اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۲ اسفند ۱٣٨۹ -  ٣ مارس ۲۰۱۱

 نامه جمعی از فعالان و حامیان حقوق زنان به بان کی-مون در اعتراض به حبس و حصرخانم ها زهرا رهنورد، فاطمه کروبی و آقایان مهدی کروبی و میر حسین موسوی

دبیر کل محترم سازمان ملل متحد عالی جناب بان کی-مون رونوشت: سرکار خانم ناوانتم پیلای کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد تاریخ 28/02/2011 تقاضای توقف حبس واعدام معترضین در ایران «این همه در آهنی و حفاظ و قفل برای چیست؟ این مردان نقاب پوش بدون حکم به دستورچه کسی پدر و مادری را درپس درهای آهنین پنهان کرده اند؟.دوهفته می گذرد از ندیدنشان، هیچ نشنیدیم جز فحاشی، توهین و نگاه های سرد و یخی، نمی دانیم این درد را کجا فریاد بزنیم؟» این بخشی از نامه دختران زهرا رهنورد و میرحسین موسوی است که مدتی است به صف خانواده های رنج کشیده پیوسته اند، صف فرزندان جدا مانده از پدریا مادر، خانواده های در هم ریخته از سرکوب، تفتیش، زندان و اعدام های سیاسی و عقیدتی که حاصل سی و دوسال حکومتی است که بنا بود در پی انقلاب مردم، آزادی و عدالت اجتماعی رابه ارمغان بیاورد. حکومتی که در دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، تلاش مسالمت جویانه و اصلاح طلبانه میلیون ها مردم ایران را که به امید گشایش پنجره ای به سوی آزادی، به امید بهبود در وضعیت اقتصادی، سیاسی و فرهنگی و به امید کاهش فساد، فقر و زور گویی به پای صندوق های رای رفته بودند در سراشیبی یاس و نا امیدی افکند واعتراض برحق و مدنی میلیون ها تن از مردم معترض را با باطوم، گاز اشک آور و گلوله، زندان، شکنجه وتجاوز پاسخ داد. حکومتی که فریاد خشونت پرهیز جوانانش را با خشونت سبعانه و در خون غلتیدن نداها و سهراب ها، کیانوش ها و محسن ها وشیرین ها و به زندان کشیدن بهاره ها، نسرین ها، مجید ها و احمد ها و رسول ها و سعیدها پاسخ داده است و برای خاموش کردن فریاد و ضجه های جانسوزمادران عزادار جز تهدید، ضرب و شتم و دستگیری، راه دیگری نیافته است. حق طلبی وبرابری خواهی زنانی را که دفترچه های حقوقی و امضاء های جمع آوری شده برای اصلاح قوانین تبعیض آمیز تنها سلاح مبارزاتی اشان بود و چیز دیگری در دست نداشته اند را نیز برنتابیدند و برای آنان ارمغانی جز چند همسری و صیغه و قوانین تبعیض آمیز و خشونت افزا نیاورده اند. حکومتی که تنها در میدان ضرب و شتم، زندان و شکنجه، تجاوز و اعدام و سنگسار برابری میان زنان و مردان را رعایت کرده است. لیکن، به رغم تمامی فشارها، سرکوب و تهدیدها، جنبش حق طلبانه زنان همچنان محکم و استوار به راه خود ادامه می دهد. خیزش دوباره مردم ایران در 25 بهمن 1389 که این بار پیوندی به هنگام و نمادین را با بیداری و خیزش زنان و مردان آزادیخواه در سایر کشورهای دیکتاتور زده خاورمیانه و آفریقا به نمایش گذاشت، جمهوری اسلامی را بیش از پیش نسبت به تعمیق مطالبات دموکراسی خواهانه مردم دچار وحشت کرده است. درجمهوری اسلامی ایران که "نماینده‌"اش در شورای حقوق بشر سازمان ملل اعلام کرده است: "ایران آزادترین کشور جهان است". نه تنها دانشجویان، فعالان حقوق زنان، روزنامه نگاران، معلمان، فعالین کارگری و وکلای مدافع حقوق بشر به بند و زندان افکنده می شوند، بلکه از روز 25 بهمن 1389، خانم ها زهرا رهنورد و فاطمه کروبی و آقایان مهدی کروبی و میرحسین موسوی را که از چهره های شاخص جنبش سبز دموکراسی خواهی هستند، در حبس خانگی قرارداده اند. اما هیچ کس ازاعضاء خانواده، مشاوران و دوستان آنها از محل نگاهداری، وضعیت جسمی، روحی، و سلامتی آنها اطلاعی ندارد.و این وضعیت موجب نگرانی همه است. جمهوری اسلامی ایران سرنوشت دیکتاتورهای منطقه از جمله، تونس و مصر و لیبی را نمی بیند. آن ها به جای پند گیری از روند تحولاتی که امروز به یمن تکنولوژی جدید ارتباطات سرعتی بی سابقه یافته است و به جای شنیدن صدای مردم و خواسته های بر حق آن ها به تلاش مذبوحانه برای بستن درها، انسداد خبر، ایجاد پارازیت در امواج رادیویی و تلویزیون ها، فیلتر کردن شبکه های اینترنتی و نظامی کردن خیابان ها مشغولند و در رویارویی با مردم معترض بااستفاده ازنارنجک های آلوده به مواد سمی بر میزان خشونت و سرکوب افزوده اند. ما امضاء کنندگان این بیانیه از جنابعالی تقاضای عاجل داریم نسبت به ضمانت سلامت زهرا رهنورد، فاطمه کروبی، مهدی کروبی و میرحسین موسوی و آزادی آنان اقدام فوری بعمل آورید. هم چنین ما خواهان رفع فوری هرگونه فشار بر تمامی آزادیخواهان ایران هستیم و تا آزادی همه زندانیان سیاسی، عقیدتی، قومی و مذهبی، دوش بدوش با مبارزه مدنی و دمکراسی خواهانه مردم همراهی خواهیم کرد. امضا کنندگان: آزاده دواچی، آزاده کیان، آسیه امینی، آصف بیات، آیدا قجر، آیدا سعادت، آینده آزاد، اکرم محمدی، اکرم خیرخواه، امید کوهی، امیر رشیدی، امیر صالح پور، بهاره افقهی، بهاره میرزا حسین، بنتا پاپستاتی، پرتو نوری علا، پروین اردلان، پیمان ملاذ، پرستو فروهر، پریسا احمدیان، ثریا فلاح، جواد جواهری، حسن نایب هاشم، حسین ضیایی، حسین یوسفی اشکوری، حمید زنگنه، حمیده نظامی، حسین علی زاده، خدیجه مقدم، خسرو بندری، داریوش آشوری، درنا بندری، رامین امن گستر، رامین جهانبگلو، رضا فانی یزدی، رضا گوهرزاد، رضوان مقدم، روحی شفیعی، روجا بندری، زیبا میرحسینی، ژانت آفاری، سارا زارع، ساقی قهرمان، سپیده فارسی، سپیده یوسف زاده، سحر مفخم، سعید پیوندی، سمانه موسوی، سوده راد، سوفیا صدیق پور، سهراب بهداد، شعله شمس، شقایق کمالی، شورانگیز داداشی، شهلا بهاردوست، شهلا صادقی، شهره عاصمی، شیرین فامیلی، شیوا نوجو، صبری نجفی، عفت ماهباز، عشاء مومنی، علی افشاری، علی عبدی، علی اکبر مهدی، علی بنوعزیزی، فاطمه فرهنگ خواه، فرزانه ثابتان، فری فرد، فریده فرهی، فرشته فراهانی، کاظم علمداری، گلبرگ باشی، گودرز اقتداری، گیسو جهانگیری، لیلی پورزند، مجید محمدی، محمد شیرزاد، محبوبه عباسقلی زاده، محمد رضا نیکفر، مریم اهری، مریم بهشتی، مریم مولوی، مژگان ثروتی، مسیح علی نژاد، معصومه ضیاء، منصور فرهنگ، منصوره شجاعی، منصور معدل، مهرانگیر کار، مهستی افشار، مهرداد درویش پور، مهرداد مشایخی، مهشید راستی، مهدی مهدوی آزاد، مهدیه صالح پور، میترا شجاعی، مینا انصاری، مینا زند سیگل، نادر هاشمی، نازنین جواهری، نسرین بصیری، نسیم سرابندی، نیره توحیدی، وحیده محمودی و تعدادی امضا از داخل ایران

برای امضای این نامه به آدرس زیر بروید:
https://spreadsheets.google.com/viewform?formkey=dElPLWx5M3RZUmZyWmhmWk0tSkZJNmc6MQ