اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۹ ارديبهشت ۱٣۹۰ -  ۲۹ آوريل ۲۰۱۱

روز جهانی کارگر را کارگران و مردم سراسر جهان به یاد مبارزات طولانی و به پاس دستاوردهای جنبش کارگری جشن می گیرند. اگردر غالب کشورهای جهان اول ماه مه روز تعطیل رسمی است و بزرگداشت این روز به یک سنت ملی تبدیل شده است، از آن روست که دستاوردهای جنبش گارگری و مبارزات طبقه کارگر برای عدالت و آزادی به سود کل جامعه و پیشرفت عمومی بوده است. مبارزات مردم این کشورها علیه استبداد و فاشیسم، علیه تبعیض و نابرابری، همواره متحد نیرومندی در جنبش کارگری داشته است.
در ایران استبداد سیاسی و عقب ماندگی نهاد های سنتی جامعه موانع عمده رشد مبارزات کارگران است. دولت نه فقط به عنوان قدرت انحصاری سیاسی بلکه به عنوان کار فرمای کل همواره شدید ترین برخورد را با کوشش کارگران برای تشکل یابی و حقوق سندیکایی داشته است. این برخورد های سرکوب گرانه با کارگران در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی شدید تراز گذشته صورت گرفته است. برغم همه این فشارها اما کارگران، برای حقوق صنفی و سندیکایی خود مبارزات بسیار کرده اند و خطر باز داشت، از دست دادن کار و حتی زندان رفتن ها را به جان خرید ه اند.
با آغاز دوران اصلاحات فصل تازه ای در مبارزات کارگری گشوده شد. این دوران یاد آور تلاش تازه ای برای تشکیل سندیکاهای کارگری در مقیاس ملی است. تحت تاثیر باز شدن نسبی فضای سیاسی در دوره اصلاحات کارگران نیز دست بکار سازماندهی تشکل های خود شدند . برجسته ترین این فعالیت ها تازه سندیکایی در مبارزات کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی و کارگران نیشکر هفت تپه و کارگران بخشهای فلزات بود. بخصوص کارگران شرکت واحد موفق شدند با سازماندهی گرد همایی های بزرگی خواست سندیکا های مستقل را در سطح ملی مطرح کنند. اما این دوران هم چندان نپایید و زیر فشار نیروهای سرکوب گر و عدم حمایت دولت اصلاحات از خواست کارگران، جنبش کارگری عقب نشست و بسیاری از فعالین آن مانند ابراهیم مددی و منصور اسانلو به زندان افتادند.
با این همه همین تجربه کوتاه بار دیگر نشان داد که چه رابطه و نیاز متقابلی میان جنبش دموکراسی خواهی و جنبش کارگری بر قرار است. بی تردید اگر آن فضای باز نسبی تداوم می یافت و مبارزات عمومی عرصه های بیشتر ی را از آن خود می کرد، جنبش کار گری کار باز سازی خود و ایجاد سندیکاهای مستقل را بسیار جلو تر می برد و متقابلا جنبش سندکایی به سنگری برای دفاع از آزادی‌های سیاسی تبدیل می شد.
جنبش کارگری اکنون با وضعیت تازه‌ای روبروست. امروز اگر چه فضای سخت سرکوب حاکم است اما در سطح جامعه مقاومت وسیعی در قالب جنبش سبز علیه سلطه سیاسی موجود شکل گرفته است. آینده دموکراسی و همچنین آینده جنبش کارگری به سرنوشت این جنبش وابسته است. کارگران که بیش از هر گروه اجتماعی دیگر برای سازمانیابی خود به ازادی نیاز دارند باید با همه توان از جنبش سبز، جنبش دموکراسی خواهی عمومی مردم حمایت کنند و دموکراسی را امر خود بدانند، ما جمهوریخواهان ایران نیز هر جا که هستیم با همه توش و توان خود از مبارزه و خواست های به حق کارگران, برای پرداخت بموقع دستمزدها، بهبود شرایط کار، قانونمند کردن پیمان های موقت، شرکت نمایندگان واقعی کارگان برای تعیین حداقل دستمزدها و بویژه رعایت حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری حمایت میکنیم .

بگذار بمناسبت فرارسیدن اا اردیبهشت – اول ماه مه – یکصدا خواستار آزادی اسانلو، مددی و همه فعالان سیاسی، کارگری و دانشجویی و پایان حصر رهبران نمادین جنبش سبز باشیم!
بگذار دست در دست هم برای استقرار آزادیهای سیاسی، انتخابات آزاد و پایان دیکتاتوری در میهنمان مبارزه کنیم !

امضا کنندگان بیانیه بازسازی – پایه گذاران و اعضای اتحاد جمهوریخوهان
کمال ارس- اردوان ارشاد- جمشید اسدی- بیژن افتخاری - مهدی امینی- مهران براتی- محمد برزنجه - شهلا بهاردوست - حسن راهی- رضا چرندابی- بیژن حکمت- منصور سحرخیز- رضا سیاوشی - عباس شیرازی- رامین صفی زاده- حسین علوی- فیروزه فولادی- پروین قاسمی- امیر حسین گنج بخش- پرویز مختاری- مهرداد مشایخی- مرتضی ملک محمدی- مهران میرفخرایی.