• کنگره – وهمین طور مردم امریکا – باید آنچه را ما در لیبی انجام می دهیم مورد بحث قرار دهند. ما نباید از جنگ پرهزینه وغیر قانونی سوم حمایت کنیم. در کشور نیاز مبرمی به پولی که در آنجا خرج می شود وجود دارد. وما باید از مشارکت در کشتار غیرنظامیان بیشتر در ستیزه ای که به ما تعلق ندارد خودداری کنیم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۶ فروردين ۱٣۹۰ -  ۲۶ مارس ۲۰۱۱

مارجوری کوهن استاد حقوق در دانشکده حقوق توماس جفرسون، رئیس سابق اتحادیه ملی وکلا، و نایب دبیر کل انجمن بین المللی وکلای دموکراتیک است. آخرین کتاب او " ایالات متحده وشکنجه : بازجویی ، جبس و سو استفاده " است.


از شب شنبه، امریکا، فرانسه وبریتانیا در حال بمباران لیبی با موشک های کروز، بمب افکن های نامرئی ب -۲، وجنگنده های اف ۱۶ واف ۱۵وحمله جت های هاریر بوده اند. هیچ برآورد قابل اعتمادی از تعداد غیرنظامی های کشته شده وجود ندارد. امریکا رهبری کارزار بمباران تنبیهی، برای اجرای قطعنامه ۱۹۷٣شورای امنیت بعهده گرفته است .
قطعنامه به اعضا سازمان ملل اجازه "تمام اقدامات لازم ... برای محافظت از غیرنظامی ها و محل های تجمع پرجمعیت در تیررس حمله در جماهیر عربی لیبی، از جمله بنغازی، را می دهد درعین حال هر نوع اشغال نیروی خارجی در هر بخشی از سرزمین لیبی را شامل نمی شود." عملیات نظامی از محدوده اختیار "تمام اقدامات لازم" تخطی می کند.
"تمام اقدامات لازم" در وحله اول باید اقدامات مسالمت آمیز برای فرونشاندن مناقشه می بود. اما ابزارهای مسالمت آمیز پیش از ان که اوباما بمباران لیبی را اغاز کند به کار بسته نشد. یک گروه بین المللی بلند پایه – شامل نمایندگانی از اتحادیه عرب، سازمان وحدت افریقا، و دبیر کل سازمان ملل- می توانستند به تریپولی اعزام شوند تا درباره یک اتش بس واقعی مذاکره نمایند وسازوکاری برای انتخابات و محافظت از شهروندان برقرار نمایند.
بدون شک معمر قذافی به طور وحشیانه ای لیبیایی ها را در راستای حفظ قدرت سرکوب کرده بوده است، اما هدف سازمان ملل حفظ صلح وامنیت جهانی است. جوانه زدن ناسازگاری در لیبی یک جنگ داخلی است، که به صورت مستدلی تهدیدی علیه صلح وامنیت جهانی ایجاد نمی کند.
منشور سازمان ملل حکم می کند که تمام اعضا ستیزه های جهانی خودرا از طریق اقدامات صلح آمیز، برای حفظ صلح، امنیت وعدالت جهانی حل نمایند. اعضا باید همچنین از تهدید یا استفاده از نیرو علیه یکپارچگی ارضی یا استقلال سیاسی هر کشور یا هر رفتار متناقض با اهداف سازمان ملل خودداری نمایند.
تنها زمانی که یک کشور برای دفاع از خود اقدام می کند، در پاسخ به حمله مسلحانه از سوی یک کشور دیگری علیه خود، آن کشور می تواند بر اساس منشور سازمان ملل به دولت دیگر حمله نظامی نماید. نیاز برای دفاع از خود باید مبرم بوده، و انتخاب وسایل دیگر و زمان برای مشورت از دست رفته باشد. لیبی به کشور دیگری حمله نکرده است. امریکا، فرانسه و بریتانیا در مقام دفاع از خود عمل نمی کنند. نگرانی های بشر دوستانه دفاع از خود را مجاز نمی سازد.
منشور سازمان ملل به امریکا اجازه استفاده از نیروی نظامی برای دخالت های بشر دوستانه را نمی دهد. اما مجمع عمومی سازمان ملل قاعده "مسئولیت برای حراست" را در پی آمد سند همایش ۲۰۰۵ پذیرفته است. پاراگراف ۱٣٨ همان سند اشعار می دارد هر کشور منفردی مسئولیت حراست جمعیتش از نسل کشی، جنایات جنگی، پاکسازی قومی و جنایت علیه بشریت را بعهده دارد. پاراگراف ۱٣۹اضافه می کند که جامعه جهانی نیز، از طریق سازمان ملل "مسئولیت به کار بردن دیپلماسی در خور، بشردوستانه وسایر ابزارهای مسالمت آمیز را طبق فصل ششم وهشتم منشور، برای کمک به حفاظت جمعیت در برابر نسل کشی، جنایت جنگی، پاکسازی قومی وجنایت علیه بشریت را" بعهده دارد.
فصل ششم منشور مستلزم طرفینی برای ستیزه احتمالی در به خطر انداختن حفاظت از صلح وامنیت جهانی است، تا قبل از همه، از طریق مذاکره، تحقیق، میانجیگری، مصالحه، حکمیت، تسویه قضایی، توسل به نمایندگان یا آرایش منطقه ای، یا سایر ابزارهای صلح آمیز مورد انتخاب آنها راه حلی پیدا نمایند. فصل هشتم "آرایش منطقه ای" همانند ناتو، اتحادیه عرب، وسازمان وحدت امریکا را کنترل می کند. فصل مشخص می کند که آرایش منطقه ای "می تواند هر تلاشی را برای دست یابی به فرونشاندن ستیزه های محلی از طریق فرماندهی منطقه ای ..." عملی سازند.
این اقدام تنها زمانی است که ابزار های صلح آمیز آزمایش شده وعدم کفایت انها اثبات شده باشد که در این صورت شورای امنیت می تواند طبق فصل هفتم منشوراجازه اقدام صادر نماید. که اقدامات تحریم ها، توقیف کشتی ها در بنادر، قطع روابط دیپلماتیک، وحتی محاصره وعملیات هوایی، دریایی یا زمینی را در بر می گیرد.
قاعده "مسئولیت حفاظت" از ناکامی همراه با شکست عملی کردن اقدامات برای پیش گیری از نسل کشی در رواندا بیرون آمد، که چند صد سرباز توانستند جان ده ها هزار نفر را نجات دهند. اما قاعده نه برای متوقف کردن اسرائیل در بمباران غزه در اواخر سال ۲۰۰٨ واوایل سال ۲۰۰۹ که منجر به از دست رفتن ۱۴۰۰فلسطینی، اکثرا غیرنظامی شد به اجرا در آمد و نه برای متوقف کردن کشتارغیرنظامیان توسط ایالات متحده در افغانستان و پاکستان اجرایی شد.
همچنین در بمباران لیبی توسط امریکا ریاکاری ذاتی در اجرای قوانین بین المللی وجود دارد. دولت اوباما با خودداری از تحقیقات رسمی از دولت بوش به خاطر جنایات جنگی رژیم شکنجه گر آن، دماغ خودرا در تعهدات بین المللی اش شسته است. هم کنوانسیون علیه شکنجه و هم کنوانسیون های ژنو کشورهای عضو را مجبور به آوردن افراد به دادگستری می سازد که احکام آن ها را نقض کرده اند.
ایالات متحده به ظاهر لیبی را به دلایل بشر دوستانه بمباران می کند. اما اوباما از محکوم کردن سرکوب و کشتار دولتی معترضین در بحرین با استفاده از تانک ها و سلاح های ساخت امریکا خودداری می کند چون آنجا جایی است که ناوگان پنجم امریکا در آن قرار دارد. و یمن، متحد نزدیک امریکا، معترضین را می کشد و زخمی می سازد در حالی که اوباما بی صدا نظارت می کند.
تغییر رژیم از سوی قطعنامه اجازه داده نشده است. با این حال بمب افکن های امریکایی محوطه حضور قذافی را هدف قرار داده اند واوباما در یک کنفرانس خبری در سانتیاگو اعلام کرد که آن "سیاست امریکا است که قذافی ناگزیر باید برود" قطعنامه صریحا "یک نیروی اشغال خارجی" را ممنوع می کند. اما بعید است که امریکا، فرانسه و بریتانیا مایل به بمباران لیبی و ترک آن باشند. از شنیدن آن که نیروهای غربی در زمین لیبی برای "آموزش" یا "یاری" شورشیان آنجا حضور دارند تعجب نکنید.
رابرت گیتس وزیر دفاع وقتی که گفت "منطقه پرواز ممنوع" بر سر لیبی می تواند "یک اقدام جنگی" باشد آن را ثابت کرد. اگر چه اتحادیه عرب بنا به گفته ها از منطقه پرواز ممنوع طرفداری کرد ، اما امر موسی دبیر کل اتحادیه عرب گفت که "آنچه در لیبی رخ می دهد از هدف تحمیل منطقه پرواز ممنوع متفاوت است" واضافه کرد "آنچه ما می خواهیم محافظت از غیرنظامیان است و نه گلوله باران کردن غیرنظامیان بیشتر". او جهت همایش جدید اتحادیه برای تجدید نظر در حمایتش از منطقه پرواز ممنوع برنامه ریزی می کند.
عملیات نظامی در لیبی نمونه خطرناکی از حمله به کشورهایی است که رهبری انها از هواداری از امریکا یا کشورهای اتحادیه اروپا طرفداری نمی کنند. چه چیزی ایالات متحده را از به راه انداختن اعتراض ها، برجسته کردن آنها در رسانه های شرکتی بعنوان اقدامات مردمی، وسپس بمباران یا حمله به ونزوئلا، کوبا، ایران یا کره شمالی باز می دارد؟ در زمان حکومت بوش، واشنگتن اظهارات بی پایه ای را برای توجیه تهاجمی غیرقانونی به عراق مورد استفاده قرار داد.
علاوه بر آن، اوباما عملیات نظامی را بدون مشورت با کنگره، تنها سازمان دارای قدرت قانونی اعلام جنگ، به کار گرفت. روشن نیست که ماموریت ما در انجا چیست یا کی به پایان می رسد. کنگره – وهمین طور مردم امریکا – باید آنچه را ما در لیبی انجام می دهیم مورد بحث قرار دهند. ما نباید از جنگ پرهزینه وغیر قانونی سوم حمایت کنیم. در کشور نیاز مبرمی به پولی که در آنجا خرج می شود وجود دارد. وما باید از مشارکت در کشتار غیرنظامیان بیشتر در ستیزه ای که به ما تعلق ندارد خودداری کنیم.


March ۲۲, ۲۰۱۱
zcommunications.org