• در شرایط فقدان اپوزیسیون متشکل مردمی و غیروابسته، بی ثباتی داخلی، جز آمریکا و اسرائیل برنده ای نخواهد داشت. و این دو هم جز جغرافیای مهندسی شده متناسب با طرح های استراتژیک خود، نقشه ای برای ایران در سر ندارند. فرزندان این سرزمین هم به گوشت ارزان دم توپ ناتو، برای پیشروی به سمت مرزهای چین مبدل خواهند شد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۹ فروردين ۱٣۹۱ -  ۷ آوريل ۲۰۱۲

دیدار نخست وزیر ترکیه از ایران وتاکید دوباره مسئولین نظام بر حرام بودن ساخت بمب اتم، درآستانه دور جدید مذاکرات هسته ای ج.ا.ا و کشورهای ۱+۵، آن گونه که از قراین پیداست، از عقب نشینی های حاکمیت از مواضع قبلی حکایت دارد. تارنمای "صدای روسیه"، ۴ آوریل در خبری با عنوان: "تحریم ایران اثرات خود را نشان می دهد!"، چنین می نویسد: "معاون وزیر خارجه آمریکا گفته است که پس از اجرای تحریم ها در مدت زمان طولانی، اولین اثرات آن دیده می شود و تهران در بعضی از مواضع کوتاه آمده است. وی در پاسخ به سوال خبرنگاران که آیا رهبران ایران به سخنان آمریکا گوش فرا می دهند، گفته است که: بیش از سابق آنها به سخنان آمریگا گوش می دهند".
مخالفت ناگهانی ج.ا، با برگزاری کنفرانس درآنکارا، به بهانه حمایت ترکیه از مخالفان بشار اسد، تنها چند روز پس از سفر رجب طیب اردوغان به تهران، که امروز با واکنش تند او مواجه شد، این گمان را تقویت می کند که ج.ا.ا بر سر دوراهی حساسی قرار گرفته است و احتمالا مسئولان درمورد چگونگی برخورد با آن، دچار سردرگمی و اختلاف شده اند.
این خلف وعده در حاضر شدن بر سر میز مذاکرات آنکارا، اگر در نهایت به تغییر مسیر تحولات اخیر منجر نگردد، می توان امیدوار بود که از خطر بمباران ایران، به وسیله آمریکا و متحدانش، به میزان زیادی کاسته شده باشد. ولی تردید سران نظام در پایبندی به توافقات اخیر، و سنگین و سبک کردن چند باره آن، به تنهایی و تا همین جا نیز، اکراه ج.ا. را از تن دادن به چنین مصالحه ای نشان می دهد. زیرا پایان نسبی این فصل از مناقشات، ممکن است، به صورت اجتناب ناپذیری، حاکمیت را با مشکلات اساسی دیگری مواجه سازد:
بهانه گیری های چند ماه اخیر آمریکا، بر پایه گزارشات قدیمی آژانس هسته ای، برای تهدید و تحریم، مسلما با انتخابات ریاست جمهوری پیش رو در این کشور مرتبط است. نشت دادن عمدی برخی اظهارات، از طریق "میکروفن باز" نیز، که از چند سال پیش "مد" شده است، از حد و مرز "بازی موش و گربه" اختلاف اسرائیل و اوباما فراتر نمی رود. این اختلافات اگرچه بازتاب رقابت های سیاسی داخلی آمریکا هم می تواند باشد ولی در اساس، دو لبه قیچی استراتژی یک ابرقدرت در منطقه خاورمیانه محسوب می شود.
اینک می توان گفت: آنچنان سازشی ازطرف ج.ا،که بتواند هم در انتخابات آمریکا و هم برای ساکت کردن اسرئیلی ها، کارساز باشد، برای خودش ولی بی عقوبت سنگین نخواهد بود. در سایه وحدت نانوشته و نسبی بر سر حراست از حق ملی دستیابی به تکنولوژی هسته ای، سران حاکمیت، بسیاری از مطالبات مردم و جناح های درونی خود را معلق گذاشته اند. تنها درگیری بین خود اصول گرایان، بر سر سازش هسته ای، کافیست تا اولین مهره های دومینوی فروپاشی، به حرکت درآید. از طرف دیگر، شروع موج جدید بحران اقتصادی ناشی از تحریم ها و سیاست های غلط، به تدریج زمینه های بی ثباتی فراگیر و ناآرامی های قومی و ظهور دورنمای تکمیل طرح "خاورمیانه بزرگ" آمریکا و اسرائیل را فراهم خواهد آورد.
مکانیسمی که ابرقدرت برای وادار کردن حریف به تسلیم شدن، بدون درگیری بکار می برد آن است که بی جار و جنجال و محرمانه به رقیب ثابت می کند که از اسرار حساس نظامی او مطلع است و یا این که تکنولوژی نابود کردن مراکز مهم نظامی اش را در اختیاردارد. به عنوان نمونه، پیش از فروپاشی شوروی، غربی ها موفق به شناسایی نقاط ضعف رادارهای این کشور شدند و پس از آن که واکنش مورد نظر را، با نمایش چنین امکانی به رهبری شوروی، از جانب آنان مشاهده نکردند، این توانایی را با فرود یک هواپیمای تفریحی در سال ٨۷ توسط یک خلبان جوان آلمانی بنام Mathias Ruts در میدانی نزدیک کاخ کرملین، با صدای بلند، آنگونه که برای همه مردم و رهبران رده های پایین تر شوروی هم قابل شنیدن باشد، اعلام داشتند. هواپیما پس از عبور از مرز هوایی شوروی و طی مسافتی طولانی در مسکو به زمین نشست و خلبان آن بین مردم اعلامیه دوستی پخش کرد. پیام، آشکارا این بود که "ما میتوانستیم با این هواپیما، بمب برای نابود کردن کرملین بفرستیم". پخش اعلامیه دوستی هم جهت اثبات وجود "برنامه ریزی" برای این اقدام، صورت گرفت.
در رابطه با ایران نیز، کیست که از فعالیت های جاسوسی آمریکا، به کمک تکنولوژی پیشرفته و نیز افراد خودفروخته، بی اطلاع باشد؟ از این رو، عقب نشینی و بده بستان های پشت پرده، که شاید به "مات اجباری" هم ختم شود، می تواند تحت تاثیر عواملی اینچنین تحقق یابد.
احتمال ضعیف دیگر، آن است که دوطرف برسر "فریز" کردن وضعیت کنونی و انتقال آن به زمانی دیگر، به توافق رسیده اند و تحولات ظاهری اخیر، چون مذاکره و اظهارات معاون وزارت خارجه آمریکا، "مانورهای سیاسی" توجیه این تصمیم است. چنین فرضی، بدون حضور قدرتمند چین یا روسیه در فعل و انفعالات مربوطه، بعید به نظر می رسد.
در شرایط فقدان اپوزیسیون متشکل مردمی و غیروابسته، بی ثباتی داخلی، جز آمریکا و اسرائیل برنده ای نخواهد داشت. و این دو هم جز جغرافیای مهندسی شده متناسب با طرح های استراتژیک خود، نقشه ای برای ایران در سر ندارند. فرزندان این سرزمین هم مانند عرب های گسیل شده به افغانستان دیروز، برای مقابله با شوروی و یا جوانان اروپای شرقی اعزامی به عراق و افغانستان امروز، به گوشت ارزان دم توپ ناتو، برای پیشروی به سمت مرزهای چین مبدل خواهند شد.

خسرو صدری
khosro-sadri.blogspot.de