• آنک از مهتاب شب
جز آن که لعنت می تواند ریخت
چیزی نمی دانیم،
جنبش گهواره های هول را تاب می آریم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۰ شهريور ۱٣۹۰ -  ۱ سپتامبر ۲۰۱۱

 
به یاد اخوان ثالث
شاعری که مرثیه خوان
وطن مرده ی خود بود



شاعری در شعر من، نه
لیک در ذهن ام
رد پای محکمی دارد

رفتن او را
روی جاده ی نمناک شهری
از شهرهای شرق می بینم
سایه ی لرزان مستی است انگاری
که با یک سایه ی دیگر
یعنی که با تصویر وهم آلود خود در شعر
یا که همزادش
نشسته کنج میخانه
ریخته در ساغر او تلخی هر شب
واستانده تلخ تر
خورده
خورانده
گفته و از گفته های خود پریشان
اشک افشانده
و آنک در عبور از این
"درختان عقیم ریشه شان
در خاک های هرزگی مستور "
نگاه اش
سوی تصویری خیالی
از "یک جوانه ی ارجمند"
پرواز می گیرد.

در پس پشت اش
""مرد چگوری
با ساز وحشتناک غمگین اش
تلخ می خواند
"دو تا کفتر نشسته اند
روی شاخه ی سدر کهنسالی "
سنگ کتیبه""
سایه بانی دارد از اسرار
"گفتگوها ی دروغین
از پیوندها و باغ"
جای خود را داده اند آنک
به هر چه پوچ تر از هیچ
به هر چه هیچ تر از پوچ
" و ز تهی سرشار
جویبار لحظه ها جاری ست"

آنک از مهتاب شب
جز آن که لعنت می تواند ریخت
چیزی نمی دانیم،
جنبش گهواره های هول را تاب می آریم
و تگرگی نیست
که نبارانند بر ما
و به مرگی نیست
که نمیرانند ما را
چرا این جغدهای شوم ظلمت کیش را
از این بوم بلندآوازه ی تاریخ
نمی رانیم؟

شاعری
در شعر من
می خواند این آواز
هر روز
از آغاز

بهار ۱۹۹۶ میلادی

مصرع ها یا عباراتی که در این شعر در گیومه قرار دارند، از شعرهای مختلف خود اخوان ثالث
می باشد. او شاعری بود به تمام معنا، شاعری از آن دست که به سرچشمه های اصیل شعر دسترسی
داشت و حس و اندیشه اش را در آن سرچشمه ها بازآفرینی می کرد. حرفی داشت که در هر رگ آن
خون عاشقی، حسرت، رنج و دردهای انسانی و اجتماعی جریان داشت. این که به شاعر شعر شکست
معروف شد و خود را "م.امید" نامید از ناامیدی بزرگی بود که از رهگذر آمیزش با آرزوهای بزرگ مردم
گریبانگیرش شده بود. او با چنین بار گران و هستی و تصویری است که در فکر و احساس من در این
شعر به نشو و نما آمده است.