اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۶ اسفند ۱٣٨۹ -  ۷ مارس ۲۰۱۱

این روزها در هر جمع ایرانی می بینید که کسانی به کشورهای غربی و در راس آنان آمریکا، انتقاد دارند که چرا اینها از مردم ایران و جنبش اعتراضی آنان حمایت نمی کنند.

سوال اینجاست که کشورهای خارجی چه باید بکنند تا انتظارات ایرانیان برآورده شود و چگونه باید حمایت خود را نشان دهند.

اگر سکوت کنند، به همدستی با رژیم متهم می شوند.

اگر بخواهند حمله ی نظامی کنند، همه اپوزیسیون یکپارچه در مقابل آنان قرار می گیرد. بخش بانفوذی از اپوزیسیون حتی اعلام کرده است که در چنین حالتی حاضر است در کنار جمهوری اسلامی قرار بگیرد و با ارتش های خارجی بجنگد (دو نمونه اش داریوش همایون مرحوم و شیرین عبادی هستند).

اگر بخواهند ایران را از نظر اقتصادی تحریم کنند، اکنون بر خلاف سابق اکثر نیروهای اپوزیسیون مخالف چنین اقدامی هستند و اینگونه دلیل می آورند که تحریم اقتصادی از همه بیشتر به مردم فشار می آورد.

وقتی از معترضین حمایت مالی می کنند، خیلی ها با این عمل مخالفت می کنند و ادعا می کنند که حمایت مالی با خود وابستگی سیاسی می آورد و آزادی عمل معترضین را محدود می کند.

وقتی به طور لفظی از جنبش اعتراضی مردم ایران حمایت می کنند (نمونه اوباما و کلینتون)، عده ای حتی این کار را به ضرر جنبش می دانند و می گویند این کار باعث می شود که رژیم معترضین را به کشورهای خارجی بچسباند و به آنان برچسب "جاسوس" و "عامل بیگانه" بزند.

خلاصه اینکه با این وضعیت کشورهای غربی هم نمی دانند چه خاکی بر سر کنند و چگونه با جماعت ایرانی کنار بیایند. مشکل ایرانیان اینجاست که بخش بزرگی از آنان با آنکه خواهان حمایت غرب از جنبش اعتراضی در ایران هستند، ولی در عین حال شدیدا دچار احساسات ضدغربی هستند. این غرب ستیزی در موضع گیری های سیاسی آنان خود را آشکارا نشان می دهد. غرب هر اقدامی هم که انجام دهد، اینها بر سر حرف همیشگی خود خواهند ایستاد که دمکراسی، آزادی و حقوق بشر برای غرب هیچ ارزشی ندارد و این کشورها فقط به فکر چاپیدن و استثمار هستند و سرنوشت مردم کشورهای دیگر برای شان مهم نیست.

تا وقتی بخش بزرگی از اپوزیسیون اینگونه می اندیشد، غربی ها هم دست شان برای حمایت از مردم ایران بسته است. با چنین تفکری هر اقدامی از سوی غرب به معنای مقابله با جنبش دمکراسی خواهی و آزادی خواهی تلقی شده و در هر صورت محکوم می شود.

معضل اصلی ای که باعث تداوم حیات جمهوری اسلامی شده، فقدان یک اپوزیسیون آگاه است که بداند چه می خواهد و چگونه می تواند به آن برسد. اپوزیسیونی که بتواند چه در عرصه داخلی و چه در عرصه بین المللی دوست و دشمن را تشخیص دهد و از فرصت ها به بهترین نحوی استفاده کند.