اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۱ تير ۱٣٨۵ -  ۲ ژوئيه ۲۰۰۶

همواره فلسطین برایم نمادی بوده است از مقاومت . نمادی بوده است از شرافت انسانی . آتشفشانی از خشم چندین ساله که هیچ گاه خاموش نشده است. فلسطین سرزمین شاخه زیتون و خون! فلسطین سرزمین سنگ و آتش! فلسطین سرزمین جرج حبش ها و لیلا خالد هاست.
اکنون اسرائیل بار دیگر به این سرزمین هجوم برده است. باز هم فاجعه ی انسانی دیگری در راه است. متاسفانه در جامعه ما حتی در سطح روشنفکران ما حتی در سطح فعالین چپ اندیش جامعه ما در قبال مسئله فلسطین اندکی بی توجهی عمدی صورت می گیرد و دلیل این مسئله هم واضح است به خاطر این که حاکمیت غیر دموکراتیک جامعه ما از برخی از گروه های فعال نماینده اسلام سیاسی در فلسطین حمایت می کند و در ظاهر به مخالفت از اسرائیل می پردازد. روشنفکران و فعالین سیاسی ما مسئله فلسطین را تابویی می دانند که به آن نمی پردازند.
به نظر من اما بر فعالین حقوق بشر و فعالین دموکرات و چپ جامعه ما واجب   است که به مسئله فلسطین با دیدی متفاوت بنگرند. به نظر من مسئله فلسطین این نیست که یهودیان و اعراب با هم بجنگند مسئله فلسطین این است که اسلام سیاسی در یک طرف و سرمایه داری وابسته اسرائیلی در یک طرف برای حفظ منافع خود انسان ها را به کشتن می دهند. و ما باید تیغ تیز نقد خود را به هر دو طرف نشان دهیم. به نظرم در این شرایط مواضع خود را باید با حفظ مرزبنید با هر دو طرف هم اسلام سیاسی و هم سرمایه داری لجام گسیخته مشخص کرد و جایگزین و آلترناتیوی انسانی تر را برای انسان های آن جا و تمام انسان های خاورمیانه پیشنهاد داد. فکر کنم لااقل می توانیم بر سر این مسئله بحث کنیم!
در جایی می خواندم که زنی فلسطین و عرب تبار می گفت اسرائیلی ها نتوانستند در ۵۰ سال گذشته من و خانواده ام را از غزه به زور تفنگ و تانک و هواپیما و ترور اخراج کنند و من همواره مقاومت کردم اما این دولت حماس با ناکارآمدی خویش و پاشیدن بذر نفرت در میان خود فلسطینیان کاری کرده که من اکنون می خواهم هر جور شده خودم را به کانادا برسانم و نزد اقوامم در آن جا زندگی کنم و از فلسطین بگریزم. این تنها نمونه ی کوچکی بود از دست آورد های اسلام سیاسی در فلسطین و کل خاورمیانه!
امید دارم زمانی را ببینم که کودکان عرب و یهودی کودکان ساکن در این قسمت از زمین از کوچه های غزه گرفته تا خیابان های تلآویو به جای ان که کینه هایشان را به رخ هم بکشند و این بمب گذاری انتحاری شود و آن سربازی تانک سوار هر دو با لبخند عشق به جای گلوله نفرت گل و نان را به تساوی بین هم قسمت کنند.