• تنها نشانه ای که از تأثیرپذیری حرکت های مردمی عربی از حکومتی که در ایران خود را اسلامی می نامد، بدست می رسد نحوه سرکوب مردم خود توسط حکومت های عربی است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱ فروردين ۱٣۹۰ -  ۲۱ مارس ۲۰۱۱

آنچه در منطقه تحت تأثیر متغیرهای مختلفی در حال شکل گیری است که برخی از بابت مشکلات و کمبودهای مردم منطقه است و برخی متأثر از شرایط جدید جهانی و مردم منطقه از مبارزات هم، یاد می گیرند و به یکدیگر یاد می دهند، و به نظر می رسد که حکومت های سرکوبگر منطقه نیز از یکدیگر می آموزند. تنها نشانه ای که از تأثیرپذیری حرکت های مردمی عربی از حکومتی که در ایران خود را اسلامی می نامد، بدست می رسد نحوه سرکوب مردم خود توسط حکومت های عربی است. حکومت مصر در زمان مبارک وقتی با چند روز سرکوب مردم از طریق نیروهای پلیس و ضد شورش به نتیجه نرسید، البته وقاحت را به تجاوز و اعتراف گیری نرساند، اما با الگو گرفتن از لباس شخصی های ایرانی، با لباس های مردم عادی به معترضان و مردم حمله کرد و چون به نظر می رسد که همچون لباس شخصی های ایرانی، موتور به اندازه کافی نداشت، از فرهنگ بومی نیز بهره برد و با شتر به سرکوب مردم پرداخت، اما ارتشی ها نشان دادند که بسیار مردمی تر از نظامیانی هستند که در ایران به سرکوب مردم رو آوردند. دولت یمن هم از روش تک تیراندازهای امنیتی حکومت ایران یاد گرفت و پس از کشتار و بالا گرفت اعتراضات حتی دولت های خارجی، همچون رژیم ایران گفت کار نیروهای خودسر بوده و کشته شدگان شهید محسوب می شوند، ولی وقاحت را به مرحله شهید دزدی و راه انداختن کارناوال و فیلم های ساختگی –آن هم تحت عنوان مستند- از کشته شدگان نرساند، تا ثابت کند که مخالفت های ظاهری ملاک حقانیت حکومت ها نیست و چه بسیار نیروهای سرکوبگری که وقیحانه ظلم می کنند و در مقابل هم قرار می گیرند، اما هر دو باطل اند، چون در روش و منش غیرانسانی هستند. در بحرین هم نیروهای حکومتی همچون ایران مردم را زیر آماج باتوم و گلوله گرفتند و همچون رژیم ایران، کشورهای خارجی را به عنوان تحریک کنندگان اصلی معرفی کردند. البته جای شکر دارد که علما و مراجع را به زور وادار به حمایت از خود نکرده و مسئولانی که از نوع ظلم رفته بر مردم دچار بهت و سکوت شده اند، به زور به صدا و سیما نیاورده تا آنچه را که تعدادی بازجو و نظامی بی سواد می گویند، تکرار کنند. عربستان هم حقوق شیعیان و تروریست های القاعده –چون حتی یک تروریست هم حقوقی انسانی دارد که باید رعایت شود- را پایمال می کند، هنوز آنقدر وجدان دارد که خانواده شان را نیز محکوم و مجازات نکند و آنقدر مردانگی و شرفت دارند که مادران عزادار را هم زندانی و سرکوب نکند و بگذارد لااقل آنان فریاد خود را به سوی آسمان بکشند.
اما بی شک قذافی گوی سبقت را در الگو گرفتن از حکومت ایران ربوده و مردم خودش را کشته و به دیگر کشورها می گوید که مسأله داخلی است و به آن ها ربطی ندارد، تا جامعه جهانی را در مقابل خود دیده، جهان اسلام را برای دفاع از خود و همراهی در جنگی که خود عامل اش است، فرا خوانده و یاد جنگ های صلیبی افتاده است. در دروغگویی نیز، به طوری که اعلام آتش بست می کند، ولی همچنان به جنگ ادامه می دهد؛ می گوید صلح می خواهد، اما مردم خود را می کشد. ادعا می کند که در کشور سمتی ندارد، اما همه کاره است و تمام کشور را با خود به سوی جنگ و خونریزی می کشد و همچون حکومت ایران می گوید که آماده گفتگو و وحدت است، اما وحدت و گفتگو با خود! ولی باز جای شکر دارد، در رسانه هایش هنوز تعدادی دلقک و لوده و معتاد و نیروی امنیتی و لات کوچه و بازار را مسئول و مدیر و مشاور و معاون خود نکرده است. با این همه، اگر حکومت های مراکش، تونس، اردن و عمان از نظر سیستم، دموکرات نیستند، با پذیرش سریع اصلاحات نشان دادند حاکمان شان آنقدر فهیم هستند که راه تغییرات را بدون محکوم کردن معترضان و متهم نمودن کشورهای خارجی، در پیش گیرند و فهم شان به آن میزان هست که بدانند، اگر برحسب خواسته های مردم و معترضان و مخالفان، تغییراتی در کشور اعمال کردند، به مفهوم عقب نشینی نیست، چون اساساً حکومت ها تنها با خواست مردم مقبولیت و اصطلاحاً مشروعیت می یابند و حاکمان حقی ندارند که واگذاری آن به مردم را عقب نشینی تعبیر کرد و تغییرات با مردم و برحسب خواست مردم است و حاکمانی که در مقابل آن مقاومت کنند، در مقابل حق مردم ایستادگی کرده و از این روی ظالم و باطل اند، چه رسد که اسلامی و انسانی شمرده شوند.

دکتر کاوه احمدی علی آبادی
عضو هئیت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری