اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱ تير ۱٣٨۵ -  ۲۲ ژوئن ۲۰۰۶

شورای حقوق بشر سازمان ملل نخستین اجلاس خود را از تاریخ ۱۹ ژوئن در ژنو آغاز کرد. رژیم نیز یک هئیت نمایندگانی برای شرکت در این گردهمایی راهی ژنو کرده است. در کنار نام وزیر دادگستری رژیم نام سعید مرتضوی جلاد مطبوعات قرار دارد .
 
کانون زندانیان سیاسی ایران(در تبعید) طی نامه‌ای به اجلاس شورای حقوق بشر سازمان ملل، به حضور هئیت نمانیدگی رژیم در این اجلاس اعتراض کرد و خواستار اخراج این هئیت از اجلاس شد. در بخشی از نامه کانون آمده است: توده‌‌های مردم ایران تصورشان بر این بود با تغییراتی که در ساختار تشکیلاتی نهاد "موثری" چون حقوق بشر سازمان ملل حاصل می‌شود، مهم تر از همه، جائی برای حضور ناقضان حقوق بشر و نمانیدگان حکومت‌های جنایتکاری مانند حکومت اسلامی حاکم بر ایران، نخواهد بود. اما چند روز قبل از برگزاری اجلاس خبر آمد که هئیتی از سوی رژیم ایران در این اجلاس شرکت خواهند کرد و سعید مرتضوی داستان رژیم اسلامی در تهران که به قصاب مطبوعات اشتهار دارد و مستقیما در بازجوئی و شکنجه مخالفان شرکت داشته و به طور مستقیم در قتل خانم زهرا کاطمی، روزنامه‌نگار ایرانی‌اصل کانادائی مشارکت داشته است، در این هئیت حضور دارد .
 
ما زندانیان سیاسی سابق ایران بر این باوریم بی آنکه توهمی به نهادهای میان دولتی مانند سازمان ملل و ارگانهای وابسته به آن داشته باشیم، نهاد تازه تاسیس شورای حقوق بشر سازمان ملل هم بیش از آنکه به حقوق "ملت‌ها" به پردازد، محلی برای مانور سیاسی حکومت‌ها و دهی کجی انها به مردمان تحت ستمشان است.چنانچه چنین نبود، قاعدتا می‌باید، از حضور نمایندگان حکومت‌هائی مانند حکومت اسلامی در ایران که جنایاتشان بر مجامع بین‌المللی همچون سازمان ملل و نهادهای وابسته به آن پوشیده نیست، جلوگیری به عمل می‌آمد .
 
اکنون هم دیر نیست. شورای حقوق بشر تنها در شرایطی می‌تواند به وظایفی که برای آن تعیین شده عمل کند که به محلی برای رسیدگی به جرایم حکومت‌هائی شود که آشکارا حقوق بشر را نقض کرده و توده‌های مردم را سرکوب می کنند. شما خوب می‌دانید رژیم اسلامی در ایران، در اوایل و حتی نیمه دوم دهه ۱۳۶۰، ده‌ها هزار تن از مخالفان خود را دستگیر، زندانی، شکنجه و به جوخه مرگ سپرد. این رژیم در تابستان ۱۳۶۷، هزاران زندانی سیاسی را که سال‌ها پیش از آن در دادگاه‌های فرمایشی خود به زندان محکوم کرده بود، به قتل رساند. کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ یکی از هولناکترین جنایت تاریخ بشری است که هیچگاه مورد توجه نهاد حقوق بشر سازمان ملل واقع نگردید .
 
زندان‌های ایران هنوز پر از زندانی سیاسی است. مردم ایران در بی حقوق مطلق به سر می‌کنند، حق خواهی و اعتراضات کارگران، زنان و دانشجویان سرکوب می‌شود. فعالان کارگری، دانشحوئی و زنان دستگیر و زندانی می‌شوند. در اوایل زمستان سال جاری، بیش از هزار کارگر شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه   تنها به این دلیل که خواهان برسمیت شناخته شدن سندیکای خود بودند و به همین منطور می‌خواستند اعصتاب کنند، دستگیر و زندانی شدند. منصور اسانلو، رئیس هئیت مدیره سندیکا به دستور سعید مرتصوی هنوز در زندان در شرایط بسیار بدی به سر می‌برد. در اواخر اردیبهشت سال جاری، اعتراضات مردم آذربایجان به شدت سرکوب شد و صدها نفر دستگیر و زندانی شدند. همزمان با آن، فعالان دانشجوئی به دنبال یک رشته اعتراضات در دانشگا‌های تهران ربوده و دستگیر شدند. هنوز دو تن از این دانشجویان، آقایان عابد توانچه و یاشار قاجر دروضعیت بلاتکلیفی در زندان اوین، مخوف‌ترین زندان ایران به سر می‌برند. در ۲۲ خرداد، تجمع زنان که خواهان تغییر قوانین تبعیض آمیز علیه زنان شدند، به شدت سرکوب و بیش از هفتاد تن از آنان دستگیر و روانه زندان شدند. روری نیست روزنامه‌ای و نشریه‌ای توقیف نشود و دست‌اندرکاران آنها دستگیر و   زندانی نشوند .
حضور هئیت نمایندگی رزیم جمهوری اسلامی بعد از این همه جنایت در اجلاس نهادی که مدعی مدافع حقوق بشر است، برای جامعه بشری شرم‌اور است .  
 
۱۹ ژوئن ۲۰۰۶