• سیاست دولت مرکزی ایران در قبال حل مشکل، ناروشن، غیرمسئولانه و همراه با تهدید و ارعاب است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۶ شهريور ۱٣۹۰ -  ۷ سپتامبر ۲۰۱۱

در نتیجه سیاستهای نابخردانه و فاجعه آمیز دولت مرکزی ایران و به دور از آگاهی و توجه افکار عمومی جهان، یکی از بزرگترین فاجعههای محیط زیست در حال وقوع است: بی آبی و مرگ دریاچه ارومیه را تهدید می کند.
این دریاچه با توجه به موقعیت جغرافیایی آن، یک ایستگاه مهم اکولوژیک، یک منبع مهم تهیه نمک، یک منطقه تفریحی و مکانی با قدرت بالای درمانی است. در کنار تغییرات جوی، عوامل دیگری مانند ورود کنترل نشده فضولات صنعتی، ایجاد پل میان گذر، استفاده نامتعارف از آب رودخانههای منطقه و سیاست سدسازی سالهای گذشته، فاکتورهای موثر در پدید آمدن این پدیده خطرناک محیط زیستی می باشند.
در این شرایط حساس، سیاست دولت مرکزی ایران در قبال حل مشکل، ناروشن، غیر مسئولانه و همراه با تهدید و ارعاب بوده است. مسئولین دولتی به جای ارائه راهکارهای علمی و عملی، با نادیده گرفتن اجزا و ابعاد عینی مساله، به بیان سخنان تحقیرآمیز در مورد مردم این منطقه و تعقیب و سرکوب فعالین محیط زیست پرداخته اند. سالها است که شماری از فعالین محیط زیست کوردستان نیز تنها به خاطر کوشش در راه حفظ سامانههای طبیعی منطقه، در زندانهای جمهوری اسلامی حبس و شکنجه میشوند. ناظران غیرحکومتی معتقدند که وقوع این فاجعه اخیر، تاثیرات ویرانگری بر زندگی ملل ساکن این منطقه و مناطق مجاور آن در داخل ایران و نیز کشورهای همسایه خواهد گذاشت و اثرات گرد و غبار نمکی ناشی از خشکیدن دریاچه، در نوع خود و از نقطه نظر تأثیرات مخرب طبیعی و انسانی، قابل مقایسه با یک فاجعهای اتمی خواهد بود.

فاجعه در حال وقوع دریاچه اورمیه حامل پیامهای مهمی است:
• محیط زیست منطقه در وضعیتی بحرانی و شکننده قرار دارد. اطلاع رسانی، بسیج و سازماندهی نیروهای مردمی بمنظور حفظ و استفاده معقول از امکانات طبیعی و پیشگیری از تخریب هر چه بیشتر آنها، امری ضروری و وظیفهای شهروندی است.

• دولت مرکزی به جای چارهاندیشی و کوشش عاجل در مسیر حل معضل، عملا سیاست بی توجهی و سرکوب جنبش مدنی و فعالین طرفدار محیط زیست منطقه را دنبال می کند.

• سیاست توسعه پایدار صنعتی و اقتصادی منطقه تنها در پرتو حفظ محیط زیست و نجات فوری دریاچه ارومیه امکان پذیر است.

ما امضاء کنندگان این فراخوان بر این باوریم که به منظور حل این معضل اکوسیستم و پیشگیری از سرکوب بیشتر فعالین جنبش مدنی و حفظ محیط زیست و آزادی دستگیرشدگان اعتراضات اخیر تبریز و ارومیه، لازم است با مراجعه به افکار عمومی جهانی، رسانههای گروهی، سازمان ملل متحد، پارلمان اروپا، سازمانهای حفظ محیط زیست و غیره، سیاستهای به غایت ضداکولوژیکی دولت ایران را افشاء نموده، از طریق اهرمهای فشار بین المللی و دیپلماسی بین دولتی، آن را وادار به انجام موارد زیر نماییم:

• اتخاذ تدابیر اصولی در جهت حل سریع مسأله و تصویب فوری لوایح مربوطه از سوی مجلس ایران. این لوایح باید مستند به پیشنهادات و راهکارهای مراجع علمی و سازمانهای بین المللی باشند؛

• اجازه ورود کارشناسان سازمانها و نهادهای بین المللی حفاظت از محیط زیست به ایران و استفاده از تجربیات آنان در راستای یافتن راهکارهای عملی و فوری به منظور کنترل فاجعه و جلوگیری از خشکیدن بیشتر دریاچه و

• پایان دادن به سرکوب و دستگیری فعالین جنبش مدنی، آزادی فوری دستگیرشدگان وقایع اخیر و همچنین فعالان و طرفداران محیط زیست که طی سالهای پیشین دستگیر و زندانی شدهاند.

در این راستا، همکاری و همیاری مسئولانه فعالین مدنی، گروههای طرفدار محیط زیست، احزاب و جریانات سیاسی و بهرهگیری از نیروی بالقوه و بالفعل همه ملل ساکن ایران می تواند راهگشایی برای حل سریع این معضل و جلوگیری از یک فاجعه اکولوژیکی باشد. اطلاع رسانی به تودههای مردم، سازماندهی اعتراضات مردمی، افشای بی عملی رژیم وسیاستهای جاهلانه دست اندرکاران جمهوری اسلامی در تخریب سامانههای طبیعی اعم از دریاچه ارومیه و جنگلهای منطقه، در جوامع بین المللی، از وظایف عاجل اپوزیسیون داخل و خارج از کشور می باشد.

پنجم شهریور ماه ١٣٩٠ برابر با ششم سپتامبر ٢٠١١

اسامی امضاء کنندگان به ترتیب الفبا:
عبدالله ابراهیم زاده (آلمان)، مصطفی احمدین (آلمان)، اسماعیل اسماعیل زاده (نروژ)، کامران امین آوه (آلمان)، ناصر ایرانپور (آلمان)، ایوب ایوب زاده (آلمان)، حسن ایوب زاده (هلند)، حسین بخشی (آلمان)، طاهر برهون (آلمان)، جعفر حامدی (نروژ)، طاهر حکمت (آلمان)، محمد حمیدی (آلمان)، جعفر رستمی (آلمان)، جهانبخش رستمی (آلمان)، هاشم رضایی (سوئد)، حسین سعیدی (سوئد)، هژیر سعیدی (هلند)، انور سلطانی (بریتانیا)، ڕۆژین شریفی (آلمان)، پروین صدقی (آلمان)، شکری طریق (آلمان)، علی ع. بیگی (آلمان)، علی عثمانی (آلمان)، نادر فتحی (آلمان)، عزیز قادری (بریتانیا)، محسن قزلجی (سلیمانی، جنوب کوردستان)، حسن ماورانی (آلمان)، چنور محمدی (هلند)، علی محمدی (آلمان)، مصطفی مدرسی (بریتانیا)، فاروق معمارزاده (سوئد)، الهه میتران (آلمان)، فریدون میتران (آلمان)، رحمت ناصری (آلمان)