اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۲ تير ۱٣۹۰ -  ٣ ژوئيه ۲۰۱۱

دولت های سرمایه داری در تمام دنیا اعلام جنگ طبقاتی بر علیه کارگران و زحمتکشان کرده اند. آنان با تمام قوا یکپارچه و متحدانه برای حفظ سرمایه های خود با هزاران حلیه و نیرنگ و هر جا که امکان داشته باشد با کشتارکارگران و زحمتکشان می خواهند هدف کثیف خود را به پیش ببرند.

در روز 30 جون تعدادی از اتحادیه ها در انگلیس و ویلز برای دفاع از حقوق بازنشتگی خود دست به اعتصاب و تظاهرات زدند. دراین روز 750.000 نفر دست از کار کشیدند و به سیاست دولت اعتلافی در رابطه حقوق بازنشستگی اعتراض کردند.

اتحادیه سراسری معلمان   National Union of Teachers (NUT) و انجمن معلمان و استادان، Association of Teachers and Lecturers (ATL) ، اتحادیه کالج ها و دانشگا ها،
University and College Union (UCU) ، با اعنصاب خود در این روز مدارس، کالج ها و دانشگا ها را به تعطیلی کشیدند.

اتحادیه خدمات عمومی و تجاری Public and Commercial Services (PCS) هم که در هیچ یک از اعتصابات سال های اخیر شرکت نداشت در این روز به اعتصابیون پیوست.
در این روز 11.000 مدرسه به تعطیلی کشیده شد و اکثر کالج ها و دانشگا ها بصورت نیمه تعطیل در آمدند. کارگران و کارمندان تلفن های اضطراری 999 هم به اعتصابیون پیوستند و در نتیجه دولت مجبور به بکار گیری پلیس برای جواب دادن به تلفن های اضطراری 999 شد.

تظاهرات روز پنجشنبه 30 جون در چند شهر انگلیس از جله برایتون برگزار شد. تعداد شرکت کنندگان در تظاهرات رزو پنجشنبه از طرف رسانه های عمومی بیش از 20000 نفر اعلام شد.

اتحادیه سراسری معلمان NUT دلایل این اعتصاب چنین توصیف می کند: " آنها (دولت اعتلافی محافظه کاران و لیبرال دمکرات ها) می خواهند که شما مقدار بیشتری برای بازنشستگی بپردازید، طولانی تر از قبل کار کنید و حقوق بازنشستگی کمتری بگیرید. حقوق بازنشستگی پرداخت با تاخیر است، بنابر این دولت از شما عملا می خواهد که از پرداخت عقب افتاده خود بکاهید."
در سال 2005 شدی 2006 هم دولت حزب کار تلاش کرد که مشابه همین سیاست را پیاده کند اما با ایستادگی و مقاومت معلمان مواجه شد و این طرح را به عقب انداخت.
92% از 40% معلمان عضو NUTکه در رای گیرس شرکت داشتند رای به اعتصاب دادند و این در 20 سال اخیر بی سابقه بوده است.
حزب کارگر هم در این رابطه با محافظه کاران و لیبرال ها همنوایی کرد و معترض به اعتصاب و تظاهرات بود.

مطالباتی عمومی در این اعتصاب از این قرار است:

1- دولت باید شاخص قیمت مصرف / شاخص قیمت فروش Retail Prices Index (RPI) / Consumer    Prices Index (CPI) را ملغی کند. بر مبنای این طرح پرداخت سالانه برای باز نشستگی بر مبنای شاخص قیمت مصرف و نه بر مبنای شاخص قیمت فروش افزایش می یابد. این تغییر نه تنها بر حقوق بازنشستگی کار کنان فعلی بلکه بر حقوق آن هایی که بعد ها بازنشسته خواهند شد نیز تاثیر می گذارد. این تغییر باعث کاهش 15 درصد از حقوق بازشستگی خواهد شد. برای مثال اگر معلمی با خقوق 10000 پوند در مدت 25 سال بازنشسته شود 35000 پوند علاوه کسری های دیگر، از دست خواهد داد.

2- طرح پیشنهادی برای پرداخت بیشتر برای بازنشستگی از جانب معلمان و استادان دانشگا ها و افزایش سن بازنشستگی باید ملغی گردد

3- ازرشگذاری طرح حقوق بازنشستگی که یک سال عقب افتاده را باید با همان معیار های سابق به پیش برده شود.

4- به تصمیماتی که در سال 2006 گرفته شده است ارزش داده شود و آنرا را مورد بررسی قرار داده و در صورت لزوم تغییراتی نیز در آن داده شود.

5- طرح دولت این است که حقوق بازنشستگی را برمبنای متوسط در حقوق دریافتی را در زمان پرداخت بازنشستگی وبا حذف پرداخت یکجا (Lump Sum) بپردازد. این طرح نیز باید ملغی شود.
این مطالبات عمومی است و سایر اتحادیه های شرکت کننده در اعتصاب و تظاهرات روز پنجشنبه 30 جون با آن موافقت کامل دارند هستند.

اعتصاب عمومی روز پنجشنبه 30 جون در تاریخ انگلیس بی سابقه بوده است. از 1926 تا کنون به چنین اعتصابی در انگلیس رخ نداده است. به همین دلیل هم دولت اعتلافی حاکم و هم حزب کارگر از چنین رخدادی به وحشت افتاد ه اند. دولت اعتلافی در تلاش است که قوانینی را به مجلس ببرد تا حلقه را برای اتحادیه ها در دست زدن به اعتصابات تنگ تر کنند.
اکثر سران اتحادیه ها در انگلیس سال هاست که به بوروکرات هایی تبدیل شده اند که حاضر به هیچ کاری به غیر از مذاکره و ممشات نیستند. بنابر این اگر اعضای اتحادیه ها در شعبات مختلف به سران اتحادیه ها برای دفاع از حقوق حقه خود فشار نیاورند، به احتمال زیاد دولت اعتلافی قوانین محدودیت در اعتصاب را به تصویب خواهند رساند و دست سران اتحادیه ها را برای مماشات و مذاکرات بیشتر باز خواهد شد.

آن چه که در شرایط کنونی در بخش خدمات در انگلیس رخ می دهد نشان از حمله همه جانبه دولت برای قطع هر چه بیشتربود جه های سازمان های خدماتی است. از یک طرف تعداد زیادی از استادان و معلمان اخراج می شوند و از طرف دیگر بقیه معلمان و استادان مجبور می شوند با ساعات کمتر از قبل تعداد بیشتری از محصلیس را تدریس کنند. فشار کار، عدم امنیت شغلی و غیره فضای بسیارغیر قابل تحملی را برای معلمان و کارگران خدماتی از جمله کارگران قطار ها، بیمارستان ها و دیگر مراکز خدماتی بوجود آورده است.

تنها اتحاد معلمان، استادان، دانشجویان و کارگران بخشهای مختلف تولیدی و خدماتی است که می تواند دولت سرمایه داری به عقب براند و سران اتحادیه ها را از مماشات با احزاب حامی سرمایه داران باز دارد.
اما تا زمانی که سزمایه داری بر سر کار است هیج جای امنی نیز برای کارگران وجود نخواهد داشت و تنها از میان برداشتن مباسبات غیر انسانی سرمایه داری که شرایط امنی برای همه آنهائی که کار می را ایجاد خواهد کرد.



شورای همبستگی با مبارزات مردم ایران
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران