• این درس همه انقلابات است که «شکل مبارزه را دشمن تعیین میکند» رژیم اسد فکر می کرد با استفاده از تجربیات و کمک های مادی و کارشناسی جمهوری اسلامی و با بکاربردن حداکثر خشونت و بجان مردم انداختن شبیحا (بسیج سوریه) و تجاوز به جوانان در زندان موفق به «النصربالرعب» خواهد شد و در سرکوب مردم بی دفاع پیروز خواهد گشت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۱ مهر ۱٣۹۰ -  ٣ اکتبر ۲۰۱۱

مثل عامیانه عربی است که «دیدی که ریش همسایه را می تراشند، ریشت راخیس کن» یعنی که نوبت تو رسیده.
با شروع یهار اعراب، اکثریت رهبران کشورهای خاورمیانه نه تنها ریش خود را خیس نکردند بلکه کوشیدند بهار را به زمستان تبدیل کنند و اکنون رو درروی ملت های خود قرار گرفته اند: یکی از این دیکتاتورها بشار اسد است که خیال می کرد چون شعارهای ضدامپریالیستی و ضدصهیونیستی میدهد از خشم مردم در امان خواهد بود اما دیری نگذشت که شتر در خانه او نیز خوابید.

شش ماه پیش هنگامیکه تظاهرات مردمی در سوریه بصورت مسالمت آمیز شروع شد امید می رفت که اسد وخامت اوضاع را متوجه بشود و با اصلاحات اساسی جامعه سوریه را از انزوا درآورد و حتی بسیاری از مردم خواهان این بودند که بشار اسد در قدرت بماند ولی به اصلاحات اساسی دست بزند و سیستم دیکتاوری تک حزبی را عوض بکند. اغلب رهبران خارجی نیز خواهان اصلاحات بدست خود بشار اسد بودند لیکن چنانکه رسم دیکتاتورهاست خانواده اسد به کشتار بیرحمانه مردم بی دفاع پرداخت و هر آزادیخواهی را که خواهان تغییر بود عامل کشورهای بیگانه نامید و تمام شیوه های غیرانسانی سرکوب را بکار بست و تمام پل های پشت سر خود را تخریب کرد و اکنون وضع طوری شده است که ملایم ترین مخالفان نیز به چیزی غیر از سرنگونی رژیم راضی نمیشوند و اوضاع بکلی عوض شده است.
در همان آغاز اعتراضات گفته می شد برفرض که رژیم سوریه موفق به سرکوبی معترضین بشود بعد از آن با توجه به انزوای بین المللی رژیم و تحریم های اقتصادی شدید سوریه روزهای سختی را تجربه خواهد کرد و جامعه سوریه از هر لحاظ ضرر خواهد دید و آینده کشور و مردم تباه خواهد شد.

اکثریت معترضین خواهان اصلاحات بودند. در ماه مارس تظاهرات عمومی تغییر را صد درصد سوریه ای می خواست رهبران مخالف حکومت و اصلاح طلبان سه عدم را شعار خود ساخته بودند:
عدم توسل به خشونت، عدم درگیری مذهبی و اتنیکی، عدم دخالت خارجی.
باخشونت لجام گسیخته ای که نیروهای سرکوبگر رژیم بخرج دادند اکنون آن سه عدم هر سه به عدم رفته اند. واقعیت اینست که هیچیک از آزادی خواهان و میهن پرستان سوری خواهان خونریزی و برادر کشی نبودند و نیستند اما این معادله دو طرف دارد. باید دید طرف مقابل یعنی دولت نیز بهمان اندازه برای ملت و مملکت دل می سوزاند و یا حاضر است برای حفظ امتیازات نامشروع و ثروت و قدرت غصبی کشور را به ویرانه تبدیل کند چنانکه:

۱ – رهبران داخلی و خارجی اوپوزیسیون سوریه همیشه تاکید می کردند که ماهیت حرکات اعتراضی مسالمت آمیز «سلمیه» است. مردم سوریه متمدن و فهمیده هستند و با مبارزات مدنی خود به اهداف سیاسی خواهند رسید آنان هرگونه توسل به خشونت را بهانه دادن به رژیم برای سرکوب بیشتر می دانستند تا آنجا که می گفتند رژیم می کوشد مبارزه مسالمت آمیز را به خشونت سوق دهد تا راحتر آنرا سرکوب نماید. اما رژیم سوریه هر اعتراض مسالمت آمیز را نیز براندازی و تحریک شده از طرف دشمن صهیونیستی می نامید و کشتار می کرد.
سلام کواکبی از رهبران کمیته کوردیناسیون اعتراضات که ساکن پاریس است هنوز هم بر ماهیت مسالمت آمیز اعتراضات پافشاری می کند ولی جوانانی که در داخل زیر تانک له می شوند مثل او فکر نمی کنند و می گویند که اوپوزیسیون خارج کشور در جای امن نشسته شعار مسالمت می دهد ولی تاکی باید با دست خالی جلوی گلوله رفت؟ داخل دیگر حاضر نیست به توصیه های آنان گوش کند. مناظره رهبران خارج با مبارزان داخل از تلویزیون الجزیره مستقیما پخش میشود. ناظران بی طرف تعداد کشته شدگان را تا اول اکتبر دو هزار و هفتصد نفر اعلام کرده اند یعنی در سوریه یک انقلاب خونین در جریان است. رهبران مخالفان هرگز مردم را به مسلح شدن تشویق نکردند این رفتار رژیم بود که همه راه های مبارزه مسالمت امیز را بست.

سه ماه پیش موقعی که ارتش سوریه با تانک به شهر جسرالشغور در نزدیکی مرز ترکیه حمله کرد عده ای از نظامیان نافرمانی کردند و سلاح خود را بطرف فرماندهانشان بر گرداندند سپس از ارتش فرار کرده و به مردم پیوستند. این نظامیان در تظاهرات بعدی به دفاع مسلحانه از تظاهر کنندگان پرداختند. فرار ارتشیان سنی از صفوف ارتش و پیوستن آنان به مردم به امر روزمره تبدیل شده و اکنون تعداد این فراریان بین سه الی ده هزار نفر بر آورد می شود و هر تظاهراتی نیز به یک زد و خورد مسلحانه تبدیل می شود دولت ادعا میکند که تنها در شهر حمص دو هزار تروریست مسلح مخفی شده اند. و ناظران می گویند که در منطقه جبل الزاویه منطقه آزاد شده بوجود آمده و چهار هزار مسلح در آنجا تمرکز یافته اند.

این درس همه انقلابات است که «شکل مبارزه را دشمن تعیین میکند» رژیم اسد فکر می کرد با استفاده از تجربیات و کمک های مادی و کارشناسی جمهوری اسلامی و با بکاربردن حداکثر خشونت و بجان مردم انداختن شبیحا (بسیج سوریه) و تجاوز به جوانان در زندان موفق به «النصربالرعب» خواهد شد و در سرکوب مردم بی دفاع پیروز خواهد گشت اما بیداری عمومی مردم در بهار اعراب و سیاستهای جهانی که قصد دموکراتیزاسیون                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            خاورمیانه را دارد باعث شده که تجربیات و کمک های جمهوری اسلامی نتیجه عکس بدهد و افکار عمومی را به ضرر رژیم سوریه برگرداند. حالا کاربه جنگ داخلی کشیده است هر معترض میکوشد سلاحی برای دفاع از خود و خانواده اش تهیه کند قیمت کلاشینکوف دربازار سیاه لبنان چهار برابر شده است. سلاح های سبک بوفور از مرزهای لبنان، عراق و ترکیه بطور قاچاق وارد می شود و شعارعدم خشونت کارآئی خود را از دست داده است. وضع بقدری وخیم است که عبدالحلیم خدام از رهبران سابق سوریه که اکنون به مخالفان پیوسته است اشکارا رهبرانی را که مردم رابه ادامه مبارزه مسالمت آمیز دعوت می کنند تقبیح می نماید.

۲ – سوریه یک کشور چندمذهبی وچند ملیتی است. هفتاد درصد مردم سنی حنفی، ده درصد شیعه علوی، ده درصد مسیحی و ده درصد دیگر کرد ودروزی هستند. علوی ها در دوره ای که فرانسویان بعد از انحلال امپراطوری عثمانی اداره سوریه را بعهده داشتند، وارد ارتش شدند و با کودتای حافظ اسد و حزب بعث در سال ۱۹۶۹ قدرت را در دست گرفتند و اکنون چهل و دو سال است که علویان قدرت حکومتی را انحصارا در دست دارند و با اینکه سیستم جمهوری است اما بشکل موروثی اداره میشود و بعد ازجانشین شدن بشار اسد بجای پدرش در سال ۲۰۰۰ با سیاست اقتصاد آزاد و لیبرالیزاسیون و تبدیل اقتصاد سوسیالسیتی به اقتصاد لیبرالی خانواده اسد بیش از شصت درصد اقتصاد کشور را بخود اختصاص داده اند .
با توجه به ترکیب مذهبی و ملی سوریه اوپوزیسیون فکر می کرد اگر جنگ مذهبی درگیر شود وضعیت شبیه عراق خواهد شد وزندگی در سوریه غیرممکن خواهد گشت اما رژیم اسد از همان آغاز قصد دینی کردن دعوا را داشت و آشکارا میکوشید مسیحیان و علویان را علیه سنی ها بکار بگیرد. تمام مخالفان را اسلامیست سلفی معرفی می کرد و می گفت اگرحکومت خانواده اسد سقوط کند سنی های سلفی تمام علویان و مسیحیان را قتل عام خواهند کرد تا آنجا که کمونیست ها و لائیک های شناخته شده را نیز سلفی معرفی می کرد. درعمل نیز جنگ مذهبی را رژِیم شروع کرد و با مسلح کردن کمیته های محلی که از علویان و مسیحیان تشکیل می شدند عملا به آنان اجازه داد که به سنی کشی اقدام کنند. دستجات شبیحا که اکثرااز جوانان علوی و جنایکاران تشکیل شده و تحت فرمان سازمان امنیت و ارتش عمل می کند و مخالفان شناخته شده را شناسائی کرده و می کشد. این عمل باعث شده که سنی ها نیز چاره ای بیاندیشند ودر شهرهای حماه و حمص که جمعیتی ترکیبی دارند محلات سنی هاوعلوی هاومسیحیان ازهم جدا شده اند وهر کدام راه بندان وسنگربندی خاص خود را سازمان دادند . در شهر حمص چندین بار درگیری های مذهبی انتقامی بین علوی ها و سنی ها رخ داده و تعدادی از علویان حامی دولت کشته شده اند .رژیم مساجد سنی هارا تخریب می کند ومناره ها با خمپاره هدف گرفته می شوند و دستجات شبیحا به نمازگزاران در مساجد حمله می کنندو به مهب سنی ها توهین می کنند.

اخوان المسلمین سوریه نسبت به گروههای دیگر سازمانیافته ترند حافظ اسد در دهه هشتاد شهر حماه را که کانون شورش اخوان المسلمین بود با توپ ویران کرد و بیست هزار نفر ر اکشت و از آن تاریخ این شهر سمبل مقاومت در مقابل رژیم محسوب می شود و اکنون مواظب هستند که قتل عام گذشته تکرارنشودوکمیته های محلی کاملا آماده دفاع هستند حزب التحریرکه در لبنان پایگاه دارد ومسلح است اکنون به کمک سنی ها آمده وافراد این حزب دربعضی از شهرها از جمله درشهر یک ونیم میلیون نفری حمص درمیان مردم مستقر شده اند وآماده جنگ هستند یعنی که جنگ داخلی مذهبی شکل گرفته است .

٣ – عدم دخالت نظامی خارجی در سوریه تا همین اواخر درست مانند ایران « تابو» بود وبسیاری از ناسیونالیستها و چپ ها ، لیبرال و حتی اسلامی ها دخالت خارجی را تقبیح می کردند ومخالفان خود را به طرفداری ازدخالت خارجی متهم می نمودند تنها ازکشورهای غربی می خواستند که ازاوپوزیسیون حمایت معنوی وتبلیغاتی بکنند اما
نابرابری نیرودرصحنه مبارزه وخشونت بی حساب رژیم درسرکوبی مردم این تابو را شکست واکنون بحث های داغی دربین نیروهای اوپوزیسیون درباره زمان وچگونگی وحد دخالت نظامی خارجی جریان دارد وعملا کسی اشکارابا دخالت خارجی مخالفت نمی کند این بحث بویژه از زمانی تشدید شده که بکمک بمبارانهای ناتو شهر تریپولی سقوط کرد و معمر قذافی رهبر سابق لیبی فرار نمود . درست است که وی همچنان مقاومت میکند ولی زندگی درپایتخت لیبی بحالت عادی برمیگرددوبازگشت قذافی بقدرت دیگربهیچوجه ممکن نیست.سقوط قذافی که بن بستی درمقابل تحول دموکراتیک درخاورمیانه ایجاد کرده بودبه جوانان عرب روحیه تازه دادودرعوض بیش ازپیش دیکتاتورها را بوحشت انداخت . این وحشت درسوریه ، الجزایر وایران کاملا درصفوف باندهای حاکم مشهود است اکنون بسیاری از مردم به نیروهای خارجی بچشم نجاتبخش نگاه می کنند ونه اشغالگر.
هنگامیکه روز ۲۰ سپتامبر رژیم سوریه باهلی کوپتر تظاهرات مردم رادرنزدیکی دمشق به رگباربست پایگاه خبری اس ان ان که اخبار کمیته کوردیناسیون تظاهرات را منتشر می کند درصفحه اول خود نوشت :
«رژیم اسد از نیروی های زمینی ،هوائی و دریائی علیه مردم استفاده می کند . وقت آنست که جامعه جهانی منطقه حفاظت شده هوائی درسوریه ایجاد کند تا لا اقل رژیم نتواند ازهوا مردم را کشتار کند » و یک سایت اوپوزیسیون نوشت :
« آری به دخالت نظامی خارجی برای شکست دادن رژیم اسد ونجات مردم سوریه».اکنون مردم سوریه به دخالت نظامی خارجی بعنوان آخرین گزینش متوصل میشوند. ژنرال اکیل هاشم که از مخالفان شناخته شده رژیم سوریه است دخالت خارجی را برای حفاظت از مردم بی دفاع لازم می داند ومعتقد است که تااین دخالت انجام نگیرد توازن قوا بنفع رژیم خواهد بود وکشتارادامه خواهد یافت.

صدای کمک خواهی ازخارج هنوزشنونده ندارد وتاکنون هیچیک ازکشورهای خارجی ازجمله آنهائی که بشدت طرفدار سرنگونی رژیم اسد هستند خواهان دخالت نظامی درسوریه نشده اند وخود اسد بارها درتلویزیون گفته است که سوریه بمقدارکافی نفت ندارد بدینجهت غربی ها به سوریه حمله نظامی نخواهند کرد .
اماآنچه که دخالت خارجی درسوریه را مشکل می کند شرایط ژئوپلیتیک آن است سوریه با چند کشور بی ثبات هم مرز است از جمله عراق و لبنان واردن واگرحمله نظامی صورت بگیرد تمامی این کشورها به صحنه جنگ تبدیل خواهند شد .علت دیگر آنست که ازسال ۱۹۷٣ به بعد مرزهای سوریه با اسرائیل همواره آرام بوده وحتی یک گلوله از سوریه بطرف اسرائیل شلیک نشده است بدینجهت اسرائیل رژیم سرکوبگر سوریه را به رژیمی نا شناخته ای که جایگزین آن خواهد شد ترجیح می دهد ومخالف حمله نظامی به سوریه است .
سه شعار عدم خشونت ، عدم جنگ مذهبی و عدم دخالت خارجی ، اکنون به یک شعار یعنی سرنگونی رژیم با استفاده از همه امکانات تبدیل شده است .

پایان سخن

شش ماه تظاهرات و ۲۷۰۰ کشته باعث شده است تا اوپوزیسیون سوریه تا اندازه ای خودرا متشکل کند . بحث های بی پایان روشنفکری جای خود را به اقدامات پراگماتیستی داده است . ذهنیت های ایده آلیست تغییر کرده و همه به رئال پلیتیک روی آورده اند و می خواهند هرامکان داخلی وخارجی که وجود دارد از آن استفاده شود .
شورای ملی سوریه از دوهفته پیش درترکیه تشکیل شده است .این شورا ۱۴۰ عضو دارد که نیمی از آنان در داخل سوریه هستند .
کمیته کوردیناسیون تظاهرات نیز که در داخل وخارج هستند از قبل تشکیل شده بود و نفوذ نسبتا خوبی در میان مردم دارد . این دواگر یکی شوند رویهم هفتاد وپنج درصد مخالفان را تشکیل می دهند وبه نیروی آلترناتیو جدی تبدیل می شوند .بعد ازآن بایدبفکر جلب نیروهای اجتماعی تعیین کننده یعنی ناسیونالیست ها ، لیبرال ها واسلامیون باشند .
شورای ملی سوریه بعد از تشکیل بلافاصله اعلام کرده که مذاکره با کمیته کوردیناسیون را شروع می کند و شعار سرنگونی رژیم اسد شعار عمومی مخالفان می شود .
هرچه اوپوزیسیون بیشترمتشکل میشود انزوای رژیم سوریه بیشترمی گردد واختلافات درونی رژیم تشدید می گردد . تغییر وزیر دفاع و مرگ فرماندار حکومت نظامی جزئی از این اختلافات هستند هم اکنون تنها حامی رژیم سوریه در صحنه بین المللی حکومت روسیه است که یک پایگاه نظامی درسوریه دارد وبیم آن دارد که اگر رژیم اسد سرنگون گردد پایگاه بسته شود وروسیه یکی ازمشتریان اصلی تسلیحاتی خود رااز دست بدهد .بعد ازروسیه جمهوری اسلامی حامی منطقه ای رژیم سوریه است ولی خود جمهوری اسلامی درمعرض تهدیدات وتحریم های بیشتربین المللی است لذاحمایت جمهوری اسلامی ازرژیم بشاراسد نوعی اتحاد ورشکستگان به تقصیر محسوب می گردد و به ضرر هر دو تمام می شود . از موقعی که دولت ترکیه اعلام کرده است از رژیم بشار اسد قطع امید کرده است با توجه به نقش ترکیه در پیمان ناتو گفته می شود که آمریکا بدون دخالت نظامی بتدریج زیر پای رژیم سوریه را خالی می کند تا بعدا باخیال راحت به مساله ایران بپردازد .

ماشااله رزمی دوم اکتبر ۲۰۱۱ - پاریس