اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۶ دی ۱٣٨۹ -  ۱۶ ژانويه ۲۰۱۱

حکومت بیست وسه ساله زین العابدین بن علی، پس از قیامی که بیست وسه روزهم طول نکشید،در میان بهت وناباوری عمومی سقوط کرد.
بن علی تکنوکرات جوانی بود که پله های ترقی راطی سالهای حکومت احمد بورقیبه طی کردوپس از فراگیری آموزش های عالی در زمینه اطلاعات وامنیت در فرانسه وسپس آمریکا،نهایتا بایک کودتای خزنده در سمت نخست وزیر،جایگزین وی شد .
بن علی با روی آوری تدریجی به یک حکومت پلیسی-امنیتی وبرقراری یک جو اختناق، رفته رفته محبوبیت نسبی اولیه خویش را از دست داد ورودر روی مردم تونس قرارگرفت.
این رویکرد بن علی به کنترل پلیسی جامعه، ابتدائا ناشی از نگرانی هایی بود که از بدلیل قدرت گرفتن حاکمیت مذهبی درایران وگسترش دامنه آن در مغرب وطبیعتا درتونس ،احساس میکرد.
با ورود لیلا بن علی ،همسر وی در اوایل دهه نود به صحنه اقتصادی تونس ودست انداختن خانواده و نزدیکان وی که رفته رفته به یک باند مافیایی قدرتمند تبدیل شده بودند، به بازار وحتی قوت لایموت محروم ترین اقشار جامعه ،نگرانی دیگری نیز به آن افزوده شد.
فاصله طبقاتی فزاینده، فقر گسترده وبیکاری جوانان منجر به نارضایتیهای عمیق و خطرناکی شد که سیستم پلیسی جامعه را به سمت کنترل بیشتر مردم و بویژه جوانان و محدود کردن آزادیهای سیاسی سوق میداد.
با این وجود بن علی موفق شده بود که از بهره برداری اسلام گرایان از این نارضایتی ها، و شکل گیری نیروی سیاسی همانند   جبهه اسلامی صلح الجزایردر تونس، جلوگیری کند .این امر باعث حمایت ضمنی غرب و بطور خاص فرانسه از حکومت وی میشد. این حمایت تا آخرین ساعات حضور بن علی در تونس نیز ادامه یافت.

سقوط بن علی اما، در نگاه اول همزمان شادیها ونیز تاسفهایی را برای ایرانیان به همراه داشت. شادی از اینکه یک دیکتاتور در اثر قیام مردم سقوط کرده و این سقوط بسیار سریع و نسبتاً کم هزینه بوده است. و تاسف از اینکه قیام شجاعانه و گسترده و طولانی مردم ایران که بسیار پر هزینه تر نیز بود موفق به سرنگون کردن نظام ولایت فقیه تا این لحظه نشده است.
به راستی چرا؟
پاسخ را تنها در فهم تفاوتهای جدی این دو قیام میتوان یافت.
قیام تونس برعلیه یک حکومت تکنوکرات نسبتا وابسته که ساختار پلیسی- امنیتی داشت پا گرفت. نیروهای انتظامی از کشتار مردم سر باز میزدند و قربانیان قیام اساسا توسط نیروهای ویژه نزدیک به بن علی کشته شدند.
حال اینکه قیام مردم ایران بر علیه یک دیکتاتوری مذهبی است که با ریشه های هزار و سیصد ساله در قلوب و اذهان مردم و پس از یک انقلاب روی کار آمده است. روی کار آمدن این حاکمیت ایدئولوژیک به تامین استراتژیک منافع سیاسی و مالی غرب در منطقه منجر گردید. قدرتهای دیگر جهانی نیز از حضور آن بسیار سودمند شده اند. به همین دلیل قیام مردم ایران نه تنها بر علیه یک حاکمیت عمیقا پوسیده بلکه در برابر حاکمیتی است که از حمایت جدی و گسترده جهان خواران شرق و غرب برخوردار بوده است.
نکته دیگر اینکه تغییر حاکمیت در تونس تاثیر چندانی در صحنه استراتژی جهانی ندارد. نبود یک آلترناتیو متشکل و جدی که ماهیتی ساختارشکن داشته باشد باعث خواهد شد که حاکمیت بعدی در تونس تفاوت چندانی با حاکمیت قبلی نداشته باشد. مگر اینکه دستهای ارتجاع بتوانند از خلا قدرت سوء استفاده کرده و از آن بهره برداری کنند.
حال اینکه تغییر حاکمیت در ایران چهره جهان را به سرعت تغییر خواهد داد و کلان منافع اقتصادی و سیاسی همه کشورها از آن متاثر خواهد شد.
چراکه وجود آلترناتیو سیاسی کارکشته ای که بطور واقعی سی سال تجربه کار عملی در صحنه سیاست بین المللی دارد و با برخورداری از کادرهای ورزیده و تشکیلات گسترده و منسجم همواره بر سر میزهای تصمیم گیری در عالیترین سطوح حضور داشته و ایفای نقش کرده است.این حضور هرگونه تغییر فرمالیستی در ایران را غیر ممکن میسازد.
در نتیجه تغییری که قرار است پس از سرنگونی حاکمیت فعلی در ایران ایجاد شود نه قابل مقایسه با تغییر امروز در تونس، و نه حتی هیچ یک از تغییرات جدی دیگرتاریخ معاصر ایران نخواهد بود.
تنها درصورت درک دقیق این تفاوتهاست که میتوان قیام مردم ایران را به گونه ای شایسته ارج نهاد و از قیام مردم تونس برای ادامه راه امید گرفت.
از همینجا نیزباید به کمبود و مانع اصلی پیشرفت قیام مردممان ، یعنی عدم حضور موثر تشکیلات سازمانده قیام در خاک ایران، بیشتر پی برد.
پس بایسته است که برای از محاصره خارج کردن این نیرو که جان برکف در اشرف، در مرز ایران نشسته است، و در راستای حمایت همه جانبه از رهبری شجاع و توانمند آن بیش از پیش بکوشیم و راه را برای قیام مردم ایران هموارتر کنیم.   

۱۵ ژانویه ۲۰۱۱ پاریس