اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۰ آبان ۱٣۹۰ -  ۱۱ نوامبر ۲۰۱۱

تبلیغات سنگین پیرامون خطر حمله ی نظامی به تاسیسات اتمی ایران، فضای رسانه های جهانی را به خود اختصاص داده است. انتشار تازه ترین گزارش رئیس آژانس بین المللی انرژی اتمی، حلقه ی تکمیل کننده ی سناریوئی است که قرار است زمینه های فشار بر جمهوری اسلامی ایران را تکمیل کند. گزارش احمد شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل، پیرامون وضعیت حقوق بشر در ایران و انعکاس جهانی طرح توطئه ی ترور سفیر عربستان سعودی در آمریکا توسط مزدبگیران سپاه قدس، دو ستون دیگر این سناریوست. هم زمانی این سه محور، برای دولت اسرائیل این فضا را فراهم آورده است تا برای فرار از وضعیتی که در آن گرفتار آمده ، به بهانه ی خطر خارجی واهی برای موجودیت کشور اسرائیل بر طبل جنگ بکوبد. دولت راستگرای اسرائیل، در فضای رشد و گسترش انقلابات جهان عرب، در انزوای بین المللی قرار گرفته، تا جائی که متحدینی همچون مصر و ترکیه را نیز از دست داده است. پذیرش دولت فلسطینی در سازمان یونسکو و طرح درخواست پذیرش دولت فلسطینی به مجمع عمومی سازمان ملل، بیانگر انزوای گسترده تر دولت نژاد پرست اسرائیل است. انزوای بین المللی در شرایط رشد و گسترش اعتراضات کارگران و توده های زحمتکش اسرائیلی علیه فشارهای برنامه های نئولیبرالی سرمایه و دولت حامی آن در اسرائیل، دولت راستگرای این کشور را بشدت نگران کرده است. گردهم آئی ها و اعتراضات صد ها هزار نفری مردم اسرائیل، فشار بر دولت این کشور را بشدت بالا برده است. در چنین شرایطی است که دولت نتانیاهو برای مهار اعتراضات توده ای مردم اسرائیل و برای خروج از انزوای بین المللی، وسوسه ی کوبیدن بر طبل جنگ را در سر می پروراند. سیاست تحریک آمیز دولت اسرائیل، در همسوئی کامل با نومحافظه کاران آمریکائی؛ گروه های جنگ طلب و گروه های فشار اسرائیلی در آمریکا، هدف وارد آوردن بیشترین فشار بر دولت باراک اوباما در آستانه ی انتخابات سال آینده را نیز دنبال می کند. سیاستی که تاکنون توانسته است دولت اوباما را به گروگان گرفته و عملأ به کارگزار دولت اسرائیل تبدیل کند.
کوبیدن بر طبل جنگ و تاکید بر سناریوی سه گانه، بیش از آن که بیان واقعیت و توان برای راه اندازی یک جنگ خانمانسوز باشد، هدف تشدید تحریم های مرگبار اقتصادی را دنبال می کند. تصویب قطع نامه تحریم بانک مرکزی ایران در کنگره ی آمریکا، بیانگر این سیاست است. تحریم اقتصادی کمرشکن کنونی علیه اقتصاد ایران، و بویژه تشدید آن، بیش از آن که فشاری بر دولت جمهوری اسلامی و باندهای چپاولگر حکومتی و سرمایه داران زالوصفت باشد، کمر مردم ایران و بویژه اکثریت آن یعنی کارگران و زحمتکشان کشور را زیر بار فشار اقتصادی خم خواهد کرد و موضع مردم در برابر حکومت را تضعیف خواهد ساخت.
کوبیدن بر طبل جنگ، سیاستی است که با استقبال استبداد حاکم بر ایران نیز روبرو می شود. حاکمیت اسلامی که در چنبره ی انزوای بین المللی؛ بحران کمر شکن اقتصادی؛ افشای روزانه ی فساد سران و جریانات حاکم و فشار نارضائی روز افرون کارگران، زحمتکشان و توده های تهیدست و فرودست جامعه گرفتار آمده است، به جنگ و حملات محدود نظامی به دیده ی برکت می نگرد. استبداد دینی برای تشدید سرکوب داخلی و برای ادامه ی سیاست شمشیر عریان، نیاز به تهدید خارجی نیز دارد. ماجرای توطئه ی ترور سفیر عربستان می تواند بر متن این وضعیت قابل توجیه باشد. به نظر می رسد همسوئی میان نیازهای سیاسی بنیادگرایان یهودی حاکم بر اسرائیل و بنیادگرایان مسلمان حاکم بر ایران، و ائتلاف منفی آن ها آشکارتر از آن است که بتوان آن را از معادلات سیاسی کنار گذاشت.
کوبیدن بر طبل جنگ و در پیش گرفتن سناریوئی همچون شیوه ی دخالت پیمان نظامی ناتو در تحولات داخلی لیبی، به مذاق پاره ای از گروه ها و سازمان های ایرانی نیز خوش آمده است. جریاناتی که با صدور اعلامیه از این شیوه ی دخالت به اصطلاح بشردوستانه حمایت کرده و تلویحأ آن را برای ایران نیز تجویز نموده اند، عملأ تصمیم گرفته اند تا نقش چلبی ها را در سیاست ایران بازی کنند. آن هائی که بصورت مستقیم و یا غیر مستقیم ازقدرت های خارجی تقاضای دخالت در امور داخلی کشور را می کنند؛ جریایانی که حملات نظامی برای سرنگون کردن دولت اسلامی را مجاز می شمارند و نتایج مرگبار و ویرانگر چنین حملاتی را کاملأ می پذیرند، دل در گروه آزادی ایران از استبداد و تحقق دمکراسی در کشور ندارند. دمکراسی، آزادی، برابر حقوقی زنان با مردان، حق حاکمیت ملت بر کشور و حق ملیت های کشور برای تعیین سرنوشت خویش، با بمب های ویرانگر قدرت های خارجی بدست نخواهد آمد. تجربه ی دخالت نظامی نیروهای آمریکا و ناتو در افغانستان، عراق و لیبی نشان داده است که این دخالت ها، جریان طبیعی مبارزات مردم علیه حکومت های خودکامه را منحرف کرده و زمینه ی دخالت پایدار کشورهای خارجی در امور داخلی کشور را فراهم می آورند. تجربه، همچنین نشان داده است که حملات نظامی با قتل و کشتار صدها هزار نفر از مردم بیگناه همراه است و همزمان تمام زیرساخت های اقتصادی و اجتماعی کشور را در هم می شکند. چنین ویرانگری سازمانیافته ای تنها می تواند در خدمت شرکت های کشورهای غربی برای بازسازی به حساب مردم کشورهای تحت اشغال باشد.
سازمان ما، ضمن محکوم کردن هر نوع دخالت قدرت های خارجی در امور داخلی ایران و محکوم کردن هر نوع تلاش برای کوبیدن بر طبل جنگ و حمله ی نظامی و محکوم کردن تحریم های اقتصادی، بر این باور است که جنبش مردمی همه ی ایرانیان و همه ی آن هائی که دل در گروه آزادی این کشور از استبداد و آبادانی و سربلندی آن دارند، نیازی به چنین حمایت هائی ندارد. از دید ما، چنین دخالت هائی عملأ به نفع حاکمیت اسلامی و به ضرر جنبش ضداستبدادی مردم ایران خواهد بود. مردم ایران نشان داده اند که توان و قدرت آن را دارند که دیکتاتورها را بدون کمک خارجی به زیر بکشند. این تجربه را هم در انقلاب مشروطیت، هم در زمان ملی کردن صنعت نفت و هم در انقلاب مردمی سال ۵۷ بخوبی دیده ایم. زمانی که توده های کار و زحمت و فرودستان جامعه متشکل شوند و ارگان های قدرت توده ای را شکل دهند، قادر خواهند بود تا بر ویرانه های استبداد حاکم، حکومتی از آن خود بسازند که مدافع آزادی های بی قید شرط سیاسی بوده ، دمکراسی گسترده و همگانی را حاکم گرداند و بر ویرانه های نظم مسلط اقتصادی، برابری را در همه زمینه ها تضمین کند. چنین هدف هائی به مذاق سلطه جویان خارجی و چلبی های وطنی خوش نخواهد آمد.

سرنگون باد جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
چهارشنبه ۱۸ آبان ۱۳۹۰ برابر با ۰۹ نوامبر ۲۰۱۱