• در سال ۲۰۰۵ حدود ۴/۸ میلیون نفر از کشورهای خود گریختند. این رقم نسبت به سال پیش از آن، یک میلیون نفر کاهش نشان می‌دهد. و این از سال ۱۹۸۰ تا کنون پایین‌ترین رقم آوارگان است. اما علت این امر را نباید در آن دانست که دلایل کمتری برای فرار انسان‌ها وجود دارد، بلکه علت اصلی بیشتر آن است که بسیاری از آوارگان اساسا شانس درنوردیدن مرزهای ملی را نمی‌یابند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٣۰ خرداد ۱٣٨۵ -  ۲۰ ژوئن ۲۰۰۶

بیستم ژوئن مصادف است با روز جهانی آوارگان و پناهجویان. خبر خوشایند برای چنین روزی این است که تعداد آوارگان در جهان، ظرف ۲۶ سال گذشته هرگز تا این حد کاهش نشان نداده بود. متاسفانه بر خلاف آن، تعداد آوارگانی که در کشورهای خود در حال فرارند افزایش نشان می‌دهد.
 
در سال ۲۰۰۵ حدود ۴/۸ میلیون نفر از کشورهای خود گریختند. این رقم نسبت به سال پیش از آن، یک میلیون نفر کاهش نشان می‌دهد. و این از سال ۱۹۸۰ تا کنون پایین‌ترین رقم آوارگان است. اما علت این امر را نباید در آن دانست که دلایل کمتری برای فرار انسان‌ها وجود دارد، بلکه علت اصلی بیشتر آن است که بسیاری از آوارگان اساسا شانس درنوردیدن مرزهای ملی را نمی‌یابند.
 
رون ردموند سخنگوی کمیساریای سازمان ملل برای پناهجویان و آوارگان می‌گوید: «برای آوارگان، کار پناهجویی در کشورهای دیگر را دشوار کرده‌اند. بیش از همه کشورهای صنعتی حصار دور خود را محکم‌تر ساخته‌اند».
 
شعار امسال روز جهانی آوارگان این است: «شعله‌ی امید را زنده نگه داریم». اما زنده نگه داشتن شعله‌ی امید در وضعیت کنونی جهان که مرزهای بین‌المللی آن هر دم فشرده‌تر می‌شود ، کار ساده‌ای نیست. ترس از کوچندگان فقر، در کشورهای صنعتی به این امر منجر گردیده که میان آنان و آوارگان و پناهجویان تفاوتی گذاشته نمی‌شود.
 
سال‌هاست که در کشورهای مرفه صنعتی، دستیابی به موقعیت پناهندگی سیاسی بسیار دشوار شده است. بسیاری از پناهجویان به محض ورود به کشوری دیگر، از همانجا بازگردانده می‌شوند. به این ترتیب راه دیگری باقی نمی‌ماند جز فرار در چارچوب کشور خود. به همین دلیل تعداد آوارگان محلی یا بومی در بسیاری کشورها افزایش نشان می‌دهد.
 
جان اگه لند هماهنگ‌کننده‌ی سازمان ملل برای امور انسانی می‌گوید: «آوارگان و پناهجویان محلی بیشتر در خطرند، فقیرترند و احتمالا از تمام قربانیان جنگ و فاجعه‌های طبیعی نیازمندترند. طبق تخمین ما ۲۵ میلیون نفر در کشورهای خود قربانی منازعات داخلی و بسیاری دیگر قربانیان فاجعه‌های طبیعی هستند و بنابراین در کشورهای خود آواره».
 
برای آوارگان و پناهجویان، کنوانسیون ژنو معتبر است. مطابق آن کشورها موظفند پناهجویان را بپذیرند و خوراک و محل اقامت مطمئن را برای آنان فراهم کنند. این میثاق و توافق در حقوق بین‌المللی،   حفاظت از پناهجویان را مقررکرده است. کمیساریای پناهجویان و آوارگان سازمان ملل به آنان در کشورهای میزبان یاری می‌رساند تا زندگی تازه‌ای را به امید بازگشت به میهن آغاز کنند و اگر بازگشت به میهن ناممکن بود، میهن تازه‌ای برای خود اختیار کنند.
 
اما برای آوارگان محلی، کنوانسیونی وجود ندارد. تلاش جوامع بین‌المللی و سازمان‌های انساندوست برای یاری رساندن به آنان، اغلب با واکنش منفی دولت‌ها روبرو و به عنوان دخالت در امور داخلی پس زده می‌شود. افکار عمومی جهان نیز معمولا از سرنوشت آوارگان داخلی کشورها بی‌اطلاع است و به ندرت موردی مانند سودان پیش می‌آید که افکار عمومی نسبت به آن حساس شوند.
 
در حال حاضر بیشترین آوارگان محلی در کشورهایی مانند سودان، افغانستان، عراق، پاکستان، سومالی و کلمبیا وجود دارد.