اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۵ بهمن ۱٣٨۹ -  ۱۴ فوريه ۲۰۱۱

انقلابهای مخملی در کشورهای اروپای شرقی و تحولات هفته های گذشته شمال آفریقا اجتناب ناپذیر بودن تغیرات زیر بنایی در سیستمهای حکومتی غیر دموکراتیک را هر چه بیشتر برای ما ایرانیان به واقعیت نزدیک نموده است. حرکت به دور از خشونت ایرانیان برای تغییر روند سیاسی در طول دو سال گذشته الگویی شد که کشورهایی مانند تونس و مصر بتوانند یک انقلاب بدون خشونت را در مسیر صحیح خود قرار دهند و جهان عرب را متقاعد سازند این دگرگونی بدون خشونت امکان پذیر بوده و خواسته ای بدون ایدولوژی خاص میباشد.
اگر واقعیت دگرگونی زیربنایی در جامعه ایرانی را انکار ناپذیر دانسته و از هم اکنون این تغییر را مشاهده کنیم شاید برای روزهای بعد از طوفان نیز دورنمایی را بتوانیم در ذهن خود ترسیم نماییم.
در طول سالهای گذشته شعارهایی مانند آزادی، دموکراسی، انتخابات آزاد، سکولاریزم و غیره را به کرات شنیده ایم اما براستی بعد از این انتخابات آزاد خواهان چه هستیم؟
نگارنده بر این باور است که توده مردم ایران هم آهنگ با مردم تونس، مصر و بقیه کشورهایی در حال توسعه منطقه خواهان یک ضمانت اجرایی هستند که بتوانند دورنمای واضح تری را برای آینده خود مجسم سازند. ضمانتی که از دست دادن شغل یا بیماری نتواند آینده آنها و خانواده هایشان را شدیدا تحت تاثیر قرار دهد. ضمانتی که خلاقیتهای ذهنی جوانان را به دلایل اقتصادی از شکوفایی باز ندارد.
تجربه کشورهای غربی در اجرا نمودن بیمه های اجتمایی در زمان بیکاری، مراقبتهای بهداشتی، پزشکی و تحصیل همگانی در قرن گذشته قدرت خرید مردم را در سطح مطلوبی نگاه داشته و انگیزه پیشرفت و زندگی را در میان اقشار مختلف جامعه رشد داده است.   
موظف نمودن دولت برای اجرای بیمه های رایگان همگانی در زمان بیکاری، مراقبتهای پزشکی و همچنین تحصیل همگانی مدیران دولتی را مجبور خواهد نمود با توجه به بودجه محدود آنها تلاش برای ایجاد شغل و سلامتی بیمه شوندگان را بطور جدی تری پیگیر باشند و راه حلهای اقتصادی تری را پیدا نمایند.
پیشنهاداتی مانند پرداخت پول نفت در سفره رای دهندگان یا آب و برق رایگان دیگر جذابیت سالهای ۵۷ را ندارد و مردم ناراضی خواهان ضمانتهای اجرای محکمتری هستند که در جوامع غربی آنها را قرار داد های اجتماعی مینامند.   
اگر قرار بر این است که خواسته های خود را در سالهای ابتدای تغیرات بنیادی به حداقل برسانیم شاید بتوان با تنها خواسته بیمه های رایگان اجتماعی آنگونه که در اروپای غربی رایج است به یک خواسته واحد بسنده نمود. اگر این خواسته ایرانیان همگام با مصریان، تونسی ها و دیگر کشورهای در حال تغیر سیاسی هماهنگ گردد مطمئنا از حمایت مردم و اتحادیه های مردمی اروپای غربی که در حال از دست دادن همین بیمه های اجتماعی خود هستند نیز بر خوردار خواهد گشت.
آیا تامین بیمه های اجتماعی میتواند خواسته اصلی ایرانیان ناراضی بعد از تغیرات بنیادی باشد؟
آیا احزاب دموکراتیک توانایی اجرای این پروژه را خواهند داشت؟
آیا شعار تامین بیمه های اجتماعی برنده انتخابات آزاد آینده ایران و دیگر کشورهای منطقه خواهد بود؟


حمیدرضا برهانی
بلژیک