• فراخوان برای آزادی زندانیان سیاسی موجبات همکاری بخشی از نیروهای اپوزیسیون در داخل و خارج از کشور را فرام آورده است. این همکاری در عمل شکل گرفته و ارزشمند است و باید کوشید که تداوم پیدا کرده و بیک همکاری مستمر فرا روید. لازم است با آندسته از نیروهای اپوزیسیون که از این حرکت اعلام حمایت نکرده اند، وارد گفتگو شد و دلایل عدم شرکت آنها را جویا گشت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۴ تير ۱٣٨۵ -  ۱۵ ژوئيه ۲۰۰۶

فراخوان برای آزادی زندانیان سیاسی که توسط اکبر گنجی پیشنهاد شده، بیک کارزار گسترده در سطح جهان تبدیل شده، به تحرک نیروهای اپوزیسیون در داخل و خارج از کشور منجر گشته و هزاران نفر داوطلبانه به این کارزار پیوسته اند.
در این کارزار فعالین سیاسی، فرهنگی، دانشجوئی، کارگری، روزنامه نگاران، احزاب و سازمانهای سیاسی در داخل و خارج از کشور، تشکلهای دمکراتیک و نهادهای حقوق بشر شرکت جسته و حمایت خود را از خواست آزادی زندانیان سیاسی اعلام کرده اند. صدها تن از فعالین سیاسی در خارج از کشور با امضای فراخوان، به این حرکت اعتراضی پیوسته اند. در فراخوانی دیگر بیش از ۶۰۰ نفر از فعالین سیاسی و فعالین جنبش زنان، کارگری و دانشجوئی در داخل کشور از اعتصاب غذا برای آزادی زندانیان سیاسی حمایت کرده اند که در بین آنها نامهائی چون امیر انتظام، سیمین بهبهانی، علی اشرف درویشیان، بابک احمدی، احمد زیدآبادی، نوشین احمدی خراسانی، احمد باطبی، فاطمه حقیقت جو، خسرو سیف، بهاالدین ادب و کورش زعیم و پرویز ورجاوند دیده میشود. در فراخوان سوم فعالین دانشجوئی و سیاسی داخل کشور همراه با فعالین سیاسی خارج از کشور از پیشنهاد گنجی اعلام پشتیبانی کرده اند. در مصاحبه ها و اطلاعیه های جداگانه نیز امیر انتظام، محسن سازگار، علی افشاری، اکبر عطری، محمد هاشمی (دبیر تشکیلات دفتر تحکیم وحدت) وعبدالله مومنی (سخنگوی سازمان دانش آموختگان) از فراخوان استقبال کرده اند.
تعدادی از سازمانهای سیاسی در داخل و خارج از کشور و تشکلهای دمکراتیک و حقوق بشر به این کارزار پیوسته و فعالین سیاسی در شهرهای لندن، وین، لاهه، مونترال، پاریس، سیدنی، استکهلم، برلین، کلن، کالیفرنیا و نیویورک در طی سه روز گرد می آیند و مراسمی را در همین ارتباط برگزار میکنند.
 
حاضرین و غائبین در فراخوان
نگاهی به امضای فراخوانها و اطلاعیه ها نشان میدهد که:
۱. در این حرکت نیروهای جمهوریخواه در داخل و خارج از کشور حضور گسترده داشته و شرکت کنندگان به طیف های مختلف فکری ـ سیاسی تعلق دارند (جریانهای چپ، دمکرات، ملی، ملی ـ مذهبی). بخشی از نیروهای جمهوریخواه در داخل و خارج از کشور که در طیف چپ رادیکال قرار میگیرند، در این حرکت شرکت نمیکنند.
۲. تعدادی از احزاب و سازمانهای سیاسی در داخل و خارج از کشور در این کارزار حضور دارند. از جریانهای داخل کشور: سازمان ادوار تحکیم وحدت، جبهه ملی، حزب ملت ایران، حزب دمکرات ایران و از جریانهای خارج از کشور: سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)، اتحاد جمهوریخواهان ایران و نهضت مقاومت ملی، کومله و جنبش رفراندوم ایران. اما نهضت آزادی، جمهوریخواهان دمکرات و لائیک، حزب توده ایران، سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران، راه کارگر، حزب دمکرات کردستان ایران و مجامع اسلامی ایرانیان و سازمان مجاهدین خلق ایران تاکنون از این حرکت اعلام حمایت نکرده اند.
٣. در این حرکت فعالین جنبش دانشجوئی، زنان و کارگری حضور دارند و حضور دانشجویان و تشکلهای دانشجوئی چشمگیر است. تعدادی از تشکلهای دمکراتیک و حقوق بشر در خارج از کشور باین کارزار پیوسته اند.
۴. نام برخی عناصر شاخص سیاسی (امیر انتظام)، دانشگاهی (بابک احمدی) و ادبی (سیمین بهبهانی و علی اشرف درویشیان) و مطبوعاتی (احمد زیدآبادی) در لیست فراخوان دیده میشود.
۵. اصلاح طلبان حکومتی در فراخوان برای آزادی زندانیان سیاسی شرکت نکرده اند. تنها نام عناصر رادیکال اصلاح طلبان حکومتی و نام عده ای از ملی ـ مذهبی ها در لیست فراخوان دیده میشود.
 
گستردگی   و خصلت حرکت اعتراضی
با وجود عدم حضور بخشی از نیروهای اپوزیسیون در این حرکت، نیروی وسیعی به استقبال فراخوان شتافته اند.
این حرکت مشخصا خصلت حقوق بشری دارد و نشان میدهد که حول مسائل حقوق بشر میتواند بین نیروهای سیاسی همکاری شکل گیرد. حوزه حقوق بشر و مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی موضوعی است که نیروی اپوزیسیون در داخل و خارج از کشور حول آن اشتراک نظر دارند و بهمین خاطر هم لازم است که روی آن سرمایه گذاری صورت گیرد.
حقوق بشر در عین حال موضوعی است که امکان جلب نظر مساعد مجامع بین المللی حول آن وجود دارد. مدتها است که توجه جهانیان تنها به برنامه هسته ای جمهوری اسلامی معطوف شده و حقوق بشر به فراموشی سپرده شده است. حرکت متحد نیروهای اپوزیسیون اگر نتواند موضوع حقوق بشر را به مسئله اصلی در مناسبات جهانی با جمهوری اسلامی تبدیل کند، حداقل میتواند به مجامع جهانی نشان دهد که حقوق بشر مسئله جدی در   کشور ما است. بقول خانم آیرین خان دبیر کل عفو بین‌الملل: "در زمانی که توجه جهان به برنامه هسته‌ای ایران معطوف شده است، باید وضع حقوق بشر در این کشور نیز مورد توجه قرار گیرد. این اعتصاب غذا یک تلاش فداکارانه دیگر برای جلب توجه به شرایط سخت زندانیان عقیدتی در ایران بشمار می‌رود."
 
همکاری و اتحاد عمل نیروهای اپوزیسیون
فراخوان برای آزادی زندانیان سیاسی موجبات همکاری بخشی از نیروهای اپوزیسیون در داخل و خارج از کشور را فرام آورده است. این همکاری در عمل شکل گرفته و ارزشمند است و باید کوشید که تداوم پیدا کرده و بیک همکاری مستمر فرا روید. لازم است با آندسته از نیروهای اپوزیسیون که از این حرکت اعلام حمایت نکرده اند، وارد گفتگو شد و دلایل عدم شرکت آنها را جویا گشت. چرا که موضوع حقوق بشر به تمام نیروهای اپوزیسیون بر میگردد و اکنون فرصت مساعدی فراهم آمده است که نیروهای اپوزیسیون حول آن برآمد کنند.
 
جلب حمایت مجمع بین المللی و چهره های شاخص
اکبر گنجی تا کنون با چهره های شاخص بین المللی نظیر یورگن هابر ماس، آنتونی گیدنز و دیوید هلد و سازمان عفو بین المللی تماس گرفته و حمایت آنها را از این فراخوان و از جنبش دمکراتیک مردم ایران جلب کرده است. در عین حال در جریان سازماندهی حرکت اعتراضی توسط فعالین سیاسی، تماسهائی با مجمع بین المللی انجام گرفته است. این حرکت به جلب حمایت چهره های شاخص در سطح جهان و مجامع بین المللی از جنبش دمکراتیک مردم ایران یاری رسانده است.
 
پیوند فعالین داخل و خارج از کشور
تا کنون نیروهای سیاسی داخل و خارج از کشور تا حدودی جدا از هم   حرکت میکردند. سرکوب رژیم حاکم اجازه نمیداد که این دو نیرو بهم پیوند بخورند. کنفرانس برلین اقدامی بود که میتوانست زمینه پیوند داخل و خارج را بوجود آورد. اما بجهت خرابکارهائی که صورت گرفت، آن برنامه بهم ریخت.
تلاش بعدی که توسط محسن سازگارا و عده ای از فعالین دانشجوئی تحت عنوان فراخوان رفراندوم انجام گردید، با استقبال نیروی محدودی در داخل کشور روبرو گشت. اکثر فعالین سیاسی داخل کشور و بخشی از نیروهای جمهوریخواه در خارج از کشور از آن استقبال نکردند و حرکت رفراندوم بعد از مدتی فروکش کرد و میراث آن به مشروطه طلبان سلطنتی رسید.
اما این حرکت تمایز مشخصی با حرکات قبلی دارد:
۱. بخش قابل توجهی از احزاب سیاسی و فعالین جنبشهای اجتماعی در داخل کشور از این حرکت استقبال کرده اند.
۲. حرکت در بین طیف نیروهای جمهوریخواه تمرکز یافته و اکثر نیروهای جمهوریخواه از آن حمایت بعمل آورده اند.
تا کنون نیروهای اپوزیسیون در خارج از کشور از اقدامات و حرکات اعتراضی در داخل حمایت میکردند. ولی حمایت یکطرفه بود. برای اولین بار حرکت اعتراضی در داخل و خارج از کشور بهم پیوند خورده و فعالین و سازمانهای سیاسی در داخل و خارج از کشور به یک حرکت مشترک دست یازیده، هم صدا و همراه شده اند. پیوند داخل و خارج برای مبارزه دمکراتیک کشور ما از اهمیت زیادی برخوردار است.
 
ارزیابی اولیه از فراخوان
  ابعاد و مشخصه های این حرکت را باید بطور واقعی ارزیابی کرد و از ارائه تصویر اغراق آمیز از آن اجتناب ورزید و این تصور را کنار گذاشت که گویا جمهوری اسلامی بر اثر این حرکت اعتراضی عقب خواهد نشست. جمهوری اسلامی باین سادگی در مقابل اپوزیسیون گام به عقب نمیگذارد. آنچه این حرکت را ارزشمند می نماید همانا گستردگی و سرتاسری بودن آن، همراهی و همصدائی نیروهای داخل و خارج از کشور، بازتاب حرکت در سطح جهانی و ایجاد ارتباط با چهرهای شاخص جهانی، تقویت گرایش جمهوریخواهی و برآمد نیروی اپوزیسیون و شناساندن آن در سطح بین المللی است.  
این حرکت میتواند خصلت موجی داشته باشد که با حضور اکبر گنجی بوجود آمده   و از روز دوشنبه و یا با رفتن او به ایران فروکش کند. ولی برای فاصله گیری از موج سواری، برای استمرار بخشیدن به همراهی نیروهای داخل و خارج از کشور و برای همکاری و اتحاد عمل نیروهای اپوزیسیون و سازمان دادن حرکات اعتراضی در سرتاسر جهان، لازم است این حرکت را بمثابه گام اول تلقی کرد و برای گامهای بعدی و برای روزهای بعد از دوشنبه تدبیر اندیشید و برنامه ریزی کرد. این مسئله نه به این و یا آن فرد و سازمان بلکه به همه برمیگردد. میتوان در همین گردهمائی ها پیرامون آنچه به استمرار این حرکت بیانجامد، به گفتگو نشست و راهجوئی کرد.
 
Behruz_k@hotmail.com