اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ٣ فروردين ۱٣۹۰ -  ۲٣ مارس ۲۰۱۱

اعتراضات آزادیخواهانه مردم در ایران، تونس،مصر، یمن، بحرین و سوریه به لیبی نیز منتقل شد. اعتراضات مردم لیبی نیز با خشونت نیروهای دولتی روبرو گشت، صدها کشته و زخمی یکی از اطلاعات اولین روزهای این اعتراض بود. ناگهان مردم ناراضی مسلح شدند و اعتراضات دموکراتیک به جنگی تمام عیار تبدیل گردید. هواپیما های جنگی لیبی شهروندان را به گلوله بستند و از کشته ها پشته ساختند. خبرگزاری های غربی از شورشیان نام میبرند اما توضیح بیشتری در مورد اینکه رهبران این معترضین چه کسانی هستند و چگونه مسلح شده اند نمیدهند. مردم لیبی با میانگین درآمد ۹۰۰ دلار از رفاه مالی نسبتا بهتری از کشورهای ایران، تونس و مصر قرار دارند و تبعا دارای انگیزه های کمتری برای اعتراض های گروهی هستند. با شدت یافتن جنگ میان نیروهای دولتی لیبی و مردم، سازمان ملل با قطعنامه ای چراغ سبز برای دخالت نظامی را به لیبی صادر کرد. در این قطعنامه آمده است فضای هوایی لیبی منطقه ممنوعه اعلام شده و این بدان معنی است که فرودگاه ها، پایگاه های هوایی، سیستم های ضد هوایی و حتی پلها و دیگر راه های ارتباطی را میتوان از کار انداخت. آغاز این عملیات نظامی از طریق هوا و دریا توسط نیروهای بین المللی نشان از عملیاتی بزرگ و هماهنگ به فرماندهی فرانسه میدهد. جای نیروهای نظامی آلمان که تصادفا یکی از بزرگترین شریکان اقتصادی ایران میباشد در میان دیگر نیروهای مداخله گر خالی است. خبر ها حاکی از این است که کشور قطر نیز به عنوان یک کشور عربی تمایل به مداخله نظامی داشته است. آقای قذافی و مشاورین ایشان به خوبی در جریان عواقب حمله هواپیماها به مردم بوده اند و ساده اندیشی است اگر تصور کنیم تصمیمات استراتژیک آنها بدون تماس با دیپلماتهای غربی صورت گرفته باشد. بیایید فرض را بر این بگذریم که قبایل حامی آقای قذافی با قربانی کردن تیم آقای قذافی و فراهم ساختن امکانات یک تمرین یا رزمایش نظامی در منطقه ای که بسیار شبیه جنوب ایران میباشد حفظ نظام و منافع اقتصادی خویش را در کشور لیبی بیمه نموده اند. آقای اوباما و همچنین وزیر خارجه ایشان با پیامهای جداگانه ای بمناسبت نوروز امسال تنها مردم ایران را خطاب قرار دادند و ضمن حمایت تظاهرات مردم، زیرکانه از انتقال قدرت به جوانان با تمدن کهن ایرانی در ایران سخن گفتند. اطلاعات نا صحیح در مورد اینکه حمله نظامی به ایران غیر ممکن است و از سویی آماده سازی ذهن جهانیان به حمایت از مردم بی دفاع و بدون حضور پیاده نظام نیروهای خارجی، حاکمان جمهوری اسلامی و همچنین اپوزیسیون ایرانی را به مرحله تصمیم گیری رسانده است. اگر واقعیات اتفاقهای مصر، تونس و لیبی را در نظر بگیریم به این مهم پی خواهیم برد که تنها معاملات اقتصادی است که میتواند تغییر را بوجود آورد. جمهوری اسلامی در حال حاضر با انحصار طلبی تمامی قدرت اقتصادی را در دست دارد اما اگر به جای تمامیت خواهی، اپوزیسیون سکولار و دموکرات ایرانی به ۴۹% قدرت بسنده کند و مسولیت نهایی مشکلات بی پایان اقتصادی و اجتماعی را بعهده اشغالگران ایران که در طول ۳۲ سال گذشته این شرایط را بوجود آورده اند بسپارد میتواند محبوبیت بیشتری در انتخابات آزادی که بتواند شرایط آن را فراهم سازد بدست آورد. در غیر این صورت اگر مسولیت همه خرابی ها را ایرانیان سکولار و دموکرات بخواهند به عهده گیرند در طول چهار یا هشت سال ابتدای قدرت نخواهند توانست رای مردم را حفظ کنند و در شرایط دموکراتیک نیز اسلامگرایان با امکانات مالی فراوان دوباره قدرت را در دست خواهند گرفت. خطر مداخله نظامی نزدیکتر از آن است که ما بخواهیم تعصبهای ایدولوژیک، حزبی و سازمانی را جایگزین منافع مشترک ایرانیان کنیم. دیپلماتهای اپوزیسیون سکولار و دموکرات ایرانی میتوانند با پیشنهاد های مناسب و با حمایت کامل از حقوق همه ایرانیان پشت میزهای مذاکره با سپاه پاسداران و آیت الله های نهاد ولایت فقیه بنشینند. تبدیل اتفاقات به شرایط مناسب، هنر جنگ ورزی بدون خشونت است.

حمیدرضا برهانی
بلژیک