• هنگامی که بحران جهانی غذا در اوایل سال ۲۰۰۸ به یکباره منفجر شد، سود شرکت ADM، سی و هشت درصد، شرکت کارگیل، صد و بیست و هشت درصد و همچنین سود شرکت موزائیک فرتیلایزر (از شرکت های زیر مجموعه کارگیل)، هزار و ششصد و پانزده درصد افزایش داشت! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ٨ تير ۱٣۹۰ -  ۲۹ ژوئن ۲۰۱۱

برنامه جهانی غذا World Food Program)) ، بحران جهانی کنونی غذا را چون یک سونامی خاموش، با میلیاردها نفر که به خیل گرسنگان می پیوندند توصیف می کند. در عمل، گرسنگی در قالب موج ها سرمی رسد. اما همه در امواج قحطی فرو نمی روند. بحران تکرار شونده غذا ، ساخته و پرداخته شرکت های بسیار ثروتمند است- حتی اگر این شرکت ها کل سیاره را به خطر انداخته باشند.
طی نیم قرن گذشته، مجتمع های صنعتی – غذایی جهانی با بهره گیری از یارانه های دولتی تخصیص یافته به غلات و کمک های خارجی، شرکت های بزرگی را تاسیس کردند که غلات ، بذر، مواد شیمیایی و کود می فروشند و در ابعاد جهانی، سوپرمارکت های زنجیره ای و مراکز و کارخانه های فرآوری غذا براه انداخته اند.
در زمانی که این بازیگران جدید برای نخستین بار وارد صحنه شدند، سیمای کشاورزی جهان بسیار متفاوت بود. چهل سال پیش، کشورهای جنوب سالانه یک میلیارد دلار مازاد تجاری محصولات کشاورزی داشتند اما پس از سه "دهه توسعه"، طی یک سال، یازده میلیارد دلار مواد غذایی به این کشورها وارد شده است. درست پس از آزادی از سلطه استعمار در دهه شصت، آفریقا طی یک سال، یک و سه دهم میلیارد دلار مواد غذایی صادر کرد اما امروز، بیست و پنج درصد مواد غذایی مورد نیازش را وارد می کند.
توافقنامه های تجاری بین المللی وف شارهای کشورهای شمال درهای تمام قاره ها را به روی غلات ارزان شمال که به آن یارانه تخصیص داده شده بود گشود. این اقدام کشاورزان بومی را کنار زد و به حاشیه راند، تنوع محصولات بومی را ازبین برد و کنترل سیستم غذایی جهانی را در دست شرکت های چند ملیتی نهاد و آن را تحکیم کرد. امروز سه شرکت آرچر دانیل میدلند (ADM)، کارگیل و بونگ کنترل نود درصد تجارت غلات جهان را در اختیار دارند.
نسخه های رسمی برای حل بحران جهانی غذا خواهان یارانه های بیشتر برای کشورهای صنعتی، کمک های غذایی بیشتر و انقلاب های سبز (یا ژنتیکی) بیشتر است. انتظار حل کردن بحران غذایی از نهادها و موسساتی که سیستم غذایی معیوب کنونی را ساخته اند مثل این است که از یک آتش افروز بخواهی جنگل را به آتش بکشد. هنگامی که بحران جهانی غذا در اوایل سال ۲۰۰٨ به یکباره منفجر شد، سود شرکت ADM، سی و هشت درصد، شرکت کارگیل، صد و بیست و هشت درصد و همچنین سود شرکت موزائیک فرتیلایزر (از شرکت های زیر مجموعه کارگیل)، هزار و ششصد و پانزده درصد افزایش داشت!
برای دهه ها، خانواده های کشاورز در سراسر جهان در برابر این کنترل شرکتی مقاومت کرده اند. آنها تلاش کرده اند که محصولاتشان را متنوع کنند، از خاک و بذر های بومی محافظت کنند و طبیعت را حفظ کنند. آنها باغ ها و کسب و کارهای محلی و بومی خود را ایجاد کرده و یک سیستم غذایی مبتنی بر جامعه و منطقه برپا کرده اند. این استراتژی ها کارا و موثر هستند. آنها نیازمند فرصت اند.
راه حل بحران غذا همان اقداماتی است که زندگی خانواده های کشاورز را آسان می کند: تنظیم و کنترل مجدد بازار، کاهش قدرت مجتمع های صنعتی کشاورزی- غذایی، برپایی کشاورزی خانوادگی سازگار با محیط زیست. در این جا به برخی گام های مورد نیاز اشاره می شود:
۱.    حمایت از تولید داخلی و بومی غذا
۲.    تثبیت و تضمین قیمت عادلانه برای کشاورزان و مصرف کنندگان از طریق برپایی مجدد مکانیسم قیمت پایه (کف قیمت) و ایجاد دوباره ذخایر ملی غلات تحت تملک دولت.
٣. ممانعت از گسترش زیست سوخت ها (agrofuels)
۴.   جلوگیری از معاملات قماری و بورس بازی در عرصه مواد غذایی
۵. پیشبرد امر بازگشت به کشاورزی مالکان کوچک، کشاورزی خانوادگی، کاراتر از کشاورزی صنعتی بزرگ مقیاس است. آنها نفت کمتری نیز مصرف می کنند. به دلیل این که هفتاد و پنج درصد فقرای جهان ، کشاورزند، این اقدام راه حلی برای مساله فقر نیز خواهد بود.
۶.   حمایت از محصولات کشاورزی سازگار با محیط زیست agro-ecological))
۷. حق حاکمیت غذایی: به رسمیت شناختن حق همه مردم در برخورداری از مواد غذایی سالم و از نظر فرهنگی مقبول که با روش های سازگار با محیط زیست و سیستم های غذایی خاص آن مردم تولید شده باشد.
سیاست اتخاذی برای در دستور قرار دادن این گام ها باید از سوی جنبش های اجتماعی آگاه تعیین شود. این جنبش ها پیشاپیش وجود دارند و در رودررویی با بحران غذا ، نیرو می گیرند. ما با هم می توانیم سیستم غذایی را تنظیم کنیم و بحران غذا را یکبار برای همیشه حل کنیم.