• این سرزمین من نیست خدای من
در  خاک من
 اینک رنگ عشق سیاه  است
و زنان
با تن پوش های مشکی
از آفتاب می گریزند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۹ تير ۱٣٨۵ -  ۱۰ ژوئيه ۲۰۰۶

 
شعری از بهروز بازفت برای <میم> وتولدی دوباره. ’
Ernest_che @hotmail.com
 
 
این سرزمین من نیست
دیری ست اگر اینجا زیسته ام         
با انسان هایی آرام
شب های سفید
و روزهایی به کوتاهی آه
 
این سرزمین اما
سرزمین من نیست
 
این خاک که مخمل سبز می پوشد
و تنها  دو فصل دارد
بهاری کوتاه اما سبزتراز یشم
و زمستانی سرد
                                                        طولانی تراز خواب خدا        
این جا رودخانه ها تاریکند و
تنها ماهیان چرب می پرورند
 
وسیاست مدارانش در مجلس
حقوق گرگ ها را  بتصویب می رسانند
 
سرزمین من اما کجاست؟
سرزمین عریان من کجا زیر آفتاب
چون صورت مردانش تفتیده است؟   
و زنانش پوشیده ترین موجودات روی زمین
و در پیچ هر کوچه پسرانش بی قرار
ایستاده اند                                 
تا مگر باد
دامن بلند دختران را کمی پریشان کند و
ساق سفید آفتاب ندیده ای
به حادثه بیرون رود از پوشش سخت خود
و پسر
 بر تختخواب تنهایی و اضطراب تابستان
وقتی هی آسمان و ستاره ها را
بی شمار می شمارد
بیاد آورد
 و جریان گرم خون شقیقه هایش را بفشارد/
 
 
اما این سرزمین من نیست
که کودکانش ازسه سالگی سکس می آموزند
وقتی مردان سی ساله آن جا هنوز سوراخ دعا را گم می کنند/
 
من شرم نمی کنم
چهره ارغوانی نمی کنم از خجلت
من هرگز یه خاکی مفتخر نبوده ام
 
اما این سر زمین من نبوده است هرگز
 خدایا خاک من میان کدامین خواب غفلت تو گم شده است؟
 
حتی هزاردستان
 میان شاخه های این کاج
که هر سپیده دم مرا به رویا می برد
با من غریبه است
 اگرچه  بزبان بلبل های جمشیدیه با من سخن می گوید
 
من این روز ها بیش از هر زمان وطنم را گم کرده ام
این رورها که بر هر کوی و برزن
 پرچم شوق فوتبال آویزان است و
ما انسان های کوچک
شادی می کنیم                            
دروغ کم تر می گوییم
و با  لیوانی آبجو
یا استکانی چای
 به  وطن پرستی مفرط مشغولیم
 
در هیاهوی کلافه کن فوتبال
من وطن خود را نمی شناسم با چهار پرچم
 
واین نیز  وطن من نیست
که اشک می ریزد
وقتی مردان شرمگینِ شکست
با قدم های لرزان می آیند و از دوربین ها می گریزند
 
اما مردان توپخانه ی من پیش از اینها
شکست را پذیرفته بودند
و بی هیچ شرمی
با چمدان های پر سوغات و
گردن های افراشته باز گشته اند
 
و مردم!
چه مردمی...
هیچ کس بر این شکست قطره ای اشک نریخت
 
چه مردم غریبی!!
این همه سال که بر تاریخ گذشته است
همیشه شکست را از پیش پذیرفته اند
و زهر تلخ هر ناکامی را
به شهد طنز و لطیفه آغشته اند
همچون قمار بازی  پاک باز
                                              که همه چیزش را باخته باشد
دل خوش به اندامش باشد...            و
 
 ومن همچنان دلم گرفته است و
میهنم را بر این مدار سرد گم کرده ام
کسی آیا از دیدار دره های عشق بازگشته است بتازگی؟
 
اینجا چقدر همه چیز سر جای خود ایستاده است این همه سال
این همه نظم خشک و کتاب راهنما برای هر چیز...
و سنگ که روی سنگ بند می شود قرن ها
من چه بیگانه ام اینجا
اگرچه بیش از نیمی از رنج زندگی را اینجا کشیده ام/
 
این سرزمین من نیست
 
این جا تنها    به شوقی معتدل
   اشک به گونه ها ی آینه می لغزد
                     
 اینجا کسی طلسم برای شیون
بر دار بلند سرنوشت
نخواهد نوشت/                
 
این جا دختران تابستان
با بدن های کهربایی شان
بر ساحل شیر
برهنه خواهند خفت          
و بر هر تخته سنگی
پیکری عریان
 با دو لیمویِ نارس
رو به آفتاب جوانه می زند/
 
این جا خدا به هیـئت آفتابی شرمگین
ظهور می کند
و زنان ترانه به لب
گیسوان  طلائی شان را
به خورشید می سپارند      
 
این سرزمین من نیست خدای من
در  خاک من
 اینک رنگ عشق سیاه  است
و زنان
با تن پوش های مشکی
از آفتاب می گریزند
           
و دختران جوان
به حسرت بوسه ای
اندام های شرم زده شان را
از نگاه سوخته پسران
پنهان می کنند-               
 
این سرزمین من نیست خدای من
من آواره ای از کوچه های دور تاریخم
با ُمهر سیاه بر پیشانی و
تاریخ مصرف سپری        
 
این سرزمین من نیست خدای من
در کدامین مدار سبز گم گشنه ام
این کدامین سیاره ناشناس است
با باد سرد غریبه گزش؟               
 
دروازهای این سرزمین ازچوب زیتون و
دیوار هایش
از شمشاد و اقاقی
و نگاهش از جنس سردترین یخچال های قطب است/
 
نه این سرزمین من نیست
سرزمین من دروازه هایش پیش از تاریخ
یه سم اسبان اقوام بیابان گرد دور
ویران گشته است و
 خدای خشم بیابان های سوخته ی عرب
حتا یک دوشیزه ی باکره آن جا نگذاشته است            
                                              
سرزمین من اکنون شهریست به هویت بتون
با دیوارهای نیزه پوش
و همسایگان ناشناس/
 
نه این سرزمین من نیست
من خواب هایم راگم کرده ام
و بیش از هر زمان
تاریکی چشمهایم را از نور انداخته است/
 
این جا سرزمین من نیست
اگرچه گوشه ای از خواب خدا باشد/
و من همه ی عمر
                                                     بدنبال این کنج دنج بی راهه رفته باشم/
 
نه اینجا سرزمین من نیست./
سرزمین من سینه اش البرز
بازوانش بند بر بند
از اورال تا زاگرس
گرسنگی تا گرسنگی
 
و قلبش کوبان
دماوند
بهار. >دیوی سپید/ پای دربند......
 
نه این سرزمین من نیست
چنان سبز
ابریشم به دست
 
تب اما امشب چه می کند با تن من
وطن  من جایی میان شب هذیانی تاریخ
                                      باید گم شده باشد./
 
اتوبوس های گاز سوز این جا
مرا سخت دل تنگ بوی گازوئیل می کنند
و شعر دیگر مرا حتی برای لحظه ای
از جهان جدا نمی کند                   
من خواب هایم را جایی گم کرده ام
و امشب می دانم می دانم
 تمام خاطراتم را
به لیوانی شراب  خواهم فروخت/
 
 
نه این سرزمین من نیست
 
و آنجا ام القرا ء دین است نه وطن من
در هر خانه ای جعبه ای جادو
و بشقابی به بر بام                  
 
چه باک که دو شیفت جان بکنیم
شب که می شود شاید جعبه ی جادو
سِحر کمرهای چرخان و
سینه های برجسته را                       
کنار سماور و
استکان های کمرباریک بیاورد/
بجهنم که پنج کانال شهر چه نشان می دهد
 
آنجا آموزگاران
با چشمهای پف کرده تا سپیده دم
فیلم های ممنوعه می بینند
به جهنم  که شاگردان اندام های خود را نمی شناسند/
 
آنجا افیون
تنها تفریح خاموش مردم است
و عمل ما دیگر آنقدر بالا است
 که هیچ جایی برای مستی نمانده است
 
آقایان مسئول امنیت!!
آسوده بخوابید
آنجا دیگر هیچ مستی
 کافه ای را بهم نخواهد ریخت
 
نه
دیگر برای من از بهار و نارنج و
کوچه های اقاقی نگو
دیگر از یاس سفید پشت پنجره
از چشمه های سرداب کوهرنگ
چیزی نمی خواهم بشنوم
 
نه از این جهان ساده سیاست
من برای هیچ چیز هیچ پاسخی نیافتم
 تنها دریافتم
 آنان که بر الاغ سیاست سوارند
دو دسته اند
گروه اول خیل گم شدگانی
که خویشتن می فریبند و چه انبوه اند 
و دو. دسته ی دیگر
                                     که مردم می فریبند و چه رند...
 
 
دختران >های لایت< کُلک چال
و عصرجمعه پارک جمشیدیه
پسران دماغ تراشیده و
                         ابرو کشیده ی توچال
و چهره ی سرخابی ی شیدا. بهاره...
از کجا فراری....
نمی دانم!              
بچه های کوچه های گرم جوادیه
پسران گمرک
دختران راه آهن
این جا روزگاری سرزمین من بوده است
و حالا هرچیزش را می شود
به مشتی اسکناس مچاله خرید...
 
اینجا سرزمین من بوده است
میان رنگ مو و جراحی پلاستیک
میان غبار. گرسنگی. تخدیر
میان عشق های ممنوعه
آن سوی فراموشی میان اشک
جایی دور
بر مدار سیاره ای نمی دانم
سرزمین من پشت خواب ها شاید گم شده است....
 
 
من اما امشب
می دانم
                                                                                    می دانم
 تمام خاطراتم را
به لیوانی شراب خواهم فروخت/
 
 
نهم ژوئن دوهزار و شش ....گوتنبرگ /سوئد....بهروز بازفت