اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۷ دی ۱٣٨۹ -  ۲٨ دسامبر ۲۰۱۰

مردم خانه و بازار، سازمانها - نهاد های حقوق بشری همه و همه یکصدا فریاد آزادی زندانیان سیاسی-عقیدتی و دینی را دارند. رژیم اشغالگر ایران هر روز تعداد بیشتری از این اسیران را به جوخه های اعدام میسپارد. آزادی این زندانیان برای فرماندهان نظامی به منزله پایان جنگ میباشد آنهم جنگی یکطرفه که منافع اقتصادی هنگفتی را برای این فرماندهان با خود داشته است. با اعدام اسیران، فرماندهان نظامی این پیغام را دارند که مایل به پایان جنگ نیستند.
مخالفت با انحصارات اقتصادی منافع نمایندگان خدا در ایران را به خطر انداخته است و با ساختن احکام مورد نیاز در مجلس فرمایشی جرم دشمنی با خدا را به نگارش در آورده اند.
رژیم حاکم بر ایران با مجرم شناختن ایرانیان معترض آنها را متهم به جنگ با خدا میکند، ابتدا آنها را در کشور خودشان دستگیر یا به زبان نظامیان به اسارت میگیرد و هر زمان که خاکریزی از آنها سقوط نموده تعدادی از این اسیران را اعدام مینمایند. این جنگ نا خواسته و یکطرفه اشغالگران میرود تا به یک عادت (نسل کشی) وحشتناک تبدیل گردد چیزی که دادگاه های بین الملی آن را ممنوع ساخته اند.(genocide )
آیا من به عنوان یک انسان این حق را دارم که در صورت وجود چنین جنگی توسط احزاب و سازمانهای دموکراتیک موافق با اجرای حقوق بشر در جریان چگونگی این جنگ باشم؟ در عصر اطلاعات اگر احزاب و سازمانهای سیاسی با طفره روی دیپلماتیک از آگاهی رساندن به مردم خودداری کنند آیا شریک این فاجعه نخواهند بود؟
اگر بدرستی جنگی در جریان است آیا مبارزه در این جنگ مسولیت احزاب سیاسی است؟ یا ما نیازمند یک نهاد مردمی هستیم؟ در تاریخ کهن ایران، ما ایرانیان با انتخاب پادشاه به عنوان فرمانده اصلی جنگ، همیشه دشمن را از خانه خود راندیم. ساختن آلترناتیو قدرتمند از خونریزی و نابودی کشورمان جلوگیری خواهد نمود. آیا یک شخصیت ایرانی که بیطرفی سیاسی داشته باشد و مورد اعتماد دنیای خارج از ایران نیز باشد میتواند پادشاه موقت ایران گردد تا شرایط انتخاب روش حکومت آینده ایران را فراهم سازد. احزاب و سازمانهای سیاسی دموکرتیک میتواند با تشکیلاتشان در این نهاد مردمی نظارات به روند کار را به عهده گیرند.

حمیدرضا برهانی
بلژیک