اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٣ آبان ۱٣۹۰ -  ۲۵ اکتبر ۲۰۱۱

تذکر مهم «احترام آزادی» به رسانه های آزادیخواه
دفاع از مبارزات آزادیخواهانه در دوران دیکتاتوری گذشته تنها وظیفه ی ما نیست
هموطنان عزیز

ما در اینکه هر نشریه ای در رد و قبول مقالات برای انتشار کمال آزادی را دارد تردیدی نداریم. اما دفاع از مبارزات آزادیخواهانه در دوران دیکتاتوری گذشته تنها وظیفه ی ما نیست تا وقتی این مبارزات مورد حملات ناروا قرارگرفت و ما در واکنش به این حملات پیشگام شدیم نیروهای دیگری که چون ما از آن مبارزات دفاع می کنند خود را از این وظیفه معاف بدانند.
یکی از بزرگترین جنبش های دموکراتیک ملت ایران در تمام دوران بعد از مشروطه، که هم مکتبی
پرارزش از آزادیخواهی و هم حاوی تجربه ای بزرگ در راه همکاری های دموکراتیک در فراسوی اختلافات مسلکی بوده است جنبش دانشجویی بوده؛ جنبشی که بعد از شهریور بیست، خاصه در دوران پس از ۲۸ مرداد و، پس از سرکوب خشونت آمیز آن در داخل کشور، در قالب جنبش وسیع دانشجویی به رهبری کنفدراسیون جهانی دانشجوبان ایرانی با شرکت ده ها هزار دانشجوی فعال در سراسر جهان رخ داده است.

حال وقتی کسانی که پس از دوری جستن از آن مبارزه، امروز می کوشند در مطبوعات داخل و خارج ازکشور هم به توجیه خود بپردازند، و از این راه رضایت جمهوری اسلامی را هم جلب کنند، ما برآنیم که سکوت در برابرآنان روا نیست.
این سکوت وقتی تمام معنی خود را باز می یابد که به یاد آوریم که جنبش متشکل دانشجویی خارج از کشور با سرمایه ی وسیعی از اعتبار و آبرو که در افکار عمومی جهان فراهم کرد، خاصه به نفع کسانی که دائم در معرض تعرضات خشونتبار نیروی سرکوب رژیم به زندانها و شکنجه های غیر انسانی و سرانجام قتل واعدام محکوم می شدند، به یاری آنان شتافت.
با اتکاء به این مبارزات تقریبأ بیست ساله ی ده ها هزار دانشجوی ایرانی در سراسر جهان بود که این اعتبار فراهم آمد و این چنین بود که سراسر آن درخدمت اعتراضات نیرومند و موثر بین المللی علیه تجاوزات رژیم گذشته به حقوق انسانی مبارزان، به نجات جان ده ها تن از قربانیان خشونت ها و مجازات های ناروای آن رژیم، و افشاء بسیار موثر خصلت ضد ملی و ضد دموکراتیک آن در سطح بین المللی، بکاررفت.
کسانی که در رآس این مبارزات قرارداشته اند و زندگی خود را در این راه گذاشته اند هدفی جز آنچه گفته شد، و در کنار آن دمیدن روح همبستگی و پایداری به جنبش مخالف دیکتاتوری، نداشته اند و پس از انجام وظائفی که خاص آن دوره بوده است در انتظار قدرشناسی کسی ننشسته اند، بلکه به انجام وظایف دیگری که شرایط جدید تحمیل می کند اشتغال دارند؛ اما در عین حال نیز پذیرش اینکه بخشی از قربانیان مبارزات آن دوران در برابر تخطئه ی مدافعان حقوقشان در آن روزگار یعنی تحریف کار کسانی که در نجات جان بسیاری از آنان عمری را صرف کرده اند خاموشی را برگزینند، دشوار است.
یکی از این مبارزان فداکار آقای حسین رضایی( از دبیران کنفدراسیون) بود که جزو یک هیئت نظارت بین المللی شامل او و دکتر هلدمن وکیل آزادیخواه و ایراندوست آلمانی، با اطمینان از وجود خطر، برای رسیدگی به وضع زندانیان سیاسی به ایران آمد و او را هنگام بازگشت، در فرودگاه، از همکار آلمانی اش جدا کردند و یکسره روانه ی زندان ساختند. این دبیر کنفدراسیون و عضو جبهه ملی، که آقای کاتوزیان آن را سازمان"هورا کشان" نامیده اند، تا پایان رژیم دیکتاتوری سابق بر سر اصول و وظیفه ی خود ایستادگی کرد و علی رغم همه ی تهدید و تحبیب ها هرگز تسلیم زور نشد تا سرانجام پس از هشت سال زندانی که تنها به جرم دفاع از حقوق زندانیان سیاسی کشیده بود، در جریان قیام ۵۷ آزاد شد.
از شما انتظار می رفت که مقالاتی را که مربوط به مسائل عمومی آزادیخواهان کشور (چون برخی از مقالات آقای ع. ش. زند) است و ما برای شما می فرستیم مانند همیشه نشر دهید.
ما ملیون که از روش های دکتر مصدق پیروی می کنیم وظیفه ی خود می دانیم که نگذاریم حقیقت تاریخ سیاسی و حقوق انسانی مبارزان، صرف نظر از مسلک و عقیده ی آنان، پایمال گردد.
اگر شما هم به چنین اصولی پایبندید آنگاه تصور نمی کنیم که انتظار پشتیبانی شما از این کوشش ما در جهت احقاق حق جنبش دانشجویی انتظار ناروایی باشد.

هیئت تحریریه ی احترام آزادی
۲۵ اکتبر ۲۰۱۱