اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱٣ بهمن ۱٣۹۰ -  ۲ فوريه ۲۰۱۲

تنش آفرینی "یک درصدهای" ایران و جهان، و گزینه های دلسوزان
پیام کمپین هنرمندان و نویسندگان و کنشگران حقوق بشر


در حالی که طولانی ترین بحران اقتصادی، اروپا را به لرزه در آورده، و امریکا را نیز با دشواری های جدی روبرو ساخته است، "یک درصدی ها" جهان چون همتایانشان در ایران، برای " عبور از بحران" های داخلی، گستاخانه تر از پیش در گدار تنش آفرینی های تازه گام برمی دارند. بنا بر داده های در دسترس، خلیج فارس و ایران برجسته ترین آماج تنش آفرینی های "قیصران جهان" در شرایط کنونی است. مانورهای چندگانه و جابجایی های نیروهای نظامی در باختر آسیا، آژیرهایی هستند برای تکرار رویدادهایی چون عراق و افغانستان و لیبی در دیگر کشورهای منطقه. پاره ای از کارشناسان از بازسازی "صحنه" هایی چون "پر هاربر" (حمله ی ژاپنی ها به سربازان امریکایی در آسیای جنوب شرقی و ورود رسمی امریکا به جنگ جهانی دوم) در خاورمیانه سخن می گویند، تا از طریق آن، افکار عمومی امریکا و جهان را برای جنگی خونین در منطقه ی نفت خیز ما آماده سازند.
دگردیسی های نوین، بخشی از دست اندرکاران "نظام ولایی" را، بویژه در آستانه ی انتخابات تک صدایی، در برابر یک دوراهی تازه نهاده است: ادامه ی سرکوب ها و کشتارهای گذشته و زمینه سازی برای بازگشت به "دوران طلایی" آغاز انقلاب و جنگ هشت ساله، یا "عبور از بحران" با دادن آزادی های نیم بند به پاره ای از "خودی ها".
برای نشان دادن نتایج احتمالی گرینش راه نخست، داده هایی می آوریم از جنگ هشت ساله ی ایران و عراق: آسیب های ساختاری و صنعتی برای ایران بیش از ۶۰۰ میلیارد دلار، و برای عراق فزون از ۴۰۰ میلیارد دلار. سنجشی در این زمینه: تمامی درآمدهای نفتی هر دو کشور از آغاز استخراج نفت، ایران از سال ۱۹۱۹ و عراق از سال ۱۹٣۱، تا سال ۱۹٨٨ تنها نزدیک بود به ۴۰۰ میلیارد دلار. خسارت های اقتصادی ایران پس از رد طرح صلح عربستان از سوی بنیادگرایان اسلامی (آزادی خرمشهر)، نزدیک به ۴۰۰ میلیارد دلار گمانه زنی می شود. نتایج اقتصادی نظامیگری در هر دو سو، سرسام آور بود. عراق نزدیک به ۶۰ درصد، و ایران در مزر ۴۰ درصد از بودجه ی خود را به جنگ اختصاص داد. سال ۱۹٨۴ عراق به بزرگترین واردکننده ی ابزار جنگی در جهان تبدیل شد و تسلیحاتی به میزان چهار میلیارد دلار وارد کرد. تنها میان سال های ۱۹٨۱ تا ۱۹٨۵ نزدیک به ۲۴ میلیارد دلار جنگ افزار به عراق فروخته شد. ایران در همین برش، وارداتی نظامی در مرز ۶ میلیارد دلار داشت (در آغاز جنگ از انبار تسلیحاتی دوران شاه، بیشتر استفاده می شد). برآوردها پیرامون شمار کشته های جنگ ایران و عراق گوناگون اند و میان چهارصد هزار تا یک میلیون تن نوسان می کنند. به هر روی، این جنگ پس از دو جنگ جهانی، جنگ کره، و جنگ وینتام، پرکشته ترین درگیری نظامی سده ی بیست میلادی شناخته می شود.
راه دوم برای "عبور از بحران" نیز پس از آزمون هشت ساله ی دولت اصلاحات و کودتای انتخاباتی سال هشتاد و هشت، عملا به بن بست رسیده و زمینه های اجرایی خود را از دست داده است. برای پرهیز از تنش های خونین و نوین در ایران و منطقه، و نیز زمینه سازی برای ساختن ایرانی آباد و آزاد، نیروهای ملی و دمکرات ایران خواست های کلی، ولی کمابیش مشخص خود را پیشتر عرضه کرده و بر آن پای قشرده اند. ما در اینجا برجسته ترین این خواست ها را با پاره ای افزوده ها، و با توجه به شرایط نوین و بسیار حساس داخلی و خارجی، باز می گوییم:
- آزادی همه ی زندانیان سیاسی و زمینه سازی برای "آشتی" نیروهای مردمی، به جای تنش آفرینی های درون و برون مرزی
- آزادی فعالیت برای همه ی حزب ها و سازمان های ملی و دمکرات، نهادهای توده ای و کانون های اجتماعی
- آماده سازی شرایط داخلی برای بازگشت تبعیدشدگان و کارشناسان دلسوز و مردمی به کشور
- زمینه سازی برای ایجاد تغییرات ضرور در قانون اساسی بر پایه ی خواست های دیرینه ی مردم ما، همانا استقلال و آزادی و عدالت اجتماعی، در سرزمین تاریخی و چند آیینی-تیره ای ایران
- ایجاد دگرگونی های پایه ای در ساختارهای سیاسی-اجتماعی، و بویژه اقتصادی کشور با بهره گیری از همه ی فرهیختگان دلسوز و مردمی
- خیربرداشتن برای پرشی تاریخی و چیرگی بر واپس ماندگی چند سده ای، با رشدی اقتصادی در مرز ده درصد برای چند دهه
- ایفای نقش شایسته و بایسته در پایه گذاری و شکوفایی "بازار همگرای باختر آسیا" با بهره گیری از واپسین آزمون های جهانی
- کوشش برای بیرون راندن نیروهای نظامی بیگانه از منطقه و ایجاد جهانی آزاد از جنگ افزارهای کشتار همگانی
شوربختانه داده های رسیده از ایران نشان از آن دارند که "نظام ولایی" در راه نخست، یا گدار سرکوب و کشتار و تنش آفرینی گام بر می دارد، و آرام آرام شرایط کشورمان را به "دوران طلایی" و جنگ هشت ساله نزدیک تر می کند. ما در این شرایط پیچیده ی داخلی-منطقه ای-جهانی و همزمان با رشد گام به گام جنبش "پایینی ها" در سرزمین مان، هم چون گذشته، همه ی کنشگران جنبش های دانشجویی و زنان و هنرمندان و آموزگاران (و در رده ی نخست جوانان)، و نیز همه ی نهادها و سازمان ها و حزب های ملی و دمکرات کشورمان را به "همبستگی بیشتر"، و نیز" پشتیبانی موثرتر" از جنبش رو به رشد "پایینی ها"، که نمودی است از خیزش دوم و ژرف تر توده ای (پس از خیزش هشتاد و هشت)، فرا می خوانیم. جنبش رو به رشد "نود و نه درصدی ها" ی سرزمین مان، به جنبش یکرنگ پیشین، نمایی داده است رنگارنگ، و برگرفته از واقعیت سیاسی-اجتماعی موزاییک کشورمان.
پس از بیش از یکصد سال مبارزه ی بسیار دشخوار و خونبار، گاه آن است که این بار "پایینی ها" خانه ی مشترک و تاریخی، اما تاریک مان را، آفتابی کنند.

کمپین هنرمندان و نویسندگان و کنشگران حقوق بشر
بهمن ماه ۱٣۹۰
www.farakhan-iran.com
پیوست:
در سندی از ۲۵ نوامبر سال ۱۹۴۱ از وزیر جنگ روزولت، هانری استیمسون، می خوانیم: "چگونه می توانیم آن ها (ژاپنی ها) را به سویی بکشانیم که نخشتین تیر را خالی کنند، بدون آن که خطری بزرگ در پی داشته باشد." بنا بر همین اسناد، دولت روزولت از حمله ی ژاپنی ها اطلاع داشت، بدون آن که اقدامی بر علیه آن انجام دهد. در پیامد جنگ و انفجار بمب های اتمی، تنها در دو شهر هیروشیما و ناکازاکی صدها هزار تن از مردم بی گناه و غیرنظامی کشته شدند.