• در شبی چسپیده
به طاق کوتاه آسمان:
"اما،
باید فاصله ای باشد
میان من
و گیسوان تو ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٨ تير ۱٣٨۵ -  ۲۹ ژوئن ۲۰۰۶

 
پشت این ابر
شایدسایه ای است
نهان
در مدار کژ ماه
دایره ای
به اندازه روزی
که امیدواری اش
نه طوفان می زاید
و نه خشم هیچ آذرخشی
بر تابوت سپید دریا.
*         *          *
شاید
آه،
اندوهی است
بر پشت خمیده شب
نه ناگزیر؟!
که به منطق زندگی
نزدیک می شود
در دستهایی
به اندازه یک خواهش
فروریخته
آوار
بر لته های غروب
رنگ باخته
مه گرفته
در کوران هزاران ثانیه
در جادوی یک رویا.
  
شاید
لرزش ِ آهی
یا لرزش ِ آوایی کافی است
 
در شبی چسپیده
به طاق کوتاه آسمان:
"اما،
باید فاصله ای باشد
میان من
و گیسوان تو
که بهشت آخرین را
بی وعده به خاک می سپارد"
  
 باید، همیشه
این گونه بوده باشد؟!
و گرنه
نه دست های تو می ماند
و نه آغوش تو
تاسایه هایی
مرا در خود بگیرند
و رطوبت چشمانش را
با دستمال غم های کوچک
پاک کند.
 
همیشه باید آیا چنین باشد؟!
 *        *        *
در همسایگی من
دیواری است
نجیب و فروتن
رازی را
باز نمی تاباند
نه بادها در او می خزند
نه روشنایی
همیشه،
این گونه خواهد بود.
 
من در سایه های تو می زیم
در سایه هایی
که به اندازه فریب
بزرگ و سخاوتمندند
در لبخند تو
اما،
سایه ها چه بیهوده اند...
 *          *           *
در نبض بامداد
روزنامه ها پنهان می شوند
و حروف رنگی
از ور ای انبوه مردم
به سوی اعتماد های خشکیده بر دیوار
سرک می کشند
چه مضحک باید بوده باشد
ـ همیشه!
"آه کبوتر بی بال،
سر بریده ات را
در پرهایت پنهان ساخته ای
از خیابانهای شهر
گذر می کنی"
گوئی
نه ماه شهر را پناه می دهد
نه آسمان،
شهر بی آسمان و بی ماه
به پیاده رو های تُهی
از سنگفرشهای مبهوت
چشمک می زند.
اما،
چه نگران باید باشی
و چه صبور من
باید
راهم را از کرانه های غریب
از کوره راه های سخت و عبوس
 بگذرانم،
بی آنکه سواری
به گلویی خشک
جرعه آبی بچکاند،
آه
نه آنکه من
صبورم و بردبار
نه آنکه
به جادوی دشنامی عتیق
گرفتار آمده ام
سرانجام من
بی اینهمه نیز
باید به سرنوشتی از پیش
رقم خورده باشد
آیا
مضحک نیست
این همیشه جاوید؟!
 
 
درد ناتوانی ام
بر مداری موهوم تاب می خورد
و بردباری من
تنها بهانه ای است
برای گذار از
کشاله ی غربتی تاریخی.                         
۲۱/۶/۹۷
 
 
(۱) "حه یران"شیوه ای از آوازخوانی درکردستان است؛ که در آن شرح داستان و یا واقعه ای مهم (غالبأ غمگنانه و سوزناک) بدون ساز و به صورت آواز خوانده می شود.