• دیروز فراکسیون رهپویان ولایت سهمی به رقیبش نداد، رقابت تمام‌عیار بود و جای مصالحه نمانده بود. همه ی ۱۲ صندلی هیات رئیسه را درو کردند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۹ خرداد ۱٣۹۱ -  ۲۹ می ۲۰۱۲

شرق، سروش فرهادیان: رییس مجلس نهم رسما مشخص شد؛ علی برغلامعلی غلبه کرد؛ اصولگرایان سه‌پاره شدند: «رهروان ولایت»، «جمعیت ایثارگران» و «جبهه پایداری». این سه‌پارگی را آرایش اصولگرایان در مجلس نشان می‌دهد؛ مجلسی که این روزها تنها عرصه برای دیدن واقعیت‌های اصولگرایی است. دولت مدت‌هاست خودش را از دایره که هیچ، از نیم‌دایره اصولگرایی خارج کرده و راهش را می‌رود؛ جدا جدا. فراکسیون اصولگرایان مجلس هم حالا بعد از هشت سال در اکثریت مطلق بودن آردش را بیخته که نه، ریخته؛ الک هم که دیگر به کارش نمی‌آید. اصولگرایان در اکثریت مطلق هستند اما فراکسیون‌شان نه. اصلا فعلا فراکسیونی به نام اصولگرایی که چتری باشد برای هر ۲٨۰ اصولگرا، روی سرشان نیست. هر گروهی از اصولگرایان راهی در پیش گرفته‌اند که در خوش‌بینانه‌ترین حالت گاهی با هم موازی می‌شود؛ فقط موازی. هرچه هم به انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم نزدیک‌تر شوند، هم موازی بودن‌شان کمتر می‌شود هم این راه‌های موازی دور و دور‌تر می‌شوند. اینکه راه‌های موازی به هم برسند هم نه اینکه غیرممکن باشد اما ممکن بودنش خیلی دور از ذهن است. مگر آنکه وضع ویژه‌ای پیش بیاید.
اصولگرایان این نبود فراکسیون اصولگرایی را البته رد نمی‌کنند. اما ژست دموکراسی‌خواهی را برای همین روزها گذاشته‌اند دیگر. می‌گویند این تکثر باعث پویایی مجلس می‌شود؛ اما نمی‌گویند که برای رسیدن به اتحاد تا در خانه دو پایگاه سنتی روحانیت هم رفتند اما دست خالی بازگشتند. پای آیت‌الله مهدوی‌کنی و آیت‌الله شیخ‌محمد یزدی را به میان نکشیدند که کشیدند. با اعداد بازی نکردند و مدل اولیه جبهه متحد اصولگرایی یا همان ۶+۵ را به ۷+۶ و بعد هم به ٨ +۷ ارتقا ندادند که دادند؛ هرچه زدند به در بسته «اتحاد» خورد.
در زمان انتخابات مجلس نهم اصولگرایان دو گروه شدند؛ بعد هم در ماجرای انتخابات ریاست مجلس نهم سه گروه. یکی جبهه متحد که الان دو فراکسیون رهروان ولایت و جمعیت ایثارگران از دل آن بیرون آمده و دیگری جبهه پایداری که خودش برای خودش فراکسیونی است. حالا پس از ریاست علی لاریجانی دیگر اصولگرایان وارد بازی بی‌برگشت شده‌اند؛ بازی بی‌اتحادی. این را می‌شود از فتح تمام کرسی‌های هیات‌رییسه مجلس توسط تیم لاریجانی فهمید؛ فتحی که از یک«خیز» خبر می‌دهد.
فراکسیون رهروان ولایت دیروز تمام ۱۲ کرسی هیات‌رییسه را درو کرد. از رییس تا آخرین ناظر. دریغ از یک سهم کوچک برای دو فراکسیون دیگر. خودشان بریدند و دوختند. فهرست آنان رای آورد و بس. دیروز ساعت از هشت گذشته بود اما درهای صحن برای خبرنگاران باز نشد. خبر آمد سیستم الکترونیکی ورود و خروج نمایندگان خراب است. انگار در و دیوار مجلس هم آخرین تلاش‌ها را برای جلوگیری از ساکت‌نشینی حداد عادل می‌کرد. همین در و دیوار شاهد سکوت طولانی‌مدتش در مجلس هشتم بود. سکوتی طولانی بعد از نطق‌های روزانه در مجلس هفتم و از جایگاه ریاست. مشروح مذاکره‌های مجلس گواهی می‌دهد که حداد عادل در دوران پس از ریاست مجلس و نقل مکان به ریاست کمیسیون فرهنگی از فعالیت گذشته برخوردار نبوده است. به هر حال از سرنوشت، گریزی نبود. نمایندگان را با روش سنتی شمردند. جلسه رسمی شد. «علیرضا مرندی» به عنوان رییس سنی مجلس از نمایندگان پرسید که چه کسانی را نامزد صندلی ریاست می‌کنند. سوالی از سر تعارف و برای اجرای آیین‌نامه. وگرنه مردمی که از کنار مجلس رد می‌شدند هم می‌دانستند که امروز لاریجانی و حداد با هم رقابت می‌کنند. قرار شد رای‌های انتخاب اعضای هیات‌رییسه را دو نفر از نمایندگان طرفدار لاریجانی و دو نفر از نمایندگان طرفدار حداد عادل شمارش کنند تا گله‌ای نماند و راهی برای زیر سوال بردن نتیجه هموار نشود. «الیاس نادران» و «حسین نجابت» از جانب حداد عادل و «کاظم جلالی» و «جواد جهانگیرزاده» از طرف لاریجانی.
رای‌ها که جمع شد و این چهار نفر شروع به شمارش کردند تذکر‌های طرفداران حداد عادل هم در جلسه شروع شد. انگار می‌دانستند که برگه‌های داخل گلدان‌ها خبر از باخت می‌دهد؛ خبر از دیدن دوباره لاریجانی در قامت رییس مجلس. چنان که خاطره‌های تلخی از جلوی چشم‌شان بگذرد؛ «احمد سالک» و «احمد توکلی» جدی‌تر از بقیه تذکر می‌دادند. طرفداران لاریجانی که می‌دانستند برنده شده‌اند، نگران بودند که هیچ بهانه‌ای باعث برهم خوردن بازی نشود. دستمایه نگرانی‌ها هم فاصله رای‌های داده شده و برگه‌های امضا شده برای ورود بود. نهایتا چند دقیقه قبل از اینکه نتیجه رای‌ها اعلام شد تابلوی الکترونیکی مجلس هم مشکلش حل شد. ۲۷۵ نفر رای داده بودند. علی لاریجانی با ۱۷٣ رای رییس شد؛ باهنر و ابوترابی نایب‌رییس؛ بعد هم منشی‌ها و دبیران. البته این هیات‌رییسه موقت است. اما تجربه نشان داده تغییر زیادی اتفاق نمی‌افتد.
اسامی که اعلام می‌شد نمایندگان طرفدار حداد یکی‌یکی سر جایشان بازگشتند. بعد مرندی از هیات‌رییسه جدید خواست قسم بخورند و صندلی را به لاریجانی و اطرافیانش داد. حالا لاریجانی خیالش راحت است. از جایش که بلند شود یکی از اعضای فراکسیونش جای او می‌نشیند. به چپش که نگاه کند سه نفر از همراهانش نشسته‌اند و به راست هیات‌رییسه هم که نگاه کند دو نفر اول از او هستند و نفر سوم هم که دهقان باشد بیشتر به او نزدیک است. درواقع نشست «باغ گیلاس» و «مجلس قدیم» نشست «سازمان تبلیغات» و «تالار مشروطه» را ناکام گذاشت. رهروان فهرست‌شان را در مجلس قدیم بستند. آن هم برای هر ۱۲ کرسی هیات‌رییسه. اما طرفداران حداد عادل فقط او را به عنوان رییس معرفی کردند و گفتند نامزد باقی صندلی‌ها را بعدا اعلام می‌کنند.
دیروز فراکسیون رهپویان ولایت سهمی به رقیبش نداد، رقابت تمام‌عیار بود و جای مصالحه نمانده بود. وقتی لاریجانی نطق افتتاحیه‌اش را بیان می‌کرد همه نشسته بودند به جز یک نفر؛ «مرتضی آقاتهرانی.» گویا او که از طرفداران جدی حداد عادل است هنوز ریاست لاریجانی را باور نکرده بود. دیروز لاریجانی در نطق افتتاحیه‌اش در قامت یک پیروز از نمایندگان خواست با یک «صلوات» گردوغبار رقابت را پاک کنند؛ چیزی که بیشتر به یک تعارف پیروزمندانه می‌ماند. تا نطق ریاست لاریجانی تمام شود آقاتهرانی همراه با نماینده ای که به راه رفتن در انتهای صحن بهارستان از مجلس هشتم عادت دارد پنج، شش دوری نیم‌دایره صحن را از این طرف هیات‌رییسه تا آن طرف هیات‌رییسه طی کرده بود. لاریجانی اما خیالش هم از این طرف هیات‌رییسه راحت بود هم از آن طرف. حداد عادل هم سرجایش بود. درست کنار یکی از نمایندگان جوان طرفدار ریاست لاریجانی.