• جمعی از روشنفکران، اساتید دانشگاه، فعالان اجتماعی و سیاسی ایرانی بیانیهای در دفاع از مطالبات دموکراتیک مردم سوریه و دیگر کشور های عرب خاور میانه منتشر کرده اند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۶ ارديبهشت ۱٣۹۰ -  ۶ می ۲۰۱۱

 

این روزها خاورمیانه تصویری متضاد و دوگانه را بازتاب می دهد. از یک طرف بپا خواستن مردم کشور های سوریه، بحرین، یمن، اردن و لیبی برای استیفای حقوق پایمال شده مایه مباهات است. این خیزش های ضداستبدادی با الهام گرفتن از پیروزی نهضت های ضدخودکامگی مصر و تونس و درس گرفتن از تجارب تاریخی مبارزات دموکراسی خواهانه در دنیا و منطقه، ندای تغییر برای رعایت کرامت انسانی ،آزادی و عدالت را طنین انداز کرده اند.
مبارزات این ملت ها تجلی واقعیتی خدشه ناپذیر است که قرن بیست و یکم عصر زوال حکومت های دیکتاتوری در هر شکل و قامتی است.   البته استقرار دمکراسی در این منطقه فرایندی تدریجی و زمان بر خواهد بود.
از دیگر سوی، دنیا شاهد تصویر سیاه اقتدارگرایان و حکومت های مستبدی است که برای تداوم حضورشان در قدرت از هیچ زشتی و تبهکاری فروگذار نیستند. هزاران شهروند غیرنظامی که به اعتراض مسالمت آمیز دست زده بودند کشته شده اند. صدها نفر دیگر مفقود شده اند. جمع زیادی در کنج زندان ها با شکنجه و شرایط مشقت بار حبس دست و پنجه نرم می کنند و هزاران نفر نیز از برخوردهای خشن نیروهای حکومتی زخمی شده اند.
بعد از لیبی که دیکتاتور آن با سوءاستفاده از پیوندهای قبیله ای در حال سرکوب عریان و قلع و قمع مردم معترض هست، سوریه دومین کشوری است که حکومت آن مرتبه بالایی از خشونت و قساوت را برای خاموش کردن شعله اعتراضات مسالمت آمیز بکار گرفته است.
از روزی که ده ها نوجوان خردسال در شهر درعا قربانی خشونت نفرت انگیز نیروهای امنیتی سوری شدند تاکنون صدها شهروند غیرنظامی سوریه جان باخته اند و هزاران نفر نیز یا زخمی شده اند و یا از سرنوشت آنها خبری نیست. رژیم بعثی حاکم در سوریه با استفاده از روش های پیچیده و شگردهای امنیتی و دادن قولهای پوچ و بی اساس به جامعه جهانی برای اصلاحات و تبلیغات وسیع برای آزادی های سیاسی و اصلاحات اقتصادی در داخل کشور تاکنون توانسته است مانع شکل گیری حساسیت زیاد جامعه جهانی شود. حتی اگر انگیزه قدرت‌های جهانی حفظ صلح و ثبات در منطقه باشد، بی‌شک چشم‌پوشی بر این ستم‌ها، فرصت ایجاد صلحی پایدار در منطقه را در درازمدت از بین می‌برد.
اما در این میان همکاری و پشتیبانی حکومت های مستبد از یکدیگر واقعیتی تلخ و تاسف بار است. اسناد و مدارک انتشار یافته از سوی برخی رسانه ها و فعالان حقوق بشری متعلق به کشور سوریه، حکایت از همکاری غیرمستقیم حکومت جمهوری اسلامی با دولت سوریه در سرکوب خونین و بی رحمانه معترضان دارد. این همکاری در قالب ارسال تجهیزات و سخت افزار ضدشورش چون باتوم برقی و گاز اشک آور و...، آموزش سرکوب اعتراضات شهری و فیلترینگ اینترنت و روش های گسیختن ارتباطات شبکه های اجتماعی انجام می شود.
ما امضاکنندگان این نامه اقدامات مداخله آمیز حاکمیت ایران در همکاری با اقدامات ناقض حقوق بشر رژیم تمامیت خواه بشار اسد را شدیدا محکوم می کنیم و همبستگی خود را با خواست های دموکراتیک و آزادی خواهانه مردم سوریه اعلام می نمائیم. نظام جمهوری اسلامی در ادعایی بی اساس در حالی حرکت آزادی‌خواهانه مردم سوریه را وابسته به بیگانگان می‌خواند، که حتی دشمنان رسمی سوریه از جمله دولت اسرائیل، خواهان تغییر حکومت خودکامه بشار اسد نیستند.
همراهی با گسترش خشونت و برخوردهای آزادی ستیزانه در سوریه ضمن اینکه با مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر و اصول جهان شمول "زیست انسانی" در تعارض است با منافع ملی ایران نیز سازگار نیست.
به باور ما هر نوع مداخله خارجی که بخواهد در فرایند تحقق مطالبات مردمی که به ناچار در نبود فضای باز سیاسی و ساز کارهای حل و فصل منازعات به خیابان ها آمده اند، ایجاد اختلال بکند مطرود و در خور نکوهش است.
حضور نظامی عربستان سعودی در بحرین و حمایت این کشور از سرکوب خونین اعتراضات مسالمت آمیز مردم بحرین و مراودات خاص جمهوری اسلامی ایران با حکومت سرکوبگر سوریه دو نمونه متفاوت اقدام های منفی خارجی است که حقوق انسانی و بنیادی شهروندان را بازیچه مقاصد و اهداف سلطه جویانه حکومت ها کرده اند.
از این رو تنها و تنها خواست ملل منطقه بدون دخالت مخرب نیروهای خارجی باید تعیین کننده آینده این کشورها باشد.

تلاش های ویژه جمهوری اسلامی در هدایت مسیر تغییرات در کشورهای عربی به سمت "بنیاد گرایی اسلامی" با دنباله روی از دستورات رهبری جمهوری اسلامی تحت عنوان مغشوش "بیداری اسلامی " بیراهه ای است که می کوشد به جای آلترناتیو "خاورمیانه دموکراتیک" در برابر خاورمیانه متشکل از انواع و اقسام گوناگون نظام های سیاسی غیردموکراتیک اعم از تئوکراتیک، پادشاهی، نظامی و تمامیت خواه، استبداد مذهبی و قدرت طلبی در پوشش دین سالاری را گسترش دهد.
از این رو شایسته است تا جامعه جهانی با اجتناب از استانداردهای دوگانه و رفتار تبعیض آمیز با استفاده از قوانین و ظرفیت های بین المللی به راهکارهایی بیندیشد تا خشونت های دولتی علیه مردم معترض بی سلاح هرچه سریعتر متوقف شود. این امر نیازمند مشروعیت زدایی از هر حکومتی است که برای جلوگیری از اعتراضات بی خشونت متوسل به شلیک گلوله و ریختن خون افراد بیگناه می گردد.
در این راستا دولت های معتقد به دموکراسی و حقوق بشر دنیا فارغ از منافع اقتصادی و سیاسی کوتاه مدت خود باید به حمایت از حرکت های دموکراسی خواهانه در منطقه به شکل اصولی بپردازند.

نیروهای مدافع دموکراسی تکثرگرا و مبتنی بر اعلامیه جهانی حقوق بشر در ایران اشتراکات زیادی با مردم سوریه دارند چرا که هر دو تحت ظلم و ستم حکومت هایی هستند که روابط نزدیک با هم داشته و پیوندی استراتژیک با یکدیگر برقرار کرده اند. گذار موفقیت آمیز به دموکراسی در ایران و سوریه می تواند پایدار ترین و سازنده ترین روابط را بین دو ملت برقرار کند.
ما معتقدیم تجربه منفی جمهوری اسلامی در ایران پس از انقلاب و مسیری که کشورهای پیشرفته در دهه های اخیر پیموده اند ضرورت توجه به دمکراسی و پرهیز از حکومت ایدئولوژیک را گوشزد می سازد. حکومت دموکراتیک به طور نسبی قابلیت بیشتری برای پیشرفت کشورها، برابری فرصت ها، رعایت کرامت انسانی و توسعه صلح و آزادی را دارد.
در پایان با محکومیت مجدد حمایت حکومت ایران از سرکوب اعتراضات مسالمت آمیز مردم سوریه اعلام می کنیم که این اقدامات ناموجه هیچ ارتباطی با مردم ایران ندارد. مردم ایران به عنوان ملتی که قدیمی ترین تلاش برای شکل گیری دمکراسی در منطقه را در کارنامه خود دارد، از تحقق آزادی و دمکراسی در هر کدام از کشورهای منطقه استقبال می نماید.

اسامی امضا کنندگان:
رامین احمدی، اردوان ارشاد، هوشنگ اسدی، صادق اسکندری، مرتضی اصلاحچی، امیر حسین اعتمادی، بیژن افتخاری، علی افشاری، جواد امان، نوشابه امیری، مهدی امینی، فرشید آذرنیوش، رحیم باجغلی، احمد باطبی، حسین باقرزاده، فرزانه بذرپور، مهران براتی، مهرزاد بروجردی، رویا برومند، آرش بهمنی، صدیقه بیگدلی،امیر بیگلری، حمید پرچم، رضا پیرزاده، نیره توحیدی، مهدی جامی، رضا جعفریان، پویا جهاندار، آرام حسامی، ستاره حسن پور، بیژن حکمت، عباس حکیم زاده، مصطفی خسروی، فریبا داوودی مهاجر، نیما راشدان ، احمد رافت، محمد رضا رحیمی راد، سهراب رزاقی،امیر رشیدی، رحیم رشیدی، علیرضا رئیسی، محسن سازگارا، تارا سپهری فر، منصور سحرخیز، نسیم سرابندی، حسن سربخشیان، سلمان سیما، رحیم شامبیاتی، صادق شجاعی، محمدرضاشکوهی فرد، محمد صادقی، کوروش صحتی،احمد صدری، محمود صدری، سیاوش صفوی،اسفندیار طبری، حمیدرضا ظریفی نیا، شهره عاصمی، غلام عباسی، مزدک عبدی پور،اکبر عطری، فرزانه عظیمی، کاظم علمداری، حسین علوی، طیبه علیرضایی، فرزاد عنایتی، منصور فرهنگ، ناصح فریدی، فیروزه فولادی، سعید قاسمی نژاد، حسین قاضیان، هادی قائمی، مسعود قریشی،امیرحسین گنجبخش، پویان مجدآبادی، مجید محمدی، فرشاد محمدی، پویان محمودیان، پرویز مختاری، مهرداد مشایخی، نریمان مصطفوی، مجید مصطفوی، مریم معمارصادقی، امیر معماریان، پیمان ملاز، مرتضی ملک محمدی، علی مهتدی، علی اکبر مهدی، بهناز مهرانی، سراج الدین میردامادی، یاسر میردامادی، امیرحسین میرابیان، حسن نایب هاشم، بورگان نظامی نرج آباد، علی نظری، رسول نفیسی، شروین نکوئی، مهدی نوربخش، محمدرضا نیک فر، رحیم همتی، مجتبی واحدی، فرزین وحدت، پروانه وحید منش، سجاد ویس مرادی، رضا یونسی.