اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۲ فروردين ۱٣۹۰ -  ۱۱ آوريل ۲۰۱۱

بیانیه جمعی از روزنامه نگاران، نویسندگان و هنرمندان ایرانی در تبعید خطاب به مردم ایران
ما هم روزنامه نگار و نویسنده ایم، اما صدای ما سانسور می شود!
جریان اصلی رسانه های فارسی زبان در خارج از کشور ناقض آزادی بیان است

سال ۱۳۹۰ را در حالی آغاز می کنیم که مبارزه با دیکتاتوری مذهبی در ایران اوج تازه ای یافته است، بسیاری از ایرانیان در داخل و خارج از کشور دریافته اند که جمهوری اسلامی رژیمی اصلاح پذیر نیست و تنها راه پیش روی ما بنای یک جمهوری آزاد و دمکراتیک مبتنی بر اصول حقوق بشر و دمکراسیِ بدون واسطه است.
اگرچه رژیم جمهوری اسلامی در داخل کشور با سانسور و دربند کشیدن روزنامه نگاران، هنرمندان و روشنفکران تلاش می کند تا صدای جنبش مردم را خاموش سازد اما امواج انقلابی خواسته های رادیکال مردم هر روز بیش از قبل به خروش در می آید و شبکه های اجتماعی و رسانه های آلترناتیو تنها روزنه باقی مانده در برابر سرکوب و خفقان کنونی محسوب می شوند.
در چنین فضایی جریان اصلی رسانه های فارسی زبان در خارج از کشور به دلایل گوناگون از جمله لابی گری و سیاست های کشورهای اروپایی و آمریکا در پی تقویت و بازنمایی جریان اصلاحات است، جریانی که از فردای نمایش انتخابات سال هشتاد و هشت تمام تلاش خود را برای به انحراف کشیدن مسیر جنبش و تقلیل آن به یک «بازی بزرگان» و «اختلافات درونی» به کار بست و دست آخر بازی را به حریف واگذار کرد و کنج عزلت گرفت.
رسانه های جریان اصلی با در اختیار داشتن دهها شبکه تلویزیونی، رادیویی و وب سایت هایی که هزینه آنها مستقیما از سوی دولت ها یا نهادهایی که در پی جایگزین کردن یک جناح به جای جناح دیگر در بازی قدرت هستند، تامین می شود در اغلب مواقع تنها صدای اصلاح طلبان را به گوش ایرانیان می رسانند و می کوشند تا چنین وانمود کنند که آلترناتیو دیگری جز اصلاح طلبان برای جناح حاکم در جمهوری اسلامی وجود ندارد.
از سوی دیگر برخی از روزنامه نگاران اصلاح طلب نیز که در سالهای اخیر به خارج از کشور آمده اند به جای پاسداشت آزادی بیان خود با ایجاد نهادها و رسانه هایی انحصاری که در آن هر صدای مخالفی را سانسور می کنند، تلاش می کنند تا سیطره خود بر جریان رسانه ای و اطلاع رسانی را همچنان حفظ کنند و با حزبی کردن و جناحی کردن فعالیت رسانه ای خود دایره ای از «کارمند- روزنامه نگار» خودی در برابر روزنامه نگاران و نویسندگان مستقل ایجاد کنند.
ما، گروهی از روزنامه نگاران، نویسندگان و هنرمندان ایرانی در تبعید ضمن تبریک آغاز سال نو و به امید دستیابی مردم کشورمان به آزادی و پیروزی تاکید می کنیم که جریان اصلی رسانه های فارسی زبان در خارج از کشور نیز دست کمی از وضعیت انحصاری رسانه ها در داخل کشور ندارد و روزنامه نگاران، نویسندگان و هنرمندان ایرانی در خارج از کشور نیز در برابر آنها کمابیش با همان مشکل فقدان آزادی بیان و سانسور روبرو هستند.
ما همچنین تاکید می کنیم که صدایی که از سوی این رسانه های انحصار طلب در خارج از کشور به گوش مردم ایران و جهانیان می رسد، صدای مردم ایران و صدای همه روشنفکران نیست بلکه نماینده بخشی از بدنه جدا شده از رژیم است که در پی تغییرات و مرمت جزئی در نظامی ست که از سرتا پا ناقض اساسی ترین حقوق و آزادیهای فردی و اجتماعی ایرانیان است.
صدای ما در این رسانه ها شنیده نمی شود، این رسانه ها نماینده همه مردم ایران که شعار جمهوری ایرانی را در تظاهرات خود سر می دهند نیستند.

روزنامه نگاران، نویسندگان و هنرمندان ایرانی در تبعید- فروردین ۱٣۹۰
امید حبیبی نیا (روزنامه نگار و پژوهشگر ارتباطات)، مسعود روحانی (روزنامه نگار)، پریسا ساعد (روزنامه نگار)، کامبیز سلطانین (روزنامه نگار)، ناهید سروستانی (فیلمساز)، فرح شیلندری (مستند ساز)، احمد صفا (روزنامه نگار)، لیلا قبادی (تهیه کننده سینما)، هلن همتی (نویسنده)، سیروس ملکوتی (نویسنده)، جمیله ندایی (فیلمساز)، بصیر نصیبی (نویسنده و فیلمساز).