• هفتاد و دومین کنگره پن بین المللی با تصویب قطعنامه ی ویژه ای در باره ی ایران، از حکومت جمهوری اسلامی ایران خواست تمام زندانیان سیاسی را آزاد و کلیه مقررات جزایی در مورد بیان مسالمت آمیز نظر را ملغا کند و ملزم و مقید به انجام محاکمات مبتنی بر استانداردهای عدالت و برچیدن شکنجه شود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۹ خرداد ۱٣٨۵ -  ۹ ژوئن ۲۰۰۶

قطعنامه هفتاد و دومین کنگره سالانهء پن بین المللی در باره ایران
هفتاد و دومین کنگره پن بین المللی با تصویب قطعنامه ی ویژه ای در باره ی ایران، از حکومت جمهوری اسلامی ایران خواست عاملان قتل زهرا کاظمی و دیگر نویسندگان و روشنفکران را شناسایی و عدالت را در مورد آنها اجرا کند؛ تمام زندانیان سیاسی ی را آزاد کند؛ کلیه مقررات جزایی در مورد   بیان مسالمت آمیز نظر را ملغا کند و ملزم و مقید به انجام محاکمات مبتنی بر استانداردهای عدالت و برچیدن شکنجه شود
 
هفتاد و دومین کنگره پن بین المللی که از ۲۲ تا ۲٨ مه ۲۰۰۶ (۱ – ۷ خرداد ۱٣٨۵) در برلین برگزار شد، در موارد چندی به ایران پرداخت:
۱ – کنگره نامه ای را با امضای تمام اعضای هیئت مدیرهء پن بین المللی و نیز امضای دیگر نمایندگان حاضر در کنگره برای آیت الله خامنه ای ارسال کرد که آزادی فوری رامین جهانبگلو را در آن خواستار شد.
۲ – کنگره در تأیید جمع بندی کارگاه مسائل خاورمیانه از دولت ایران خواست که امکان سازماندهی، تجمع و بیان آزاد نظر را برای گروه های مستقل از جمله کانون نویسندگان ایران فراهم آورد.
٣ – کنگره در قطعنامهء مربوط به قوانین جزایی توهین و اهانت که شامل کشورهای متعددی می شود، از جمله متذکر شده که اجماع جهانی قوانین مربوط به توهین و اهانت را با آزادی بیان ناسازگار می داند و این اجماع باعث شده که تاکنون کشورهای متعددی این گونه قوانین را ملغا کنند. در ادامهء همین قطعنامه، کنگره:
با ابراز نگرانی از این که به رغم این اجماع بین المللی چندین کشور به محاکمهء نویسندگان و روزنامه نگاران به خاطر اهانت به دولت، نهادهای دولتی یا نمادهای ملی ادامه می دهند، از جمله مکزیک ... و ایران که در آن دانشجو و نویسندهء داستان های کوتاه مجتبی سمیعی نژاد به جرم «اهانت به رهبر» زندانی شده است؛
خواستار لغو این ¬ گونه قوانین شد.
۴ – خانم کارین کلارک، رئیس کمیته نویسندگان در بندِ پن آلمان و پن بین المللی، در هنگام ارائه گزارش سالانه خود به کنگره، پیامی را که ناصر زرافشان از زندان به کنگره داده بود، خواند و از کنگره خواست که او را مجاز به پاسخ دهی کند. کنگره نیز با درخواست خانم کلارک موافقت کرد.
۵ – کنگره هم چنین قطعنامه ای را به شرح زیر دربارهء ایران به تصویب رسانید:
 
قطعنامه در باره ایران
همایش نمایندگان پن بین المللی در هفتاد و دومین کنگره در برلین از ۲۲ تا ۲٨ مه ۲۰۰۶:
- با ابراز نگرانی شدید از فقدان پیشرفت در شناسایی و محاکمه عوامل مسئول در شکنجه و قتل عکاس روزنامه نگار ایرانی – کانادایی زهرا کاظمی، به رغم این که سفیر ایران در انگلستان در فوریه ۲۰۰۵ تأیید کرد که دولت در قتل او مسئول بوده است؛
- با اظهار ناراحتی از این که هنوز عدالت در مورد آمران قتل های زنجیره ای نویسندگان و روشنفکران ایرانی در اواخر دههء ۱۹۹۰ اجرا نشده است؛
- با ابراز نگرانی از این که در حال حاضر ۲۹ نویسنده از جمله امیر عباس فخرآور، اکبر گنجی، رامین جهانبگلو، سیامک پورزند و ناصر زرافشان به خاطر استفاده قانونی از حق آزادی بیان، اجتماع و ایجاد انجمن در بازداشت به سر می برند یا محکوم شده اند یا تفهیم اتهام شده اند؛
- با ابراز نگرانی شدید از این که در بن بست جاری هسته ای، رژیم اسلامی از اوضاع برای افزایش سانسور و سرکوب رسانه ها بهره برداری می کند؛
- به علاوه با ابراز نگرانی از این که نویسندگان، روزنامه نگاران و اشخاص دیگری که برخلاف حق آزادی بیان بازداشت شده اند، در حضور قضات شکنجه شده اند، هفته ها در سلول انفرادی به سر برده اند و از حقوق اولیهء قانونی محروم شده اند؛
- با توجه به این که ایران دارای بیشترین تعداد روزنامه نگاران زندانی در خاورمیانه است، حق آزادی بیان و محاکمهء عادلانه آنها را نقض می کند و غالباً مدت های طولانی آنها را در حبس انفرادی نگهداری می کند؛
- به علاوه با توجه به این که قوه قضاییه ایران شمار فزاینده ای از روزنامه های مستقل را تعطیل کرده و مقامات ده ها روزنامه نگار و روشنفکر را احضار و طبق مفاد دست وپاگیر قانون مطبوعات و قانون مجازات محاکمه کرده اند؛
- و هم چنین با ابراز نگرانی از سانسور رو به رشد اینترنت در کشور که در طی آن هزاران صفحهء اینترنتی سانسور شده اند، روزنامه نگاران اینترنتی مورد آزار قرار گرفته اند و به شرکت های تأمین کنندهء خدمات اینترنتی دستور داده شده که یا کارشان را تعطیل کنند یا تحت کنترل دولت قرار بگیرند؛ و نیز با ابراز نگرانی از حمله به چندین وبلاگ نویس که نوشته هایشان را در اینترنت قرار می دهند از جمله نویسندهء برجستهء اینترنتی آرش سیگارچی که به ۱۴ سال زندان محکوم شد و حبس او در مرحلهء تجدید نظر در فوریهء ۲۰۰۵ به سه سال کاهش پیدا کرد؛
-   با محکوم کردن جو خودسانسوری ناشی از سرکوب نظام یافتهء افرادی که نظریات انتقادی یا مخالفشان را علیه اعتقادات رسمی مذهبی و سیاسی ابراز می کنند؛
 
از دولت ایران می خواهد:
• عاملان قتل زهرا کاظمی و دیگر نویسندگان و روشنفکران را شناسایی و عدالت را در مورد آنها اجرا کند؛
• تمام زندانیانی را که در تناقض با مادهء ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی – که ایران از امضا کنندگان آن است – بازداشت شده اند آزاد کند؛
• قانون مطبوعات و قانون مجازات را مورد بازبینی قرار دهد و کلیه مقررات جزایی در مورد   بیان مسالمت آمیزنظر را ملغا کند؛
• مقامات قضایی و نیروهای امنیتی را ملزم و مقید به انجام محاکمات مبتنی براستانداردهای عدالت و برچیدن شکنجه کند؛
• تحقیقات جامعی در مورد زندان های سری انجام دهد و امکان دسترسی کامل به آنها را برای ناظران بین المللی فراهم کند.