اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۵ فروردين ۱٣۹۰ -  ۱۴ آوريل ۲۰۱۱

 پس از انتقال موقت و نمایش منشور منسوب به کورش هخامنشی در موزه ایران باستان، طبیعتاً لازم بوده است که متن فارسی منشور و توضیحاتی پیرامون آن به بازدیدکنندگان موزه و وب‌سایت آن ارائه شود.
از آنجا که ظاهراً آن سازمان محترم و موزه ایران باستان به دلیل ناتوانی پژوهشی عاجز از این کار بوده‌اند، برای رفع این نیاز به کتاب منشور کورش هخامنشی 1 (از این نگارنده، چاپ هشتم، ۱۳۸۸) روی آورده و از محتوای آن استفاده غیرقانونی و تصرف غیرمجاز شده و متن آن بدون اجازه و رضایت پدیدآورنده و بدون اشاره به مأخذ در رسانه‌های سازمان و موزه و نیز در متن سخنرانی شما منتشر شده است (برای نمونه بنگرید به ترجمه متن منشور   2 در وب‌سایتی که به همین منظور تدارک دیده‌اید).
بدیهی است که چنانچه قبلاً نیز اقدام به اخذ اجازه و کسب رضایت برای انتشار می‌گردید، نگارنده با آن درخواست موافقت نمی‌کرد.
همچنین شخص جنابعالی نیز در سخنرانی مراسم افتتاح نمایش منشور، پیشگفتار همین کتاب را از قول خود و به عنوان سخنان خودتان روخوانی نموده‌اید. تقاضا دارم برای نگارش متن سخنرانیِ خود به اشخاص ذی‌صلاحیتی که لابد در آن سازمان هستند، مراجعه بفرمایید و اگر نیستند، می‌توانید چنین اشخاصی را در دانشکده‌ها و مراکز آموزش عالی و پژوهشکده‌های متعدد و عریض و طویل سازمان تربیت نمایید.
از آنجا که این اعمال در مغایرت صریح و آشکار با قوانین موضوعه کشوری و بین‌المللی و نیز مغایر با مفاد قانون حمایت از مولفین و مصنفین بوده، تقاضا دارم که:
۱- تمامی بازنشرهای غیرقانونی و غیرمجازی که از کتاب منشور کورش هخامنشی انجام شده است، حذف و بلااثر گردند.
۲- متن اعتراض اینجانب- مطابق با تصریح قانون مطبوعات- در رسانه‌هایی از سازمان که آن متن را بازنشر کرده بودند، منتشر گردد و وفاداری و باورمندی به قانون و عدالت در عمل نشان داده شود.
۳- هیچیک از نوشته‌های مرا چه با یادکرد از نام نویسنده و چه بدون آن، در خبرگزاری و دیگر رسانه‌های سازمان منتشر نکنند و شما نیز در سخنرانی‌های خود از آنها استفاده ننمایید. چنانکه در نامه‌ای دیگر به تاریخ ۲۰ شهریور ۱۳۸۸3   همین تقاضا را کرده بودم و کمترین ترتیب اثری بدان داده نشد.
به نظر می‌رسد که آن سازمان محترم و دوایر وابسته به آن، خود را مالک مادی و معنوی و صاحب اختیار هر اثری می‌دانند که آنرا برای خود مفید تشخیص می‌دهند. نه نیازی به کسب رضایت از پدیدآورنده در خود احساس می‌کنند و نه خود را موظف می‌دانند که پاسخگوی اعتراض صاحبان حق باشند.
دریغ است که دستگاه عریض و طویل سازمان میراث فرهنگی بجای بهره‌گیری از کارکنان خود به آثار پژوهشگر مستقلی روی آورد که در خدمت آن سازمان نبوده و راضی به نشر و مثله‌شدن نوشته‌هایش توسط دستگاه‌های دولتی نیست. از دستگاه‌های دولتی و به ویژه سازمان میراث فرهنگی انتظار می‌رود که قدرت و نفوذ خود را صرف اعتنا و اعتلای قانون نمایند و نه پایمال کردن حقوق نویسنده‌ای مستقل که از دستمایه کردن تبلیغاتیِ تاریخ و فرهنگ برای منافع و مصالح روزمره بدور است.
با احترام- رضا مرادی غیاث آبادی

1
ghiasabadi.com
2
manshoor-koorosh.ir
3
ghiasabadi.com