اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۵ تير ۱٣٨۵ -  ۶ ژوئيه ۲۰۰۶

معمولاً سئوالات غلط، پاسخهای غلط بدنبال خواهند داشت . مثلاً وقتی می پرسند آیا آمریکا به ایران حمله‍ی نظامی میکند یا نه؟ شاید بهترین کار شیر یا خط آوردن و پرتاب سکه به هوا باشد! وای اگر جدا از این سئوالات و پاسخ های استخاره ای، پرسیده شود که آیا آخوندها اوضاع و شرایط فعلی را میتواند مانند قبل کش و قوس داده و ادامه دهند؟ طبیعتاً چگونگی تحلیل موضوع و پاسخ های مربوطه نیز متفاوت خواهند بود!
رژیم با روی کار آوردن احمدی نژاد- علیرغم مضحکه شدن او در نزد عام و خاص- نشان داد که کفگیر خیمه شب بازی اصلاحات به ته دیگ خورده و مجموعاً بلحاظ داخلی و خارجی دیگر توان و تحمل آوردن سید خندان دیگری از نوع خاتمی و یا... را ندارد و بلحاظ داخلی شکننده تر از آن است که بتواند برای دلربایی از غرب بازی رفرم و مدره نمایی را ادامه دهد!
بعنوان مثال اعزام سعید مرتضوی قاتل زهرا کاظمی به کنفرانس حقوق بشر ژنو و برانگیختن بیشترین اعتراضات شدید بین المللی در این مورد چیزی نبود که در محاسبات رژیم از این عمل نیامده باشد بلکه رژیم با بجان خریدن تمامی تبعات و بازتابهای اعزام یک قاتل به کنفرانس حقوق بشر، بیشتر هدفش دادن روحیه و اعتماد به نفس به نظام مستصل و نیروهای خودی بود!
در چنین شرایط آشفته و شکننده، طرح تنبیهی - تشویقی ۱+۵ مزید بر علّت شده و مانند بلایی زمینی - آسمانی عرصه را بر رژیم چنان تنگ کرده است که آخوندها نه راه پیش در جلو دارند و نه راه پس به عقب!
تشویقهای طرح مزبور نه به دردش میخورد و نه تاب تحمل تنبیهات آنرا دارد در حالیکه حتی برای دریافت تشویق ها نیز باید خودزنی کند آنهم خودزنی که ممکن است سر از سرنگونی در بیاورد!
در این میان اگر انتخاب برای رژیم بین انتخاب خوب یا بد بود دیگر احتیاجی به صرف اینهمه وقت نبود رژیم در حال ارزیابی است که ببیند کدام انتخاب بد و کدام انتخاب بدتر است؟ از آنجا که بازنده‍ی اصلی هر دو انتخاب خود آخوندها و برنده‍ی اصلی میتوانند مردم باشند در این میان آمادگی نیروهای اپوزیسیون برای بهره برداری از موقعیت فعلی جهت تشکیل ائتلافی فراگیر و ملی - با مینیموم فصول مشترک نیروها - از اهمیتی تعیین کننده برخوردار میباشد تا بر مبنای جمهوریت، نفی کامل ولایت فقیه و برگزاری انتخابات تحت نظارت سازمان ملّل گردهم آیند نه اینکه تنها نظاره گر طرح ۱+۵ باشند و منتظر بمانند تا قدرتهای خارجی مسائل داخلی ایران را حل و فصل کنند که این بلاتکلیفی و بی عملی نهایتاً چیزی جز از دست دادن یک شانس تاریخی دیگر برای تحقق دموکراسی و آزادی در ایران نخواهد بود! تا آنجا که به قدرتهای خارجی- بویژه آمریکا- برمیگردد آنها برای امنیت و منافع ملی خود هر کاری را که لازم بدانند انجام میدهند از مماشات گرفته تا بمباران! ولی مشکل و سئوال این است که مگر منافع غرب و آمریکا منطبق با منافع ملی مردم ایران است که این چنین خوش خیالانه دست روی دست گذاشته ایم تا دیگران مشکلات ما را برایمان حل کنند! هوشیاری نیروهای اپوزیسیون و مردم ایران در این است که با تکیه بر فصل مشترک خواست های مرحله ای خود با منافع قدرتهای خارجی، در دستیابی به خواست های دمکراتیک و ملی خود تلاش نمایند! امری که تنها در ایجاد تفاهم و همیاری ملی قابل دستیابی میباشد! کافیست که فقط چشمها را بشویم و جور دیگری ببینیم! آب در یک قدمی است!
مجید آریا – آمریکا