• تویی، تنها تو، ای از دیر بازم غمگسار، ای غم!
ز خیلِ دوستداران در برِمن ماندگار، ای غم!

بسی پیوندها می داشتم با دیگران، امّا
نه هرگز همچو پیوندِ تو با من استوار، ای غم! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۲ بهمن ۱٣۹۰ -  ۱۱ فوريه ۲۰۱۲

 غزل

برای ناصرجانِ مجد

تویی ، تنها تو، ای از دیر بازم غمگسار، ای غم!
ز خیلِ دوستداران در برِ من ماندگار، ای غم!

بسی پیوندها می داشتم با دیگران، امّا
نه هرگز همچو پیوندِ تو با من استوار، ای غم!

زنزدیکانِ بسیاری که دارم در وطن ، باری،
کنون تنها تویی یارم، که دورم از دیار، ای غم!

پس از تنهایی -ای تنهای من!- چشم ام به تو روشن:
که نگسستی زمن، ور کردم از دست ات فرار، ای غم!

شراب ام از تو رنگ و طمعی از بایستگی گیرد:
از این رو، با همه تلخی ت، یابم خوشگوار، ای غم!

دلی دارم پُر از داغِ جوانانِ وطن : زین رو
گلستان ها به چشمِ من نماید لاله زار ، ای غم!

غمِ دل را به آه و با نگاهی با تو بگزارم،
چنین که می نشینی در برم خاموش وار، ای غم!

نمی ارزد جهان دیدن به مرگِ دوستان دیدن:
تو این دانی که می مانی به گوهر سوگوار ، ای غم!

یکایک دوستان رفتند و در خاکِ سیه خفتند:
تو حق داری که سرتاسر جهان بینی مزار، ای غم!

به تلخآبی که داری تو، سراپا آبیاری تو
درختی را که من باشم، زِ بن تا برگ و بار، ای غم!

دلِ آتش به جانِ من بسوزاند جهان من،
اگر دردیدگانِ من نیایی اشکبار ، ای غم!

تو در شب های بی خوابی ، صدای آبی ی آبی،
که با من همنوایی در گلوی جویبار، ای غم!

زمانی ناله ی بومی ز ژرفاهای تاریکی:
زمانی جیغِ شاهینی ، در اوجِ کوهسار ، ای غم!

گهی بغضِ منی، ترکنده در ترکیدنِ تندر؛
گهی سرریزِ اشک ام از دلِ ابرِ بهار ، ای غم!

مگو آوازِ آب است این که از بالا فرو ریزد:
تورا من می شناسم در نوای آبشار، ای غم!

نمی ماند به کف شادی، که، چون سیماب، فرّار است:
تورا نازم که ، چون کوهی ، نشینی بر قرار ، ای غم!


نهم تیرماه ۱٣۹۰،به زادروزم

بیدرکجای ماربه یا:

در خانه ی مهری خانم کاشانی