اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۵ مرداد ۱٣۹۰ -  ۶ اوت ۲۰۱۱

یاد دکتر شاپور بختیار، سروش کتیبه و تمام جانباختگان راه آزادی ایران گرامی باد !

پنج‌شنبه، نوزدهم بهمن ۱۳۵۷، برابر هشتم فوریه ۱۹۷۹ میلادی :
«دموکراسی بدون احزاب سیاسی مطلقاً وجود نخواهد داشت و وقتی حزب نباشد دیکتاتوری مستقر خواهد شد.

مخالفان فاقد برنامه هستند و فقط شعار به مردم عرضه می‌کنند و اگر هم برنامه‌ای داشته باشند، عتیقه و قرون وسطایی است.

می‌مانم مبارزه می‌کنم، اگرچه قربانی دیکتاتوری و خفقان طرف جدید شوم. با اختناق شاه جنگیدم، با اختناق این سو نیز مبارزه می‌کنم.»

این جمله ها فرازهایی از صحبت‌های دکتر شاپور بختیار آخرین نخست وزیر دوران پادشاهی ایران بود که درست سه روز قبل از ۲۲ بهمن به زبان راند. یعنی زمانی که هیچ حزب، سازمان، گروه سیاسی و هیچ روشنفکری تصور ایستادن در برابر سیلی که به راه افتاده بود را نمی‌کرد، و اگر به این گفته ها باور داشت، شهامت بازگو کردن آنرا نداشت !

جملاتی دیگر از دکتر بختیار :

«من به رأی مردم احترام می‌گذارم، ولی مردم باید در محیطی دموکرات رأی بدهند نه در محیط خفقان و ترور. آوردن مردم به خیابان‌ها مطلب دیگری است. مردم در خیابان‌ها فریاد می‌زنند و شعار می‌دهند در حالی که به طور صحیح معنای آن را نمی‌دانند. همه جا تعطیل است و مشارکت در این تظاهرات نوعی تفریح شده. اما مردم حق دارند در آرامش و با تشکیل احزاب سیاسی که به طور دموکراتیک تشکیل شده باشد، نظر خود را بیان دارند. آرای این مردم محترم است و من نخستین کسی هستم که در برابر آن تعظیم می‌کنم.»

حال، پس از گذشت ۳۳ سال، می بینیم این جملات بر زبان حامیان و دست اندرکاران حکومت اسلامی که اکنون خود در سیاه چال‌های رژیم ولایت به سر می‌برند جاریست! حاشا چه چشم‌ها و گوش‌هایی که بستند و بستیم !

آیت الله خلخالی، حاکم شرع و رییس دادگاه انقلاب اسلامی تهران، در سال ۱۳۵۸ طی یک مصاحبه مطبوعاتی در جمع خبرنگاران داخلی و خارجی ‏‏ضمن تاکید بر حقانیت احکام صادره از سوی دادگاه های انقلابی اعلام داشت ‏‏:

«شاه مخلوع، فرح، فریده دیبا، غلامرصا پهلوی، اشرف، شاپور ‏بختیار، ارتشبد ازهاری، شریف امامی، ارتشبد اویسی، سپهبد پالیزبان، ‏هوشنگ نهاوندی، اردشیر زاهدی و شعبان بی مخ، از طرف دادگاه های انقلابی محکوم به مرگ هستند و هر ایرانی که یکی از این افراد ‏را در کشورهای خارجی اعدام کند، عامل اجرای حکم دادگاه محسوب ‏خواهد شد». حاشا چه چشم‌ها و گوش‌هایی که بسته ماندند .

عدم قاطعیت اپوزیسیون و نداشتن یک جبهه ی واحد در برابر ترورها و جنایات، رژیم را هارترکرد. فلاحیان، وزیر اطلاعات و امنیت کشور، درشهریور سال ۱۳۷۱ طی یک ‏مصاحبه تلویزیونی گفت : ‏

«ما رد پای آنها (مخالفین رژیم) را در خارج نیز تعقیب می کنیم. ما ‏آنها را تحت نظر داریم و سال گذشته موفق شدیم که ضربه های سنگینی به ‏اعضای برجسته آن‌ها بزنیم».

نخستین قربانیان کشتارها در خارج از کشور شهریار شفیق و علی ‏اکبر طباطبایی بودند که شاید به علت سابقه ای که در رژیم گذشته داشتند از طرف تقریبا تمامی اپوزیسیون نادیده گرفته شدند. این نادیده گرفته شدن جمهوری اسلامی را برای انجام ترورهای وحشیانه ی دیگر جَری ساخت. به آماری که فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر در اروپا و آمریکا منتشر ساخته اند اشاره می‌کنیم.

تعداد ترور شدگان ۱۶۴ نفر و وابستگی سیاسی آن‌ها عبارت بود از نهضت مقاومت ملی ایران، حزب دمکرات کردستان ایران، جبهه ملی ایران، حزب کمونیست ایران، کومله، اتحادیه انقلابی، سازمان مجاهدین خلق ایران، سلطنت طلب، حزب کار ایران (طوفان)، سازمان پیکار، سازمان درفش کاویانی، خه بات، فدایی خلق (اکثریت)، فدایی خلق (اقلیت)، استاد دانشگاه، هنرمند، وابستگان رژیم گذشته (دیپلمات، نماینده مجلس، ارتشی، ساواکی)، روحانی اهل تسنن، پناهنده و مخالف رژیم.

کشورهایی که ترور در آن‌ها صورت گرفته عبارتند از عراق، فرانسه، پاکستان، آلمان، ترکیه، دانمارک، امارات متحده عربی، قبرس، اتریش، هند، فیلیپین، سوئیس، آمریکا، انگلستان، ایتالیا و سوئد.

این آمار فقط شامل ترورهای جمهوری ولایت فقیه در خارج از کشور میباشد. علاوه بر این ترورها، وجدان بیدار ملت ایران ترورهای جمهوری اسلامی در داخل کشور و از بین بردن صدها فعال سیاسی، روشنفکر و آزادیخواه و به ویژه قتل‌های سیاسی زنجیره ای، از جمله کشتن پروانه و داریوش فروهر، محمد مختاری، محمد جعفر پوینده را از یاد نخواهد برد .

کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی ضمن گرامی‌داشت یاد دکتر شاپور بختیار و در بیستمین سال‌روز ترور او در پاریس، تروریسم دولتی رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی را محکوم کرده و امیدوار است در آینده ای نه چندان دور آمران و عاملان این ترورها در دادگاهی عادلانه محاکمه شوند.

کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی با طرد خشونت برای حل منازعه سیاسی در جامعه، و به ویژه خشونت دولتی برای سرکوب مخالفین سیاسی، خواهان آزادی تمام زندانیان سیاسی و لغو مجازات اعدام‌ در ایران است.


پاریس، ۱۵ مرداد ۱٣۹۰ – ۶ اوت ۲۰۱۱
کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی
Comité indépendant contre la répression des citoyens iraniens