اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۰ خرداد ۱٣۹۰ -  ۱۰ ژوئن ۲۰۱۱

عفو بین الملل
بیانیه مطبوعاتی
ایران: به ممنوعیت و ایجاد مزاحمت برای اتحادیه های مستقل کارگری پایان دهید

عفو بین الملل امروز گفت فعالان مستقل سندیکایی در ایران به خاطر دفاع از حقوق کارگری خود زندانی می شوند و مجامع مستقل کارگری با سرکوب مستمر روبرو هستند، و از مقامات ایرانی خواست به آزادی های اجتماعی و اقتصادی اساسی احترام بگذارند.
گزارش عفو بین الملل با عنوان «مصمم به زیستن با آبرو: مبارزه فعالان کارگری ایران برای حقوق خود» که امروز منتشر شد رفتار خشن با فعالان مستقل سندیکایی را که از حقوق کارگران دفاع می کنند، در شرایط سرکوب فراگیر در ایران به نمایش می گذارد.
مَلکام اسمارت، رییس بخش خاورمیانه و افریقای شمالی عفو بین الملل گفت: «حکومتی که نشان داده مخالفت را تحمل نمی کند، فعالان مستقل سندیکایی را به پرداخت بهای سنگینی وادار کرده است. آزار و تعقیب آنها حکایت از استیصال حکومت در تلاش برای فرونشاندن ناآرامی اجتماعی است که می تواند ناشی از افزایش تازه قیمت سوخت و برق برای ایرانیان باشد.»
شین انرایت، مشاور عفو بین الملل در زمینه اتحادیه های صنفی در جهان، گفت: «این حکومت مصمم است اتحادیه های موجود را درهم بشکند و به منع کردن مجامع کارگری مستقل و تازه که پدیدار می شوند ادامه بدهد. این وضع بی اعتنایی فاحش به تعهدات این حکومت به عنوان عضو سازمان بین المللی کار و به حقوق کارگری مردم ایران است.»
فعالان برجسته سندیکای کارگران شرکت واحد در سرکوب پس از انتخابات ۱٣٨٨ دستگیر شدند و حداقل ۱۰۰۰ عضو سندیکا و خانواده هایشان در طی اعتصابی در سال ۱٣٨۵ مورد حمله خشونت بار نیروهای امنیتی قرار گرفتند.
منصور اسانلو، رییس سندیکای ممنوعه کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی بارها دستگیر شده و تا پیش از آزادی مشروط در هفته گذشته چهار سال در زندان مانده بود. از زمان سازماندهی اعتصاب در حمایت از افزایش حقوق رانندگان اتوبوس، او قربانی ناپدید شدن قهری، محاکمه های ناعادلانه و ضرب و شتم بوده و اغلب از رسیدگی پزشکی محروم مانده است. در دفعات کمی که به او اجازه رسیدگی پزشکی داده اند، او را به تخت زنجیر کرده اند.
شین انرایت گفت: «ما از آزادی منصور اسانلو کاملا استقبال می کنیم، اما او در وهله اول اصلا نباید زندانی می شد. آزادی او باید بی قید و شرط باشد و فعالان سندیکایی دیگر که زندانی وجدانی هستند فورا آزاد شوند. مقامات ایرانی باید به خاطر تلاش برای تایید حقوق کارگران در کنوانسیون های سازمان بین المللی کار یک بار برای همیشه به آزار و اذیت، تعقیب و زندانی کردن فعالان سندیکایی پایان دهند.»
سندیکای منصور اسانلو عضو فدراسیون بین المللی کارگران حمل و نقل (ITF)، یکی از بزرگترین اتحادیه های جهانی هم رزم با عفو بین الملل در دفاع از حقوق کارگران ایران است.
دیوید کاکرافت، دبیر کل فدراسیون بین المللی کارگران حمل و نقل، گفت: «بدرفتاری باورنکردنی با منصور اسانلو و اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران نشانه ترسی است که بعضی از عناصر در میان مقامات ایران از آنها به عنوان نیروی اصیل تغییر و اصلاحات دارند. آزادی اسانلو نشانه مثبتی است، اما او و همکارانش باید مجاز باشند آزادانه و بدون ترس از دستگیری یا آزار، منافع اعضایشان را نمایندگی کنند.»
اتحادیه های مستقل، همچون سازمان ها و فعالان مستقل دیگر، پس از سرکوب اعتراض های گسترده در پی انتخابات ریاست جمهوری در سال ۱٣٨٨، با هجوم رو به رشد و خشن روبرو بوده اند.
شرکت دولتی نیشکر هفت تپه در جنوب غربی ایران در خوزستان پس از اعتصاب وسیع کارگران برای تشکیل یک سندیکای مستقل در ۱٣٨۷ ناچار از توجه به شرایط کاری شد. رییس جدید سندیکا رضا رخشان در دو سال گذشته دو بار بازداشت شده و پنج تن از رهبران دیگر سندیکا در سال ۱٣٨٨ محاکمه و محکوم شدند.
پیتر رُسمَن، از اتحادیه بین المللی کارگران صنایع مواد غذایی (IUF)، که سندیکای کارگران هفت تپه عضو آن است، گفت: « اتحادیه بین المللی کارگران صنایع مواد غذایی از شجاعت فعالان سندیکایی ایران که زندگی و آزادی خود را به خاطر حقوق همگان به خطر می اندازند، مدام الهام می گیرد.»
کانون صنفی معلمان ایران در سال ۱٣٨۶ پس از اعتصاب علیه دستمزدِ کم رسما ممنوع شد، اما با وجود صدها بازداشت، ضرب و شتم و بدرفتاری های دیگر علیه اعضای بازداشت شده اش و حتا اعدام یکی از اعضایش در سال ۱٣٨۹، به فعالیت خود ادامه داده است.
دُمینیک مارلِت از آموزش بین الملل، فدراسیون جهانی کارکنان آموزشی، گفت: «اعضای کانون صنفی معلمان ایران به ما می گویند که در اثر ارعاب شدید حکومت شکست نخواهند خورد، اما آنها به همبستگی معلمان عادی مثل خودشان در سراسر جهان با مبارزه اشان به خاطر حقوق خود نیاز دارند.»
عفو بین الملل، در آستانه دومین سالگشت انتخابات ریاست جمهوری ۱٣٨٨ ایران، در همکاری با اتحادیه های بین المللی و کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری، پیکاری را در حمایت از اتحادیه ها در ایران در مبارزه به خاطر حقوق اساسی بشری و کارگری آنها آغاز می کند.