اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۵ اسفند ۱٣۹۰ -  ۲۴ فوريه ۲۰۱۲

به ‌نام خداوند جان و خرد
ملت شریف و ستمدیده ی ایران!
در شرایط کنونی و در فضای سرکوب شدید نیروهای مترقی و دمکراسی‌خواه جامعه‌ی سیاسی ایران، و با تشدید روحیه‌ی یاس و ناامیدی، که در اثر تقلب گسترده و نادیده گرفتن آرای اکثریت ملت در انتخابات ۱٣٨٨ پدید آمده است، همچنین افزایش محدودیت‌ها و عدم بروز هیچ نشانه‌ی مثبتی که دلالت بر تغییر سیاست‌ها و تصمیم‌سازی‌های غیرمردمی نسبت به آزادی و سلامت انتخابات نماید، تصور هرگونه مشارکت سیاسی برای نیروهای دمکراسی‌خواه منتفی می‌نماید.
از طرفی، ابعاد بحران‌های داخلی و بین‌المللی و قدرت‌گیری روزافزون جریان تمامیت‌خواه و واپس‌گرا در عرصه‌ی سیاست و اقتصاد و فرهنگ، رشد نظامی‌گری در حوزه‌ها‌ی قدرت سیاسی، امنیتی و اقتصادی و تهدیدات جدی که تمامیت ارضی ایران و نظم اجتماعی را به مخاطره افکنده ، آنچنان گسترده و نگران کننده است که بی‌تفاوت نمی‌توان از کنار آن گذشت. از این روی در شرایطی که بیش از شش نفر از اعضای دفتر سیاسی و شورای مرکزی نهضت آزادی ایران در حبسی غیرقانونی به سر می برند و دبیرکل این حزب نیز با وجود هشتاد سال سن به هشت سال حبس و ۵ سال محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم شده است، جمعی از اعضاء و علاقمندان نهضت آزادی ایران در خارج کشور وظیفه خود می دانند مواردی چند را از باب همراهی با جنبش سبز آزادی خواهی ملت ایران و بیعت دوباره با آرمان های تاریخی و اصیل ملت با هموطنان در میان بگذارند:
انتخابات آزاد و تعیین نمایندگان مستقل مردم در قوای مجریه و مقننه، و حتی در برخی کشورها در دستگاه قضایی، از جمله دستاوردهای جنبش جهانی دمکراسی‌خواهی در دو سده‌ی پیشین محسوب شده و امروزه، به عنوان یگانه ساز و کار موثر و تنها شیوه‌ی مسالمت‌آمیز در دستیابی به دمکراسی، به عنوان روشی اصلاحی شناخته می گردد. بنابراین طرح عدم مشارکت در انتخابات هرگز نباید از موضع انفعال، مسوولیت‌گریزی و تکیه‌ بر عدم مشارکت صِرف مطرح شود، بلکه به روش ها و رفتارهایی باید تمسک جست که تجربه و تمرینی موثر در گذار به سوی دمکراسی، بسیج افکار عمومی، جلب حمایت فراگیر مردم و اعمال فشار بر حاکمیت گردد و در نهایت، به تقویت فرآیند مردم‌سالاری و برگزاری انتخابات آزاد در آینده ای نه چندان دور بیانجامد.
شرایط کنونی را شاید از جهاتی بتوان با اوضاع پس از کودتای ۱٣٣۲ مقایسه کرد و عملکرد نهضت مقاومت ملی را، به‌ویژه در برگزاری انتخابات مجالس ۱۹ و ۲۰ شورای ملی مورد بررسی قرار داد. نهضت مقاومت ملی با حضور در انـتـخـابات دوره ۱۸ و ۱۹ مجلس با شعار « یا پیروز می شویم یا رسوا می کنیم»، «تشکیل سازمان نظارت بر آزادی انتخابات»، شکایت به سازمان ملل متحد و همچنین برگزاری تظاهرات وسیع خیابانی، موفق شد مدارک و شواهد زیادی مبنی بر مخدوش بودن انتخابات دولت حاصل از کودتا به دست آورد و در نهایت به طرح فراگیر عدم مشروعیت حاکمیت یاری رساند.
در شرایط کنونی نیز، با بسنده کردن به راه‌کارهایی مانند تحریم، نمی‌توان به مسوولیتی که امروزه بر عهده‌ی دمکراسی‌خواهان ایران قرار دارد پاسخ داد، از این رو شایسته است کنشگران سیاسی، تمسک به هر شیوه ی قانونی و مسالمت آمیز را، که هزینه های عدم پذیرش انتخابات آزاد را برای حاکمیت افزایش دهد، مورد توجه قرار دهند. عدم مشارکت در انتخابات پیش رو باید با افشای تمامیت خواهی و آگاه سازی افکار و وجدان عمومی ایران و جهان نسبت به پیامدهای تداوم وضع کنونی و نقض مستمر و فراگیر حقوق بشر در ایران همراه باشد.
حاکمان از درک این حقیقت ساده طفره می روند که مردم ناراضی، در مواجهه و اعتراض به سیاست گذاری های نادرست، ناچار به گزینش یکی از دو راه " اصلاحات " یا " براندازی " هستند و چنان‌چه در هر نظامی، سازوکار انتخابات بلاموضوع دانسته شود، یا امکان مشارکت سیاسی از مردم سلب گردد، سیر اعتراضات به سوی روش‌های ساختارشکنانه سوق خواهد یافت. به عبارت دیگر، اصلاحات در چارچوب قانون و نظام سیاسی موجود، شاید کم‌هزینه‌ترین روش باشد اما تنها روش طرح اعتراضات و تلاش برای تغییر محسوب نمی‌شود. بدیهی است که مردم در صورت ناامیدی از توسل به شیوه‌های مسالمت‌آمیز اصلاحی، روش‌های دیگر را خواهند آزمود. بسیار روشن است که پیش و بیش از هر عامل بیرونی، این نیروها و جریانات درون حاکمیت اند که برانداز به شمار می روند و زمینه های سقوط نظام جمهوری اسلامی ایران را فراهم می کنند. جریانی که به رعایت حقوق و حاکمیت ملت باوری نداشته و در سالیان اخیر به نقض فراگیر اصول قانون اساسی مبادرت ورزیده است.
از سوی دیگر باید توجه داشت که تحریم یا عدم مشارکت مردم در انتخابات، هرگز نباید به گونه ای طرح شود که زمینه های برگزاری نمایش انتخاباتی آرام و بی دردسر را برای حاکمیت فراهم کند. نهضت آزادی ایران به وضوح در بیانیه‌ی رسمی شماره ۱۷۵۳ این موضوع را چنین تشریح کرده است:
« در طول تاریخ قدرت‌‌های سرکوبگر همواره چنان با قهر و خشونت هزینه تغییرات سیاسی را بالا برده‌اند که امکان شرکت در تعیین سرنوشت جز برای طرفداران و وابستگان به قدرت وجود نداشته است. حکومت‌‌های استبدادی و خودکامه تاب تحمل حضور مردم در صحنه‌ی سیاسی را ندارند. بنابراین برای جلوگیری از خطرات اجتناب‌نایذیر یک جامعه سیاسی شده و فعالیت سیاسی سازمان‌یافته، با سرکوب و فشار به بهانه‌‌های رنگارنگ، هزینه‌ی این نوع فعالیت‌‌ها را بالا می‌برند تا آنجا که مردم، حتی اگر هم آگاهی سیاسی کافی داشته باشند، حاضر به مشارکت در عمل سیاسی و پرداخت هزینه‌ی آن نیستند و با یأس و ناامیدی به بی تفاوتی و انفعال کشیده می‌شوند.»
نهضت آزادی ایران همواره تاکید داشته است که باید گستره‌‌ی حضور سیاسی را از مشارکت سیاسی متمایز ساخت و در هر شرایطی، حتی در خفقان‌آمیزترین و شدیدترین دوران سرکوب سیاسی، جامعه را به حضور و تاثیرگذاری بر فضای سیاسی ترغیب کرد و در این میان، فضای انتخابات را به عنوان فرصتی مهم در راستای آگاهی‌رسانی و بسط اندیشه دمکراسی مورد استفاده قرار داد. در دیدگاه نهضت آزادی، حتی از دورانی که برخی مبارزان آزادی را لوکس می دانستند، آزادی سیاسی و حقوق شهروندی، به مثابه‌ی شاخص اساسی کرامت انسانی و هویت آدمی تلقی می شده است. مردم برای حضور سیاسی در عرصه‌ی جامعه، نه تنها نیازمند کسب اجازه‌‌ از حاکمیت نیستند، بلکه تبلور هویت انسانی آحاد ملت، در گرو حضور و اثرگذاری سیاسی ایشان است. حضور سیاسی، از نظر دینی، مصداق فریضه‌ی امر به معروف و نهی از منکر بوده و تحت هیچ شرایطی قابل توقف نیست.
در شرایط کنونی با توجه به بحران‌های داخلی و بین‌المللی نظام در حوزه‌های اقتصاد و سیاست و شرایط منطقه، به ویژه آن‌چه در سوریه جریان دارد و پیامدهایی که می‌تواند متوجه ایران سازد، چه بسا زمان و فرصت زیادی برای پذیرش واقعیت ها پیش روی حاکمیت نباشد. باید ضمن تکیه بر نیروهای اصیل ملت در مبارزه با استبداد، دولت‌های مصمم به مداخله‌ی نظامی و به ویژه طیف افراطی طرفداران سیاست‌های اسراییل را به مسیری در چارچوب صلح پایدار و منافع ملی ایران سوق داد و مانع تکرار سناریوهای مشابه عراق و افغانستان شد.
جای تاسف بسیار است که پس از گذشت ۱۰۵ سال از جنبش مشروطیت ایران و ٣٣ سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی، هنوز هم امکان برگزاری انتخاباتی آزاد، سالم و عادلانه در ایران وجود ندارد و اکثریت مردم ایران از انتخاب نمایندگان واقعی خود محروم هستند. در خاتمه، ما از مواضع شجاعانه ٣۹ زندانی سیاسی، که حتی دیوارهای ستبر اوین نیز مانع فریاد آزادی خواهی آنان نشده، حمایت می کنیم و آزادی رهبران سیاسی و فعالان سیاسی در بند و همچنین محاکمه ی عادلانه ی عاملان واقعی وقایع دو سال اخیر را خواهانیم.

اعضاء و علاقمندان نهضت آزادی ایران در خارج کشور