اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ٣۰ خرداد ۱٣۹۰ -  ۲۰ ژوئن ۲۰۱۱

کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران: شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل درخصوص اعتصاب غذای ۱۲ زندانی سیاسی در اعتراض به جان باختن هدی صابر در زندان به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت که مرگ زندانیان سیاسی در زندان یک موضوع سیستماتیک است و حکومت ایران در سنوات مختلف قصدجان زندانیان سیاسی را می کند. او به کمپین گفت که مجموعه عوامل نشان می دهد که اراده حکومت بر مسوولیت پذیری نیست.خانم عبادی گفت: « درخواست زندانیان اعتصاب غذا کننده یک درخواست منطقی و در عین حال ساده است و آن همانا یافتن ومسوول نگهداشتن مسببین قتل هدی صابر است که کاملا مشخص است و حتی برخی از زندانیان گفته اند از دهان او شنیده اند که نامش چیست و همچنین اینکه مسببین قتل هاله سحابی بایستی دستگیر ومحاکمه شوند. آن هم در یک دادرسی عادلانه که مردم هم حق شرکت داشته باشند وحقیقت برملا شود. این خلاصه خواسته آنهاست. انجام این خواسته اساسا وظیفه جمهوری اسلامی است.»

۱۲ زندانی سیاسی از روز شنبه در اعتراض به مرگ هاله سحابی و هدی صابر و نیز انچه «به یاد کشته شدگان جنبش سبز» یاد کرده اند با امضای بیانیه ای اعتصاب غذا کرده اند. هدی صابر هفته گذشته هنگامی که در اعتراض به مرگ هاله سحابی در اعتصاب غذا به سر می برد علیرغم بیماری قلبی مورد ضرب و شتم قرار گرفت و به دلیل عدم رسیدگی پزشکی جان خود را از دست داد.

شیرین عبادی در خصوص مسوولیت حکومت ایران در قبال زندانیان سیاسی به کمپین گفت: « طبق قانون مسوولیت حفظ جان و همچنین سلامتی هر زندانی بر عهده مقامات مسوول زندان است. متاسفانه در مورد زنده یاد هدی صابر این مسوولیت انجام نگرفته و طبق شهادت تعدادی از افراد هم سلول او که شاهد داستان بوده اند هدی در حالتی که بیمار بود و به درمانگارمراجعه کرده بود ولی به جای اینکه او را درمان کنند، یک بیمار قلبی را کتک زدند تا حدی که عصبانی می شود و ماموران بدون هیچ گونه درمانی از درمان گاه او را به سلول بر می گردد درحالی که فریاد می زده که من از شما شکایت خواهم کرد. بعد از مدتی کوتاه به علت اینکه ضرباتی به او وارد شده بودو عصبانی هم شده بود حالش بدتر شد تا حدی که دیگر نقش بر زمین شد و او را با برانکارد وآن هم با مدتی تاخیر به بیمارستان رساندند که دیگر دیر شده بود.»

افرادی که اعتصاب غذا کرده اند عبارتند از : قربان بهزادیان‌نژاد (مشاور میرحسین موسوی)، بهمن احمدی امویی (روزنامه‌نگار)، حسن اسدی زیدآبادی و عبدالله مومنی (هردو عضو ادوار تحکیم)، عمادالدین باقی (روزنامه نگار و محقق)،عماد بهاور (مسئول شاخه جوانان نهضت آزادی)، امیرخسرو دلیرثانی (فعال ملی مذهبی)، ابوالفضل قدیانی و فیض‌الله عرب سرخی (هردو عضو سازمان مجاهدین انقلاب) محمد جواد مظفر (ناشر و نائب رئیس کمیته دفاع از زندانیان سیاسی)، محمد رضا مقیسه (عضو کمیته آسیب‌دیدگان پس از انتخابات موسوی وکروبی) و محمد داوری (سردبیر سحام‌نیوز) از زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ زندان اوین. همه این افراد از زندانیان بند ۳۵۰ زندان اوین هستند.

رییس کانون مدافعان حقوق بشر ادامه داد:‌« مجموعه عوامل نشان می دهد که اراده حکومت بر مسوولیت پذیری نیست و باید خاطر نشان کنم که متاسفانه چندین زندانی سیاسی نیز قبلا در گذشتند. من یادآور می شود آقای منوچهر محمدی و دیگری آقای امید میرصیافی وب لاگ نویسی که از آقای خامنه ای فقط یک سوال کرده بود و گفته بود که حالا که اینقدر برای جواانان فلسطینی و لبنانی امتیاز قائل هستید لطفا همان امتیاز را برای من هم قائل بشوید که من یک مدتی است بیکارم و شغلم را ازدست داده ام و مشکل مالی دارم. به همین دلیل او را به زندان انداختند و بعد از اندکی در زندان فوت کرد. به عبارت صحیح تر در اثر بی مسوولیتی مسوولین کشته شد. همچنین به یاد آوریم داستان زهرا بنی یعقوب پزشک جوانی که مامورین منکرات او را در پارکی در همدان دستگیر می کنند و دو روز بعد اعلام می کنند که در زندان خودش را به دار زده. من وکیل ایشان بودم و به هیچ وجه مساله خودکشی در مورد ایشان صادق نیست. این یک صحنه سازی بود برای اینکه قتل وی را لاپوشانی کنند.»

خانم عبادی افزود: « مجموعه این عوامل نشان می دهد که حکومت در سنوات مختلف قصد جان سیاسی را می کند. یعنی وقتی که یک زندانی سیاسی حاضر به تمکین و مصاحبه و اقرار دروغین نمی شود به انحا مختلف سعی می کننداو را بشکنند و یکی از این انحا آزار واذیت جسمی است که در برخی موارد منجر به فوت می شود چنانکه در مورد زنده یاد هدی صابر این اتفاق افتاد. آنچه در ایران اتفاق می افتد در حقیقت سیستماتیک است و یک سهل انگاری سهوی نیست و فقط توسط چند مامور دون پایه زندان اتفاق نمی افتد. زیرا اگر به وسیله چند مامور دون پایه زندان باید این اتفاق ها می افتاد حداقل بعد از اولین و دومین قتل دولت جمهوری اسلامی دستور رسیدگی می داد وخاطیان را تنبیه می کرد ولیکن دیدیم که هیچگاه کسی محکوم نشد. در اینجا به خاطر می آورم افرادی که در زندان کهریزک به دست جلادان رژیم کشته شدند. اینها نشان از یک حرکت سیستماتیک و منظم برای از بین بردن مخالفین سیاسی است.»