• ۹ مارس شهر رم به تسخیر "پرچم های سرخ" در آمد. کارگران و زحمتکشان متشکل ایتالیائی, از سرتاسر ایتالیا, از شمال تا جنوب, به همراهی احزاب مترقی و چپ, خود را به رم رساندند تا بار دیگر میثاق برابری و اتحادشان را با هم در خیابانهای رم به نمایش بگذارند و صدای اعتراضشان را به گوش دولتمردان ایتالیائی برسانند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۰ اسفند ۱٣۹۰ -  ۱۰ مارس ۲۰۱۲

"اگر طبقه حاکم همراهی توده ها را از دست داده و دیگر "رهبــــر" نیست و فقط "حــاکــم" و دارنده نیروی قهر است, بدین معنا ست که توده هاِی عظیم خود را از ایدئولوژی سنتی جدا کرده و دیگر به آنچه پیش از این باور داشتند اعتقادی ندارند و بحران درست در این نهفته است که, کهنه می میرد و نو نمی تواند زایش یابد و در چنین پس زمینه ای پدیده های بیمارگونه متعددی رخ می نماید."
"شکل گیری انسان" آنتونیو گرامشی. چاپ ۱۹۶۷ رم

۹ مارس شهر رم به تسخیر "پرچم های سرخ" در آمد. کارگران و زحمتکشان متشکل ایتالیائی, از سرتاسر ایتالیا, از شمال تا جنوب, به همراهی احزاب مترقی و چپ, خود را به رم رساندند تا بار دیگر میثاق برابری و اتحادشان را با هم در خیابانهای رم به نمایش بگذارند و صدای اعتراضشان را به گوش دولتمردان ایتالیائی برسانند که این سرزمین ناهموار طبقاتی, فقط و فقط بدست توانا و نیرومند اردوی کار خواهد توانست طعم آزادی, آزادی کار, عدالت و دمکراسی را تجربه کند و تنها زحمتکشان هستند که قادرند از دستاوردهای مبارزاتی خود دفاع و پاسداری کنند.

۹ مارس میدان "رپوبلیکا" شاهد بهم پیوستن زنان و مردانی بود که علیرغم اینکه چهره هاشان از خشمی فروخفته حکایت می کرد اما شاداب به یکدیگر نیرو می دادند. می خندیدند و لبها اعتراض را بازگو می کردند. همه در کنار هم, ایتالیائی ها, آسیائی ها و آفریقائی ها, با چهره ها و خواسته های متفاوت اما با هم. انبوه خبرنگاران, فیلم برداران شبکه های مختلف خبری و پلیس, پلیس دو وظیفه را بخوبی انجام داد. محافظت از سیستمی که از آن حقوق میگیرد, و پوشش امنیتی دادن به ده ها هزار معترض به قوانین ظالمانه سرمایه داری که بخشی از همین نیروها را هم در بر می گیرد. از ابتدا تا انتهای حرکت ۹ مارس, هلیکوپتر نظامی, بر فراز مسیر راهپیمائی چون سنجاقکی پرواز می کرد.

ساعت ۹ صبح است. بعلت انبوه جمعیت شرکت کننده ,"میدان رپولیکا" قادر به نفس کشیدن نیست. حرکت آغاز می شود و جمعیت به سمت خیابان "کاوور" سرازیر می شوند. از تمام شهرهای شمال و جنوب ایتالیا, کارگران و زحمتکشان, با پرچم ها و آرم احزاب و سازمانهای چپ و مترقی و تشکل های سندیکائی اعلام حضور می نمایند.

"ف.آی.او.ام" و "چی. جی.ال" دو تشکل عمده و سراسری کارگران و زحمتکشان با همکاری و شرکت احزاب چپ و مترقی امروز در اعتراض به طرح ها و تصمیماتی که پشت درب های بسته گرفته می شود و در رادیو تلویزیون از آنها سخن گفته می شود و عملا هیج گشایشی از کار گره بسته این اردوی کار حاصل نمی نماید, به میدان آمده اند. بیشترین حضور تشکیلاتی را با نماد حزبی اش, "ریفونداسیون کمونیستی ایتالیا" دارد. دیگر احزاب چپ بجز "حزب دمکرات پی.دی" در برنامه امروز شرکت دارند...
در شرایط حاضر, تشکل های سندیکائی و کارگری, به فضای بالاتری از حقوق صنفی وارد شده اند و کاملا در مشکلات پیچیده ای که دولتمردان ایتالیائی با آن درگیر هستند, حضور خود را نشان می دهند. آن ها تا کجا و چگونه قادرند در مقابل نیروئی که فراتر از دولت ایتالیا, در جهان بیرونی, برای یونان, ایتالیا, اسپانیا, پرتقال تصمیم می گیرد، ترمزی ایجاد کنند؟

در تمام طول مسیر صدای سوت شنیده می شود. شعارها در بلندگوهای دستی تکرار می گردد و روی پلاکاردها, انواع موضوعات مربوط به قراردادهای کار, اقامت مهاجرین, علیه راسیسم, در باره قانون بازنشستگی و مسائل کار و حقوق زنان دیده می شود... در تمام طول مسیر طبال ها که با کوبیدن بر طبل ها فضای اعتراض را آهنگین می کنند حضور دارند.
ساعت ده ونیم, آن بخشی که توانسته اند خود را به میدان "سن جووانی" برسانند برنامه سخنرانی ها را آغاز نمودند. سیل جمعیت چونان رودی مواج و سرخ رنگ به سمت میدان "سن جووانی" روان شد. آنها آرام و در کنار هم با گفتگو راه می پیمودند. انتهای صف راهپیمایان هنوز قابل رویت نبود.

ساعت یک ونیم بعد از ظهر است. تقاطع خیابان منزونی ـ مرولانا که یک کیلومتر از میدان سن جووانی فاصله دارد, انبوه شرکت کنندکان در حال حرکت هستند. امروز خاطره پانزده اکتبر دوهزارو یازده که در همبستگی با اشغال وال استریت, رم چهره دیگری به خود گرفته بود, زنده شد. آن روز هنوز برلسکونی بر سر کار بود و نودو نه درصدی ها را تهدید به مجازات کرده بود. نمی دانست که بیست روز بعد خود خانه نشین خواهد شد. اما امروز زحمتکشان فضای دیگری آفریده اند. آنها به سیاست های "ماریو مونتی" معترض هستند. ایتالیا, مشکلات عدیده ای دارد. چه کسانی برای کشورهائی چون ایتالیا و... در جهان بیرون از واقعیت درون تصمیم می گیرند؟ راه پیمایان با حمل ماکتی به شکل اختاپوس "ماهی هشت پا" که آدمک هایی از رهبران هشت کشور صنعتی جهان به آن آویزان کرده اند, مخالفت خود را با سیاست های فلاکت بار «اختاپوس جهانی» ابراز می دارند. در یونان, دولتمردان سوسیال دمکرات, با آویختن به سرمایه که حساب های بانکی خود را در سوئیس و لوکزامبورگ انباشته کرده است، با تحمیل سیاست ریاضت طلبی بر گرده زحمتکشان, قدرت خود را نشان می دهند. زحمتکشان یونان با بیش از ۲۰ بار اعتصاب در سال ۲۰۱۱ و تظاهرات میدانی تا درب پارلمان به این وضعیت اعتراض کردند. خشونت و مقابله با زحمتکشان در یونان را اتحادیه اروپا, با پرداخت ۱۷۰ میلیارد یورو کمک فعلا فیصله داده است. در اسپانیا روز ۲۹ مارس اعتصاب عمومی اعلام کرده اند. حضور ۵۰۰ هزار از کارگران و زحمتکشان در لیسبون پرتقال, همه نشان از بحرانی است که این کشورها با آن درگیر هستند. در ایتالیا همه سعی می کنند با اهداف و برنامه های متفاوت از هم، به سرنوشت یونان گرفتار نشوند. پیام امروز کارگران و زحمتکشان همراه با تشکل های صنفی و سیاسی شان, مشارکت دادن هر چه بیشتر مردم در برون رفت از فاجعه ای است که صدای زنگش شنیده می شود. بحران سرمایه داری وارد مرحله دیگری از تولید نیروهای متقابل شده است. علیرغم وجود آزادی های نسبی برای فعالیت احزاب و سایر تشکل های صنفی ـ سندیکائی, کارگران و زحمتکشان می گویند هر وقت اراده کنیم قادریم خیابان را فتح کنیم و دولتمردان را به پاسخ در برابر عملکرد هایشان واداریم.

این مبارزات تا کجا و چطور خواهد توانست بر بحران غلبه نماید. برای پاسخ به این سوال هنوز به زمان نیاز هست.

کاوه بنائی ـــ رم