• در هیجدهمین روز تیرماه اصغر شکری کارگر مبارز و یکی ازفعالین قدیمی جنبش کارگری میهنمان در سن ۸۷ سالگی در یکی از بیمارستانهای حومه تهران درگذشت. اصغر شکری به دلیل دفاع از حقوق کارگران در دو رژیم شاهنشاهی و اسلامی چندین بار زندانی شده بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۰ تير ۱٣۹۰ -  ۱۱ ژوئيه ۲۰۱۱

در هیجدهمین روز تیرماه اصغر شکری کارگر مبارز و یکی ازفعالین قدیمی جنبش کارگری میهنمان در سن ۸۷ سالگی در یکی از بیمارستانهای حومه تهران درگذشت.

اصـغر شـکری در سـال ۱۳۰۳ در روسـتای گنـزق در دامنـه‌ی کوه سبلان‌، سمبل مقاومت و پایداری مردم آذربایجان، به دنیا آمد. شرایط اجتماعی سالهای ۱۳۱۸ –۱۳۱۹ ایران و آذربایجان در سرنوشت و سرگذشت اصغر‌شکری تاثیر بسزایی داشت. او از همان نوجوانی با ظلم و ستم خوانین منطقه آشنا شد. هنوز دوران نوجوانی را تمام نکرده بود که با پیوستن به صفوف مبارزین مسلح آذربایجان، مبارزه بی‌امان خود را برای رهایی روستائیان از زیر یوغ و ستم فئودالها آغاز کرد و بعد از شهریور ۱۳۲۰ ناچار به ترک زادگاه مادری خود گردید و در تهران ساکن شد.

در تهران، این جوان عدالت‌جو، صلح‌طلب و آزادیخواه، دیری نگذشت که با پیوستن به صفوف زحمتکشان شهری در سازماندهی اعتصابات کارگری به رهبری شورای متحده کارگری نقش بسزایی ایفا نمود. این مبارز خستگی‌ناپذیر بارها از طرف حکومت پهلوی دستگیر و زندانی گردید و در مجموع ۷ سال از دوران جوانی خود را در پشت میله‌های زندان ستمشاهی سپری نمود. شکری در زندان نیز از مبارزه دست برنداشت و در اعتراضات و اعتصابات زندانیان همواره فعال بود. آخرین محل کارش شرکت صنعتی بوتان گاز بود. پس از انقلاب بهمن نیز شکری همواره یار و یاور زحمتکشان بود و در رژیم اسلامی نیز بارها دستگیر و بخشی از عمر خود را در زندان‌های اسلامی سپری کرد.

محمدعلی عمویی در مراسمی که به مناسبت هشتادمین سالگرد تولد وی در تهران برگزار شده بود می‌گوید:

“در سال ۱۳۳۸ برای نخستین بار با اصغرآقا آشنا شدم و آن زمانی بود که او همراه با دیگر اعضای گروهی از هواداران و اعضای حزب توده ایران بازداشت و به زندان شماره ۲ قصر فرستاده شد. سرکوب تشکیلات حزب پس از کودتای ننگین ۲۸ مرداد سرآغاز یک سلسله بازداشت‌ها، شکنجه‌ها، اعدامها و زندانی شدن انبوه اعضای کادر مرکزی بود. گسیخته شدن شبکه‌های سازمانی کمیته‌های حزب در تهران و شهرستان‌ها به ایجاد گروههای متعددی از اعضا و هواداران حزب منجر شد که هیچگونه ارتباط تشکیلاتی با مرکزیت حزب نداشتند. یکی از این گروهها جمعی از کارگران و زحمتکشان عضو حزب بود که به همت رفیق شایسته و ارجمندمان دکتر هاشم بنی‌طرفی، شناسایی و سازماندهی شده بودند. این گروه که طبعا در آن فضای بسته و پلیسی نمی‌توانست با رهبری حزب در ارتباط باشد، با حفظ باورها و مشی حزب، اما متکی به خود، توانست تا سال ۱۳۳۸ فعالیت سیاسی خود را ادامه دهد. افراد این گروه به رغم کم‌شمار بودن، به گمان من متجانس‌ترین و باورمندترین افراد گروههای پرشماری بود، که در سالهای دهه‌ی ۳۰ بازداشت و راهی زندان می‌شدند. اینان چه به لحاظ خصوصیات شخصی و چه از نظر ایمان و پایبندی به معتقدات و مشی حزب، نمونه بود. شکری عزیز ما هم یکی از صمیمی‌ترین ووفادارترین اعضای این گروه بود. او که کارگری درست‌کار، صادق و صمیمی بود، به درستی‌ رهایی زحمتکشان را از رنج و ستم مناسبات استثمارگرانه می‌دید و از این رو به صفوف حزب توده‌‌ی ایران، حزب طبقه کارگر و زحمتکشان ایران پیوست. شکری سالهای محکومیت در زندان را با سربلندی طی کرد و آنرا به فرصتی برای رشد و ژرفا بخشیدن به آگاهیهای علمی و سیاسی خویش تبدیل کرد. او در شرایط سخت کار و زندگی عاری از امکانات، همچون بیشتر کارگران شریف این مرز و بوم، نتوانسته بود مراحل پیوسته آموزشی را طی کند. اما به بهترین شکل ممکن، محکومیت زندانش را به سالهای فراگیری و کسب دانش مبدل ساخت. اصغرآقا یا به گفته دوستان آذری زبان ”عسگر‌عمی“ ، خارج از زندان نیز همچنان چهره‌ای معتقد و پایبند به اصول بود. از همین رو پس از بازگشایی دفتر حزب در اسفند ۱۳۵۷ در خیابان ۱۶ آذر از جمله نخستین مراجعه‌کنندگان برای ثبت‌نام و ادامه فعالیت رسمی و علنی در تشکیلات حزب بود. متاسفانه عمر تجدید فعالیت علنی حزب چندان به درازا نکشید و این بار هم، شکری همراه با دیگر اعضای حزب، نصیبی جز زندان نداشت. شکری به درستی می‌دانست که گام‌برداشتن به سوی رهایی زحمتکشان مستلزم پرداخت هزینه‌ای بس سنگین است. بهمین جهت هم با سرافرازی و به دور از توهم، پی‌آمدهای آن را با گشاده‌رویی پذیرا شد. اکنون نزدیک به نیم قرن از آشنایی من با شکری می‌گذرد. گرچه گذشت زمان آثار تحلیل برنده‌اش را بر جسم و چهره او بر جای گذارده است، اما جانش همچنان سرزنده و برخوردار از توانی مثال‌زدنی است. او در هر دو رژیم گذشته و حال زندان را تجربه کرد و در صفوف زندانیان سیاسی قرار گرفت؛ اما مهمتر از این، حفظ شرافت و پایبندی‌اش به آرمان والای مبارزه برای آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی است که او را همچنان محبوب زحمتکشان و مبارزان این دیار کرده است.”

مراسم خاکسپاری این پیشکسوت جنبش کارگری روز دوشنبه راس ساعت ۱۰ صبح در قطعه ۲۴۲ بهشت‌زهرای تهران برگزار خواهد شد.

منبع: سایت آذربایجان
www.azer-online.com