• متأسفانه برخی جناح‌ها در کردستان آنقدر که ارتباط با کشورهای منطقه‌ای و نیروهای مداخله‌گر غرب برایشان اهمیت دارد، ‌اهمیتی به مسئله‌ی اتحاد در میان خود کردها نمی‌دهند. این هم ناشی از خودکم‌بینی است و هم منفعت‌طلبی که البته هر دو از آفات اتحادند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۲ آذر ۱٣۹۰ -  ۱٣ دسامبر ۲۰۱۱

ریوار آبدانان، عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک)، آخرین فردی بود که به سوالاتم در خصوص «موانع تشکیل جبهه متحد کرد در کردستان ایران و راههای رفع این موانع» پاسخ دادند.
ریوار آبدانان، عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) با بیان اینکه «اتحاد میان نیروها وقتی ممکن است که این نیروها خودشان طرفدار اتحاد باشند.»، گفت: متأسفانه برخی جناح‌ها در کوردستان آنقدر که ارتباط با کشورهای منطقه‌ای و نیروهای مداخله‌گر غرب برایشان اهمیت دارد، ‌اهمیتی به مسئله‌ی اتحاد در میان خود کوردها نمی‌دهند. این هم ناشی از خودکم‌بینی است و هم منفعت‌طلبی که البته هردو از آفات اتحادند.
وی در بخش دیگری از سخنانش اظهار داشت: برخی از سازمان‌ها، احزاب و نیروهای کورد به قدرت رسیدن یا حفظ موقعیت کنونی خود را بر رشد جنبه‌های ملی‌ـ دموکراتیک خلق کورد ترجیح می‌دهند. حتی گاه روابط خود با دولت‌های حاکم بر کوردستان را بر هر نوع اتحاد دموکراتیک میان کوردها ترجیح می‌دهند.
عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) با اشاره به اینکه: «از دیگر موانع این است که برخی احزاب و سازمان‌های شرق کوردستان خود را حاکم بلامنازع حوزه‌ی سیاست در شرق کوردستان می‌شمارند.»، افزود: این دیدگاه سیاست سنتی انحصارطلبانه، به شدت با تشکیل جبهه‌ی دموکراتیک و ملی در تناقض است. اتحاد با انحصارطلبی شدنی نیست. باید لااقل اندکی معیارهای دموکراتیک و تولرانس در میان این نوع سازمان‌ها درست شود تا بتوان با وجود ایدئولوژی و استراتژی‌های مختلف سازمانی و حزبی به ایجاد یک اتحاد دموکراتیک و جبهه نیز دست زد.
مصاحبه ام را با ریوار آبدانان، عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) در خصوص موانع تشکیل جبهه متحد کرد در کردستان ایران و راه های رفع این موانع را می توانید در ذیل بخوانید.
سوسن محمدخانی غیاثوند (هیوا ایل)
Unews۴@gmail.com



موانع تشکیل جبهه متحد کرد در کردستان ایران چیست؟

ریوار آبدانان، عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک): من مسئله را تنها به شرق کوردستان و سازمان‌های آن محدود نمی‌سازم. اولین مشکل را باید در این دانست که برخی از سازمان‌ها، احزاب و نیروهای کورد به قدرت رسیدن یا حفظ موقعیت کنونی خود را بر رشد جنبه‌های ملی‌ـ دموکراتیک خلق کورد ترجیح می‌دهند. حتی گاه روابط خود با دولت‌های حاکم بر کوردستان را بر هر نوع اتحاد دموکراتیک میان کوردها ترجیح می‌دهند. مثلا همین اواخر شخصیتی مانند‌ آقای دباغ به راحتی به خود اجازه می‌دهد که پژاک را عامل عدم رسیدن پروژه‌های خدمت‌گزاری حکومت اقلیمی جنوب کوردستان به مناطق روستایی مرزهای جنوب کوردستان معرفی کند. حال آنکه این گفته به‌دور از واقعیت است. اصلا فلسفه‌ی وجودی پژاک خدمت به مردم است نه چیزی دیگر. این مسئله در طی مقاومت گریلاهای ما که با فداکاری و جانفشانی همراه بود بر همه اثبات گشت. خلق این مناطق به‌خوبی از واقعیت پژاک آگاهند. حمایت همه‌جانبه‌ی آنان از گریلا در حین این مقاومت را همه مشاهده کردیم. بنابراین برخوردهایی مانند گفته‌های آقای دباغ نه‌تنها جبهه‌ی کورد را تقویت نمی‌کند بلکه باعث واگرایی می‌شود.
از دیگر موانع این است که برخی احزاب و سازمان‌های شرق کوردستان خود را حاکم بلامنازع حوزه‌ی سیاست در شرق کوردستان می‌شمارند. این دیدگاه سیاست سنتی انحصارطلبانه، به شدت با تشکیل جبهه‌ی دموکراتیک و ملی در تناقض است. اتحاد با انحصارطلبی شدنی نیست. باید لااقل اندکی معیارهای دموکراتیک و تولرانس در میان این نوع سازمان‌ها درست شود تا بتوان با وجود ایدئولوژی و استراتژی‌های مختلف سازمانی و حزبی به ایجاد یک اتحاد دموکراتیک و جبهه نیز دست زد.
مانع دیگر این است که اتحاد میان نیروها وقتی ممکن است که این نیروها خودشان طرفدار اتحاد باشند. متأسفانه برخی جناح‌ها در کوردستان آنقدر که ارتباط با کشورهای منطقه‌ای و نیروهای مداخله‌گر غرب برایشان اهمیت دارد، ‌اهمیتی به مسئله‌ی اتحاد در میان خود کوردها نمی‌دهند. این هم ناشی از خودکم‌بینی است و هم منفعت‌طلبی که البته هردو از آفات اتحادند. سازمانی که مدام چشم به دست دیگران داشته باشد و فلسفه‌ی مبارزاتی‌اش تنها انتظارکشیدن برای روز موعود باشد، نه به اتحاد باور خواهد آورد و نه آن را لازم می‌داند. به جرأت می‌توانم بگویم که این اتحاد از نظر برخی حتی خطرناک شمرده می‌شود زیرا وقتی اتحاد در میان کوردها درست شود این به معنای ایجاد آگاهی، اراده‌مند شدن و رد وابستگی است؛ مستلزم دورشدن این احزاب از قدرت‌گرایی و دست‌کشیدن از انحصارطلبی است. بنابراین منافع محدود آن‌ها در خطر می‌افتد. تا منافع دموکراتیک کورد در هر چهار بخش کوردستان و دستیابی به آزادی به فلسفه‌ی وجودی، مبارزاتی و کنش سیاسی سازمان‌های کورد مبدل نشود، تشکیل جبهه نیز تنها روی کاغذ خواهد ماند. البته باید این را بیفزایم که ملت کورد گام به گام به سمت اتحاد پیش می‌رود. حساسیت مردم در قبال رویدادهایی که در بخش‌های دیگر کوردستان اتفاق می‌افتد بالا رفته. مثلا وقتی قندیل مورد هجوم سپاه پاسداران قرار گرفت، عموم خلق کورد به دفاع از گریلا و موضع مقاومت ما پرداختند. همچنین واکنش آن‌ها به مسئله‌ی اعدام‌ها در شرق کوردستان نیز گویای همین مسئله است.


راههای برداشتن موانع تشکیل جبهه متحد کرد در کردستان ایران کدامها هستند؟

ریوار آبدانان، عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک): تحول دموکراتیک در بدنه‌ی داخلی خود سازمان‌های کورد و گذار از ذهنیت کلاسیک حزبی‌ای که نمی‌تواند تمام منافع ملی خلق کورد را در افق خود قرار دهد اصلی‌ترین گام است. اتحاد میان سازما‌نهای کورد وقتی شدنی است که مدیریت،‌ کادر و پروژه‌ی حزبی مشخص برای اتحاد وجود داشته باشد. تا وقتی کنگره‌ها و کنفرانس‌های خود سازمان‌ها پر از تنش، واگرایی و جنگ قدرت باشد این موانع ادامه خواهند داشت. تا وقتی شخصیت‌های سیاسی یک بخش از کوردستان حاضرند مبارزات دیگر بخش‌ها را ترور، غیراصیل و... بخوانند این موانع حتی محکم‌تر نیز خواهند شد. باید از این برخوردها دوری کرد.


حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) تاکنون برای رفع موانع تشکیل جبهه متحد کرد در کردستان ایران چه اقداماتی انجام داده است؟

ریوار آبدانان، عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک): پژاک همیشه سیاست‌هایی که باعث واگرایی در جبهه‌ی کورد می‌شوند را مورد انتقاد قرار می‌دهد. مقاومت پژاک در برابر سیاست‌های تصفیه‌گرانه‌ی ایران در شرق کوردستان خود نوعی حس اتحاد و همگرایی در میان کوردها ایجاد کرده است. آنچه برای پژاک اهمیت دارد این است که با سیاست‌هایی که جامعه را دچار تخریب، بی‌ارادگی، بی‌اعتمادی و انشقاق می‌کند مبارزه کند. این را در تمام‌ حوزه‌های فعالیتی خود پیشبرد داده و می‌دهیم. به نظر من مردم ما در شرق کوردستان اکنون گام‌ بسیار بزرگی را در زمینه‌ی اتحاد و همگرایی برداشته‌اند. این سازمان‌ها هستند که از قافله عقب مانده‌اند. جبهه‌ی متحد کورد تنها از سازمان‌ها و احزاب متشکل نخواهد بود. شالوده‌ی آن اتحاد و یکپارچگی خود مردم است. پژاک روی این مسئله زوم کرده و بدان می‌پردازد.


برخی معتقدند که حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) در عدم تشکیل جبهه متحد کرد در کردستان ایران نقش داشته است. می خواستم نظر شما را در این مورد بدانم؟

ریوار آبدانان، عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک): پژاک برای هر نوع اقدامی که منجر به قوی‌شدن جبهه‌ی دموکراتیک کورد شود پیشقدم شده و بر آن مصر است. ما فراتر از آن دعوت می‌کنیم تا همه‌ی نیروها جهت برگزاری کنفرانس ملی کورد وارد عمل شوند. البته چنین اتحاد و کنفرانسی وقتی امکان‌پذیر خواهد شد که هیچ حزب و سازمانی دیگری را به بهای مطرح‌سازی خود محکوم نسازند و منافع خلق کورد را بر منافع تنگ‌نظرانه‌ی خود ترجیح دهند. متاسفانه هنوز سیاست سنتی کورد حاضر است به بهای منفعت محدود خود حتی بخش های دیگر کوردستان را قربانی کند؛ تا چنین برخوردی وجود داشته باشد اتحاد امری ناشدنی است. پژاک شدیدا با چنین برخوردهایی مخالف است و آن را به ضرر خلق کورد می‌داند. هم خود از چنین برخوردهایی به‌دور است و هم دیگران را به دوری‌گزینی از این رویکردها دعوت می‌کند. خود چنین گفته‌هایی که می‌گویند پژاک مانع تشکیل جبهه و اتحاد است نوعی ضدتبلیغات علیه پژاک است. حال من این سوال را می‌پرسم آیا کسانی که چنین مسائلی را مطرح می‌کنند تا چه حد از غرض‌ورزی به دورند؟ چرا حاضر نیستند به‌جای انرژی و وقتی که برای این تبلیغات منفی اختصاص می‌دهند به مبارزات مشخص سیاسی در میان خود مردم بپردازند و مانع این‌همه سیاست مخرب دولت در میان جامعه شوند؟


فکر می کنید چرا برای تشکیل جبهه متحد کرد هیچ گاه پژاک از سوی دو حزب «کومله و دمکرات» مورد خطاب قرار نگرفته است؟

ریوار آبدانان، عضو مجلس حزب حیات آزاد کردستان (پژاک): به‌نظرم در سوالات پیشین پاسخ این نوع برخوردها مشخص گردید. برخوردهای درون‌حزبی این احزاب نشان داده که ماهیت آنها از وحدت به‌دور است و بیشتر باعث انشقاق می‌گردد. در گذشته این امر تأثیر بسیار نامطلوبی روی خود مردم نیز داشت. این در حالی است که رویکردهای پژاک در میان خلق کورد باعث همگرایی شده است. بافت خود بدنه‌ی پژاک نوعی اتحاد دموکراتیک جامعه را به نمایش می‌گذارد. حضور کادرها،‌ هواداران و فعالان از تمام بخش‌های کوردستان و نیز از تمام مناطق شرق کوردستان و حتی ایران گویای این است که ماهیت پژاک مبتنی بر همگرایی،‌ تولرانس،‌ دموکراسی و احترام است. این همان چیزی است که در میان جبهه‌ی سیاست سنتی کورد دیده نمی‌شود.