" در ایران با شدت و حدت به "سرطان اضطراب جنسی" ما ایرانیان پیوند خورده است. این پیوند را من در مقاله ای با همین عنوان کاویده ام(11)؛ کاوشی که برایم 11 محکومیت به زندان و تبعید به ارمغان آورد. برای مقابله با بحران های اخلاقی عمیقی که اجتماع ما را در هم تنیده است، بیش از هر چیز نیازمند در انداختن یک گفتمان مدرن، سالم و انسانی در مورد سکسوالیته و اخلاقیم. گفتمانی سبز و سرشار که بتواند با درک اهمیت سکسوآلیزم (حق حاکمیت بر بدن و آزادی در قلمرو تن هم چون مقدمه ی هر حق دیگری) در عبور از لجن زار مناسبات ماقبل مدرن موجود، به بایدها و نباید های اخلاقی ارتجاعی و ضدانسانی نه بگوید. اگر نتوانیم این پهنه را از سیطره ی تام و تمام جریان های سنتی و سلطه ی نیست انگارانه ی آنان نجات دهیم، هرگز نمی توانیم جریان های سنتی و ماقبل مدرن را در پهنه ی سیاست سرجای مناسب خودشان بنشانیم. اصلاح مناسبات ارتباطی اجتماع ایران (آزادی های اجتماعی) پیشنیاز هر گونه اصلاحی است. "حق حاکمیت بر سرنوشت خویش" با نهادینه شدن "حق حاکمیت بر قلمرو تن" معنا پیدا می کند و دمکراسی برای ما با ارج شناسی جدید - به ویژه در پهنه ی اخلاق - شروع می شود.   


اکبر کرمی
bozorgkarami@gmail.com
 
    پانوشت ها
1. امین بزرگیان، در باره ی شهلا،
zamaaneh.com
2. علی افشاری، ماشین اهریمنی خشونت را متوف سازیم،
news.gooya.com
3. آسیه امینی، فوتبال کثیف،
zamaaneh.com
4. فرشته قاضی، شهلا جاهد پای چوبه ی دار،
www.roozonline.com
5. در مقاله ی "در نکوهش آدم کشی" به برخی از دلایل خود در مخالفت با آدم کشی قانونی پرداخته ام. zamaaneh.com
6. نمونه ای از این جنس دین خویی را در مقاله ی تاسف بار الهه بقراط به نام "من به هر اندیشه ای احترام نمی گذارم" می توان دید که البته با توجه به مجموعه ی نوشته ها و گزارش های وی یک استثنا محسوب می شود.
news.gooya.com
7. این نگاه در مقاله ای با همین عنوان "تنها ما می توانیم بر آزادی خود قید بزنیم" دنبال شده است. news.gooya.com
8. این نگاه در مقاله ای با عنوان "اخلاق در جهان پس از اخلاق" دنبال شده است.
zamaaneh.com
9. این نگاه در مقاله ی "سکس و دمکراسی" دنبال شده است.
news.gooya.com
10. دشواری این کار را در مقاله ای با عنوان "خوشبختانه هنوز مردم زنده اند ..." کاویده ام.
www.akhbar-rooz.com
11. اکبر کرمی، "سندرم استبداد ایرانی و سرطانی به نام اضطراب جنسی"   
news.gooya.com