• روز بعد از رای گیری چه رخ خواهد داد؟ ارتش ما از قبل اعلام کرده است که تدارکات برای تظاهرات عظیم فلسطینی ها را که به شهرک ها حمله خواهند کرد به پایان رسانده است. مهاجران به بسیج "گروه های واکنش سریع" خود برای مقابله با تظاهر کننده ها فرا خوانده خواهند شد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ٣۰ شهريور ۱٣۹۰ -  ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۱

یک مصاحبه گر محلی با اشاره به رویکرد به رسمیت شناختن دولت فلسطین توسط سازمان ملل از من پرسید "این می تواند شادترین روز زندگی شما باشد ؟"
من که غافلگیر شده بودم پرسیدم "چرا باید باشد ؟"
"خوب، برای آن که شما ۶۲ سال از استقرار دولت فلسطین در کنار اسرائیل طرف داری کردید، و آن روز فرا رسیده است!"
من گفتم "اگر یک فلسطینی بودم، احتمالا می توانستم خوشحال باشم، اما به عنوان یک اسرائیلی، من بیشتر غمگینم."
اجازه دهید توضیح دهم.
من از جنگ ۱۹۴٨ با ۴ اعتقاد محکم بیرون آمده ام:
۱- مردم فلسطین وجود دارند، اگر چه نام فلسطین از روی نقشه حذف شده باشد.
۲- با این مردم فلسطین است که ما باید صلح برقرار کنیم.
٣- صلح غیرممکن خواهد بود مگر آن که به فلسطینی ها اجازه داده شود دولت خود را در کنار اسرائیل مستقر کنند.
۴- بدون صلح، اسرائیل کشور نمونه ای که ما در خندق ها خواب آن را دیده بودیم نخواهد بود، بلکه چیزی بسیار متفاوت خواهد بود .
درحالی که در حال بهبودی از زخم هایم و هنوز در لباس فرم بودم، من با افراد جوان متعددی از عرب ها و یهودی ها برای طرح ریزی جریان خود ملاقات کردم. ما بسیار خوش بین بودیم. اکنون همه چیز ممکن به نظر می رسید.
آن چه ما در باره آن فکر می کردیم یک پیمان بزرگ برادری بود، یهودی ها و عرب ها دلیرانه با یک دیگر جنگیده بودند، تمام مبارزه ها برای آن چه آنها حق ملی خود می دانستند. اکنون زمان دست یابی به صلح فرا رسیده است.
ایده صلح بین دو رزمنده دلاور پس از جنگ به قدمت فرهنگ سامی است. در نوشته های حماسی بیش از سه هزار سال پیش، گیلگمش، پادشاه اروک (عراق امروز) بر علیه انکیدو وحشی، هم پایه او در قدرت و شجاعت می جنگد، و پس از نبردی حماسی به برادران خونی هم دیگر تبدیل می شوند.
ما به سختی جنگیدیم و برنده شدیم. فلسطینی ها همه چیز را از دست دادند. بخش فلسطین که از سوی سازمان ملل به دولت آنها واگذار شده بود توسط اسرائیل، اردن و مصر، بدون باقی گذاشتن چیزی برای آنها بلعیده شده بود. نیمی از مردم فلسطین از خانه های خود رانده و آواره شده بودند.
زمانی بود که ما فکر می کردیم، برای فاتح حیرت زده کردن جهان با یک رفتار جوانمردانه و عاقلانه، پیشنهاد کمک کردن به فلسطینی ها در تاسیس دولت خودشان در عوض صلح است. بنا بر این ما باید یک دوستی ای ایجاد کنیم که بتواند نسل ها ادامه یابد.
۱٨ سال بعد من این تصور را دوباره در شرایط مشابهی مطرح کردم. ما به یک پیروزی گیج کننده ای در برابر ارتش های عربی در جنگ ۶ روزه دست یافته بودیم که خاورمیانه در حالت شوک به سر می برد. یک پیشنهاد اسرائیلی به فلسطینی ها برای تاسیس دولت شان می توانست منطقه را به شدت تحت تاثیر قرار دهد.
ما این حکایت را (بازهم) برای خاطر نشان کردن یک نکته تکرار می کنم: وقتی که "راه حل دو دولت" برای اولین بار پس از سال ۱۹۴٨ تصویب شد، به منزله ایده آشتی، برادری و احترام متقابل بود.
ما دو دولت، با مرزهای باز برای حرکت آزاد مردم و کالاها، که تنگاتنگ هم با یک دیگر زندگی می کنند تصور می کردیم. اورشلیم، پایتخت مشترک، می توانست سمبلی از روح تغییر تاریخی باشد. فلسطین می توانست به پلی بین اسرائیل جدید و جهان عرب تبدیل گردد، متحد برای منافع همگانی. ما خیلی پیش از آن که اتحادیه اروپا به واقعیت تبدیل شود از "اتحادیه سامی" سخن می گفتیم.   
وقتی که راه حل دو دولت پیش روی فوق العاده خود را از تصور تعداد اندکی از بیگانگان (دیوانگان) به سوی موافقت جهانی آغاز کرد، در همین بستر بود که جلوه کرد. نه توطئه ای علیه اسرائیل، بلکه تنها تنها پایه با دوامی برای صلح واقعی.
این منظر به شدت از سوی داوید بن گوریون، رهبر مورد تایید آن زمان اسرائیل رد شد. او درگیر توزیع مهاجران یهودی جدید در سراسر منطقه وسیع غصب شده از عرب ها بود، و به هیچ وجه به صلح با عرب ها باور نداشت. او جریانی را پایه گذاری کرد که دولت های پی در پی اسرائیلی، از جمله دولت حاضر، از آن زمان از آن پیروی کرده اند.
در سمت عربی، همیشه حمایت از این دیدگاه وجود داشت. قبلا در کنفرانس لوسان در سال ۱۹۴۹، یک نماینده غیر رسمی فلسطینی ها ظاهر شد و به صورت مخفی پیشنهاد مذاکره های مستقیم را مطرح کرد، آما آنها به شدت از سوی نماینده اسرائیل الیاس ساسون، به دستور مستقیم بن گوریون (آن گونه که من بعدها شنیدم) دفع شدند.
یا سر عرفات بارها به من گفت – از سال ۱۹٨۲ تا سال مرگ او در سال ۲۰۰۴- که او مایل است از یک راه حل "بنلوکس" (مدل اتحاد بین بلژیک، هلند و لوکزامبورگ) که می تواند اسرائیل، فلسطین و اردن ("و شاید لبنان هم، چرا نه؟") را در بر گیرد پشتیبانی می کند.
مردم در باره تمام فرصت های از دست رفته برای صلح از سوی اسرائیل در تمام سال ها صحبت می کنند. این بی معنی است: شما می توانید فرصت ها را در راه هدفی که آرزو می کنید از دست بدهید، اما نه در راه چیزی که شما از آن متنفرید.
بن گوریون یک دولت مستقل فلسطینی را خطری مرگبار برای اسرائیل می دید. از این رو به یک معامله سری با شاه عبدالله اول، برای تقسیم زمین های اختصاص یافته از سوی طرح جداسازی سازمان ملل برای دولت عربی فلسطینی ها بین خودشان دست زد. تمام جانشین های بن گوریان همان جزم را به ارث بردند: که یک دولت فلسطینی می تواند خطر هولناکی باشد. از این رو آنها برای به اصطلاح "گزینه اردنی برگزیده شدند – با حفظ آن چه رها کردن فلسطین تحت سلطه پادشاه اردن است، که غیرفلسطینی است (نه حتی اردنی – خانواده او اهل مکه هستند).
این هفته، حاکم کنونی اردن، عبداله دوم، دچار خشم بود وقتی که گفت باز هم ژنرال سابق اسرائیلی دیگری، یوزی دایان، دوباره پیشنهاد بازگشت اردن به داخل فلسطین را، با ساحل غربی و نوار غزه بعنوان "استان" پادشاهی هاشمی داده است. این دایان، بی شباهت به پسرعموی بزرگ خود، موشه، یک احمق خود بزرگ بین است، اما حتی یک سخنرانی از سوی یک چنین شخصی شاه را آتشی می کند، که به طرز مرگباری از نفوذ فلسطینی ها از سمت ساحل غربی به داخل اردن می هراسد.
سه روز پیش، بنیامین ناتانیاهو به کتی اشتون، "دبیر امور خارجه" بدبخت اتحادیه اروپا گفت، که او می تواند با هر چیزی غیر از قانونی شدن فلسطینی ها موافقت کند. از منظر سخنرانی "تاریخی" که او در کمتر از دو سال پیش ایراد کرد، که در آن حمایت خود از راه حل دو دولت را بیان کرد، شاید عجیب به نظر برسد، (شاید او فکر می کرد دولت اسرائیل و دولت شهرک ها).
در هفته های اندک قبل از رای گیری سازمان ملل، دولت ما با چنگ و دندان علیه دولت فلسطینی، مورد پشتیبانی تمام قدرت امریکا، خواهد جنگید. این هفته هیلاری کلینتون حتی پیشینه لفاظی خود را زمانی که اعلام کرد امریکا از راه حل دو دولت جمایت می کند و بنابراین مخالف هر رای سازمان ملل برای به رسمیت شناختن یک دولت فلسطینی است، در بوق کرد.
جدای از تهدیدهای ترسناک آن چه پس از رای سازمان ملل به دولت فلسطینی رخ خواهد داد، رهبران اسرائیلی و امریکایی به ما اطمینان می دهند که چنین رای ای در کل تغییری ایجاد نخواهد کرد.
اگر چنین است چرا برای آن می جنگید؟
البته رای تغییر ایجاد خواهد کرد. اشغال ادامه خواهد داشت، اما اشغال کشوری از سوی کشور دیگر خواهد بود. در تاریخ نمادها بسیارند. این واقعیت که اکثریت عظیمی از مردم جهان دولت فلسطین را به رسمیت خواهند شناخت گام دیگری به سوی کسب آزادی برای فلسطین خواهد بود.
روز بعد از رای گیری چه رخ خواهد داد؟ ارتش ما از قبل اعلام کرده است که تدارکات برای تظاهرات عظیم فلسطینی ها را که به شهرک ها حمله خواهند کرد به پایان رسانده است. مهاجران به بسیج "گروه های واکنش سریع" خود برای مقابله با تظاهر کننده ها فرا خوانده خواهند شد، بدین گونه اجرایی کردن پیشگویی "حمام خون". پس از آن ارتش با جذب گردان های بسیار از سربازان عادی از وظایف دیگر و فراخوان یکان های ذخیره حرکت خواهد کرد.
چند هفته پیش تر من نشانه های بدشگونی را که تیراندازان ماهر برای چرخش اعتراض های مسالمت آمیز به چیزی بسیار متفاوت به کارگرفته خواهند شد، خاطر نشان کردم، همان طور که در دوران انتفاضه دوم رخ داد. این هفته این امر رسما تایید شد که: تک تیراندازان ماهر برای دفاع از شهرک نشین ها مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
همه این امر حاکی از طرح جنگ برای شهرک ها است. به طور ساده: جنگی برای تصمیم گیری برای آن که ساحل غربی به فلسطینی ها تعلق دارد یا به شهرک نشین ها (مهاجران یهودی).
در یک چرخش نسبتا کمدی رخ دادها، ارتش هم درحال تدارک ابزارهایی از تفرقه جمعیت برای نیروهای امنیتی فلسطینی تربیت شده از سوی امریکا است. سران اشغال انتظار دارند این نیروهای فلسطینی در برابر هم میهنانشان از شهرک ها حفاظت کنند. از آن جایی که این ها نیروهای مسلح آینده دولت فلسطین هستند، که مورد مخالفت اسرائیل است. تمام طرح اندکی گیج کننده به نظر می رسد.
بنا به اعلام ارتش، فلسطینی ها گلوله های پلاستیکی و گاز اشک آور دریافت خواهند کرد، اما نه "اسکانک" (راسو).
اسکانک وسیله ای است که بوی گند غیرقابل تحملی ایجاد می کند که به تظاهر کنندگان مسالمت جو می چسبد و مدت زیادی آن ها را ترک نخواهد کرد. من می ترسم که وقتی این فصل به پایان رسد، بوی گند خود را به طرف ما خواهد چسباند، وما قطعا مدت طولانی از آن بوی گند رها نخواهیم شد.
بیایید برای یک لحظه عنان تصور خود را رها کنیم.
تصور کنیم که در مذاکرات آینده سازمان ملل چیزی باور نکردنی رخ می دهد: نماینده اسرائیل اظهار می کند که اسرائیل پس ازملاحظات به حق تصمیم گرفته است برای به رسمیت شناختن دولت فلسطین رای دهد.
مجمع ممکن است با بی اعتقادی خیره شود. پس از لحظه ای سکوت، هلهله وحشیانه می تواند سکوت را بشکند. جهان ممکن است هیجان زده شود. روزها، رسانه های جهان ممکن است از هیچ چیز دیگری سخن نگویند.
لحظه تصور سپری شد .به واقعیت باز گردیم. باز گردیم به بوی گند.