اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲٨ ارديبهشت ۱٣۹۰ -  ۱٨ می ۲۰۱۱

از مرگ گریزی نیست و مرگ او دروغ نیست. اما پذیرش خاموشی یار و رفیقی چون بهزاد کاظمی   آنچنان سخت و سهگین است که با هیچ استدلال و منطقی نمی توانیم خود را تسکین دهیم و اندوه نبودن اش را اندکی بکاهیم. شاید زمان باید بگذرد تا با گذشت زمان بتوانیم این مرگ نا به هنگام را، این خسران بزرگ را به خود بباورانیم.
تا بود، جان سرکشی بود علیه نظمی که بنیادش بر استثمار و ستم بنا شده است. صدایی بود که از دل تباهی و تاریکی، نقبی به سوی نور می زد؛ آینده دیگری را طلب می کرد و تا انجا که می توانست از خویش، یعنی از هر چه داشت، مایه می گذاشت. مدافع صدیق کارگران و جنبش جهانی کارگری بود و خود رهایی کارگران را همانا رهایی انسان می دانست. مدافع مبارزات و جنبش زنان بود و از منظر برابری انسان، از حقوق برابر زنان با مرادن حمایت می کرد. مرزهای مصنوعی ملی و جغرافیایی را به رسمیت نمی شناخت و از پناهندگان فعالانه پشتیبانی می کرد. سوسیالیست بود و جهانی شایسته انسان را می خواست و در گستره نظریه و عمل برای چنین جهانی پیگیرانه و خستگی ناپذیر می کوشید.
به راستی، کمپین گر توانایی بود. با رفتن او، در کار و در کمپین های کارگری ما آنچنان فضای تهی ای ایجاد شده است که تنها او می توانست پرش کند. تلاش برای همبستگی بین المللی کارگران و حمایت از جنبش کارگری و فعالین کارگری، به ویژه کارگران زندانی در ایران، دغدغه فکری و بخش مهمی از زندگی سیاسی اش بود. یکی از پیشنهاداتش در آخرین لحظات زندگی اش برپایی کمپین گسترده و جهانی در اعتراض به بازداشت یک ساله و بدون محاکمه رضا شهابی، عضو هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه و خواست آزادی کارگران زندانی و کلیه زندانیان سیاسی بود.
در یادمان او، تک تک ما، خود را در کنار شما می دانیم و همراه با شما، پاس می داریم و ارج می نهیم زندگی و مبارزه او را؛ بهزاد کاظمی را.

راهش ادامه دار و و یادش پایدار باد.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۱۶ مه ۲۰۱۱