• مناقشه فلسطینی – اسرائیلی به قدمت تاریخ بروز آن تا به امروز از یک مکانیزم پیچیده ی مبتنی بر سیکل معکوس بهره می برد که به واسطه ی نبود اراده ملی و بین المللی برای حل منصفانه موضوع همواره به بن بست رسیده است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۲ آذر ۱٣٨۹ -  ۱٣ دسامبر ۲۰۱۰

این مطلب تقدیم می شود به خانم فرزانه روستایی همکار عزیزم
در روزنامه شرق که در طول ۱۰ سال گذشته در وجود او همواره یک
شخصیت حرفه یی با منش والای انسانی دیدم. همکارم هم اینک
دربند شده است به اتهام واهی اقدام علیه امنیت ملی در حالی
که وی دغدغه ی منافع ملی را بیش از همگان داشت و بسیار فراتر
از نگرش شخصی کار حرفه یی خود را در این مسیر انجام می داد.
برای آزادی هر چه زودترش بهترین آرزوها را دارم


تب و تاب صلح خاورمیانه بعد از پافشاری دولت راستگرای "بنیامین نتانیاهو" نخست وزیر اسرائیل برای ادامه شهرک سازی در سرزمین های اشغالی و هم چنین برگزاری انتخابات میاندوره یی کنگره آمریکا، فروکش کرد. مناقشه فلسطینی – اسرائیلی به قدمت تاریخ بروز آن تا به امروز از یک مکانیزم پیچیده ی مبتنی بر سیکل معکوس بهره می برد که به واسطه ی نبود اراده ملی و بین المللی برای حل منصفانه موضوع همواره به بن بست رسیده است. شکاف و گسست در ساخت سیاسی – اجتماعی دوگانه ی فلسطینی و میراث داری تمایلات زیاده خواهانه سرزمینی در طرف اسرائیلی که با حاکمیت راستگرایان این کشور تشدید نیز شده است، این چرخه معیوب را نهادینه کرده است. خوش بینی نسبی نسبت به مذاکرات صلح و دستیابی به توافقات حداقلی بین تل آویو – رام الله که در یک مقطع زمانی از سوی دولت "باراک اوباما" دنبال شد، با کارشکنی های مداوم دولت نتانیاهو هم اینک جای خود را به یک بدبینی مفرط داده است. این واقعیت عینی برای طرف فلسطینی از آنجا که همیشه زیانبر اصلی این مناقشه تاریخی بوده است، موجب بروز یک یاس و خشم قابل انتظار گردید که اظهارات تازه "محمود عباس" رئیس تشکیلات خودگردان فلسطینی تبلور ذاتی آن می باشد. وی در روز جمعه ٣ دسامبر اعلام کرد "اگر مذاکرات صلح با اسرائیل به نتیجه یی نرسد و به دنبال آن ایالات متحده و سازمان ملل متحد استقلال فلسطین را به رسمیت نپذیرند، وی انحلال تشکیلات خودگردان فلسطینی را مدنظر قرار خواهد داد". قبل از آن نیز دیگر مقامات تشکیلات خودگردان گزینه ی مراجعه به سازمان ملل متحد و درخواست پذیرش استقلال کشور فلسطینی را به عنوان آخرین راه حل در شرایط شکست مذاکرات صلح مطرح کرده بودند. یک روز بعد از اظهارات عباس، وزارت امور خارجه برزیل در یک اقدام غیرمنتظره با صدور بیانیه یی کشور مستقل فلسطینی را در چارچوب مرزهای سال ۱۹۶۷ میلادی به رسمیت شناخت. هم زمان با صدور این بیانیه "لوئیس ایناسیو لولا داسیلوا" رئیس جمهوری برزیل نیز در نامه یی خطاب به محمود عباس، ضمن اعلام این تصمیم اظهار امیدواری کرد که شناسایی فلسطین توسط برزیل به ایجاد فضای حسن همجواری بین فلسطینی ها و اسرائیلی ها منجر شود. اقدام لولا در آخرین روزهای دوران ریاست جمهوری خود به عنوان یک تصمیم تاریخی در پرونده ی سیاسی وی به ثبت خواهد رسید. از آنجا که جانشین وی خانم "دیلما روسف" از حزب کارگران و متحد نزدیک او می باشد و خود نیز از پیش اعلام کرده است که دقیقا سیاست های لولا را دنبال می کند، این تصمیم مهم در سیاست خارجی برزیل فراتر از یک اقدام سمبولیک می تواند بزرگترین قدرت در آمریکای لاتین را با توجه به نفوذ آن در منطقه پیرامونی به وزنه ی قابل اتکایی برای اقدامات بعدی عباس تبدیل کند. انتقاد واشینگتن و تل آویو از این تصمیم لولا بیش از آنچه از بار حقوقی و مصلحت مذاکرات صلح برخوردار باشد از سیاست منقطع طرح های صلح جهت بازگشت به نقطه صفر و حمایت افراطی ساخت آمریکایی از متحد خاورمیانه یی خود بهره می برد که تا به امروز مسبب بروز بحران های سریالی و ظهور بنیادگرایی اسلامی بوده است.                  
تبعات اعلام استقلال یکجانبه با مراجعه به مجمع عمومی سازمان ملل متحد و یا انحلال تشکیلات خودگردان فلسطینی هر چند که بدون تردید برای فلسطینی ها هزینه هایی در بر خواهد داشت ولی شاید در مقطع فعلی تنها راه برون رفت از وضعیت ناخوشایند کنونی باشد. این اقدام با توجه به سوابق تاریخی نگاه منصفانه مجمع عمومی به حق حاکمیت فلسطینی و قطعنامه های قبلی شورای امنیت در خصوص این منازعه، هر چند به لحاظ حقوقی از پیچیدگی های خاص خود پیروی می کند اما در شرایط کنونی که جامعه جهانی بیش از همیشه به ضرورت ثبات در خاورمیانه و مبارزه اصولی با ذات بنیادگرایی اسلامی واقف شده است مفهوم پرداخت هزینه جهت دستیابی به حداقل هایی باشد که در مسیر ناهموار کنونی ناممکن به نظر می رسد. محمود عباس و تشکیلات خودگردان فلسطینی در طول یک سال گذشته نشان داده اند که هم زمان ضمن پذیرش تمام شرایط واشینگتن به عنوان یک میانجی برای دور جدید مذاکرات صلح در یک نگرش پراگماتیستی نسبت به احقاق حقوق خود، سنگینی اهرم های فشار بر طرف اسرائیلی و متحد وی را نیز مدنظر قرار می دهند. عباس می داند که استفاده از این اهرم فشار با توجه به مشروعیت ملی و حقوق بین المللی آن، از یک طرف می تواند فشار جناح تندروتر فلسطینی بر رام الله را کاهش دهد و هم اینکه به لحاظ سیاست های راست افراطی در کابینه نتانیاهو و خشم جامعه جهانی از رفتار اخلالگرایانه این دولت در نادیده گرفتن توصیه های بین المللی، هزینه های یک باخت احتمالی را بر دوش طرف اسرائیلی بیاندازد. چنانچه عباس به این تهدید وفادار بماند و مقهور توصیه ها و وعده های پا در هوا نشود با یک تیر دو نشان را خواهد زد و موجودیت فلسطینی را در موقعیت فراتری جهت بازی در پازل صلح قرار می دهد. این تصمیم به عکس تصور عمومی موجب تقویت جنبش حماس نشده و حتی می تواند گزینه یی برای تحمیل وحدت ملی و در صورت عدم همکاری موجب انزوای درونی یا شکاف در این جنبش رقیب نیز بشود. مراجعه به سازمان ملل متحد با گزینه انحلال تشکیلات خودگردان در صورت شکست مذاکرات صلح دقیقا در راستای تصمیم تاریخی "یاسر عرفات" رهبر فقید فلسطین خواهد بود که وی در ٣ دهه پیش، از مبارزه مسلحانه به سمت صلح چرخید و جانشین بعدی وی امروز از مذاکرات بی نتیجه صلح به سمت استفاده از اهرم های حقوق بین المللی و ترک وظیفه ی شریک مصلوب الاختیار صلح می چرخد. به یقین این اقدام می تواند یک زلزله سیاسی در روابط بین الملل و ثبات منفی فعلی تلقی شود در حالی که فلسطینی ها عمارت آبادی ندارند که چنین زلزله یی برای آنان خانمان برانداز به حساب آید.