• آذرخشﻫﺎﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ
ﺳﻨﮓْﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ،
ﺟﺰ ﺳﻨﮓﻫﺎﻯ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﺩﺭﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ.
ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺧﻴﺎلش ﺭﺍ
ﺻﺮﻑ ﭘﺴﺎﻳﺶ ِﻭﻯ ﻛﺮﺩ،
ﻣﮕﺮ ﺭﻳﮕﭽﻪﻫﺎﻯ ﻫﻤﺴﺮﺷﺖ ﺩﺭﺁﻥﻧﻴﺎﻓﺖ. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲ خرداد ۱٣۹۰ -  ۲٣ می ۲۰۱۱

 
ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻭﺷﻰ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺳﻨﮕﻰ ﻛﻬﻦ
ﺗﺎ ﺷﻌﺮ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﻮﻳﺴﺎ ﺷﻮﺩ.

ﭼﻮﻥ ﺭﺍﺯﻯ ﺩﻳﺮﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﺳﻨﮕﺪ،
ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪﺳﺖ!
ﭘﺸﺖ ﺟﺪﺍﺭ ﺑﺴﺘﻪ، ﺭﮒْﺗﭙﺶﺍﺵ ﭘﻨﻬﺎﻥ اﺳﺖ.

ﻣﻦ ﻭ شگفتی ﻭ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎ
ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩِ ﻭﻯ
- ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ خرسنگ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻮﺩ-
ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻳﻢ.

اکنون ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪﺍﺵ ﻓﺮﻭﺩﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ،
ﺷﺎﻧﻪﻫﺎیش امّا ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
چینابﻫﺎ ﺑﺮ ﺟﺪﺍﺭﻩﺍﺵ ﺳﺮﻭﺩ ِﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻨﺪ
ﭘﻮﺳﺖﺍﺵ امّا ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻌﺮ ِﺩﺭﻭﻥ ِﺳﻨﮓ ﺭﺍﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ
ﺷﻌﺮﻫﺎﺷﺎﻥ ﺗﻬﻰﺳﺖ!
ﻧﺴﻴﻢ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ، ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﺭﻭﺩ
ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﻴﺮﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ!

آذرخشﻫﺎﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ
ﺳﻨﮓْﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ،
ﺟﺰ ﺳﻨﮓﻫﺎﻯ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﺩﺭﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ.
ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺧﻴﺎلش ﺭﺍ
ﺻﺮﻑ ﭘﺴﺎﻳﺶ ِﻭﻯ ﻛﺮﺩ،
ﻣﮕﺮ ﺭﻳﮕﭽﻪﻫﺎﻯ ﻫﻤﺴﺮﺷﺖ ﺩﺭﺁﻥﻧﻴﺎﻓﺖ.
ﺭﻳﮓﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻧﺪ
ﺷﻦﻫﺎﻯ ﻫﻤﻨﻬﺎﺩ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ خُرﺩﻳﻨﻪ اکنون
دل ﻛﻪ ﻧﻪ،
ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ:
ﺭﮒْﺗﭙﺶ، ﻧﺎﭘﻴﺪﺍ
ﻋﺎﻃﻔﻪ، ﺳﻴﺎﻩ
ﻓﻠﺴﻔﻪ، ﺑﺴﺘﻪ، ﻧﭙﺬﻳﺮﻧﺪﻩ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ
‌امّا دگرگونیﻧﺎﭘﺬﻳﺮ!
ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ:
ﺳﻨﮓﻫﺎ خُرﺩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ امّا دگرگون ﻧﻤﻰشوند!