اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲٨ خرداد ۱٣۹۱ -  ۱۷ ژوئن ۲۰۱۲

بنا بر گزارشات منتشرشده، مامواران امنیتی شهر کرج در روز جمعه ٢٦ خرداد وهمزمان با آخرین روز، یک صد و یکمین،اجلاس سالانه ی سازمان بین المللی کاروکوتاه زمانی پس ازانتشارگزارش سازمان عفو بین المل در مورد عدم رعایت حقوق کار درایران توسط حکومت، ودر شرایطی که اعتراضات اتحادیه های معتبر وپر شمار کارگری حول وحوش اجلاس امسال سازمان بین المللی کار، علیه نقض حقوق سندیکایی وزندانی کردن کارگران، در ایران وانتشاروسیع آنها درسطح جهان اجلاس امسال و افکارعمومی مردم آزاده جهان را تحت تاثیرقرار داده و واکنشهای بسیاری را سبب گردیده، به محل تشکیل ششمین مجمع عمومی، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری هجوم آوردند وبا دستگیری ٦٠ نفر از شرکت کنندگان درمجمع این نهاد کارگری که در شهر کرج تشکیل شده بود، مانع جریان کارمجمع گردیدند. براساس آخرین گزارشات منتشرشده توسط کانون هماهنگی، تا پایان روز شنبه ٢٧ خرداد، عدهای از کارگران دستگیر شده از زندان آزاد گردیده ولی ٩ نفراز بازدا شت شدگان به نامهای، سیروس فتحی، علیرضا عسگری، جلیل محمدی، سعید مرزبان، مسعود سلیم‌پور، مازیار مهرپور، ریحانه انصاری و میترا همایونی همچنان در بازداشت به سر می‌برند.
بازداشت فعالین نهادهای کارگری وسندیکاهای کارگری ونقض مداوم حقوق بنیادین کارگران ایران توسط حکومت در حالی صورت میگیرد که، نمایندگان و تشکلهای واقعی و مستقل کارگران از شرکت در اجلاس سازمان بین المللی کار محروم گردیده و بجای آنها ٦ نفربه اصطلاح نماینده که از تشکلهای وابسته به حکومت دست چین شدهاند برای شرکت دراین اجلاس اعزام شدهاند. درزندان نگاه داشتن تعدادی از رهبران سندیکاهای واحد، نیشکر، کانون مدافعان حقوق کارگر و باز داشت ٦٠ نفر از فعالین کارگری توسط حکومت در حالیکه هنوز اجلاس سازمان بین مللی کار به پایان نرسیده و عدم واکنش، گروهی که به ناحق نام تشکل و نماینده کارگر را بر خود نهادهاند، نسبت به زندانی کردن رهبران واقعی کارگری بیش از هر چیزآشکار کننده ماهیت واقعی این افراد و وابستگی آنها به حکومت است. این سکوت معنی دارو همراهی با سرکوب ها توسط افراد مدعی نمایندگی کارگران در شرایطی ادامه می یابد که بنا به گفته سیدحمزه درواری یکیازنمایندگان اتحادیه های کارفرمایی شرکت کننده در اجلاس، امسال سازمان جهانی کار، استاندارد سازی قوانین کار وحقوق بنیادین کار جز دستور کاریکی ازچهار کمیته تشکیل شده، اجلاس امسال این سازمان قرار داشته است. همین نماینده کارفرمایی برخلاف سکوت نمایندگان فرمایشی کارگری، دربخش دیگری از اظهارات خود، جرات به خرج داده ودولت را بخاطرعدم تامین مترجم وعدم احاطه نمایندگان کارفرمایی به بحث های در دستور کار اجلاس مورد انتقاد قرار داده و ( تبیان نیوز) انتقاد وی را در گزارش خود اینگونه بازتاب داده است: این مقام مسئول کارفرمایی، همچنین از عدم برنامه ریزی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای در اختیار قرار دادن مترجم زبان فارسی برای هیئت های ایرانی کارفرمایی، کارگری و دولت انتقاد کرد و بیان داشت: با پرداخت هزینه این کار، امکان تسلط کامل به مباحث مطرح در اجلاس امسال برای نمایندگان جمهوری اسلامی ایران فراهم می شد."با این وجود در غیاب نمایندگان سندیکا های واقعی کارگری در اجلاس سازمان بین المللی کار و برغم سکوت و مماشات فرصت طلبانه نمایندگان به اصطلاح کارگری، فعالین کارگری و ایرانیان آزاده مقیم کشورهای خارجی و همراهی و همبستگی اتحادیه های کارگری بین المللی، توانستند از طرق مختلف فریاد حق طلبی کارگران ایران و کارگران زندانی را عالمگیر و ماهیت ضد کارگری رژیم و قلابی بودن نمایندگان به اصطلاح کارگری اعزامی را بیش از پیش برملا نمایند.
در ماه های اخیر و به رغم تشدید فشارها و سر کوب تحرکات کارگری اعتراضات کارگری به شکل روز افزونی افزایش یافته و رادیکالترگردیده. بی شک نارضایتی شدید، کارگران، از بیکاری، فقر و دستمزد ناچیز، گرانی، افت شدید سطح زندگی کارگران، پیا مدهای حذف سوبسید کالاهای اساسی، نا امیدی از بهبود شرایط اقتصادی در آینده نزدیک و رفتار سرکوبگرانه و زورگویها و ستم مضاعف حکومت علیه کارگران بیکار و فقیر در افزایش مخالفت آنها با حکومت و گرایش به رادیکالیسم، نقش اساسی داشته است. امروز دیگر به دشواری می توان کارگری را یافت که نسبت به آینده خود و خانوادهاش در صورت تداوم وضعیت کنونی، خوشبین باشد. اینک دیگر همه می دانند که حکومت قادر به رفع بحرانها ، بهبود شرایط اقتصادی، ایجاد اشتغال، مهار تورم و مایل به رعایت بدیهی ترین حقوق کارگران نیست. بهمین دلیل اکثر حرکتها و اعتراضات صنفی به نا گریز و به دلیل پاسخ نگرفتن به سوی رادیکالیسم جهتگیری می کنند و به شکل روبه تزایدی سمت و سوی سیاسی و طبقاتی به خود می گیرند و تمایلات سازمانگرانه و دست زدن به اعتراض و اعتصاب و حرکتهای جمعی در میان کارگران و مزد بگیران درجامعه تقویت میگردد و مهار آنها حتی با توسل بیشر حکومت به زور روز به روز دشوارتر می گردد. این در حالی است که حکومت به عبث می کوشد با افزایش سرکوب و بالا بردن هزینه فعالیت های سندیکایی و مدنی مانع تشکل یابی و قدرتمند شدن کارگران و تبدیل اعتراضات پراکنده متعدد به حرکتهای سازمان یافته جمعی دگرگون کننده گردد. تهاجم مسلحانه به یک مجمع کارگری ٦٠ نفره به راستی چه معنی دیگری به جز بیان وحشت حکومت از سا زمانیابی کارگران می تواند داشته با شد؟ آنچه که مسلم است آن است که طبقه کارگر در پرتو مبارزات سازمان یافته و گسترش همکاری و همراهی با سایر گروه های اجتماعی، بویژه در همپیوندی با جنبش اعتراضی سراسری موجود علیه استبداد حاکم می تواند حقوق سندیکایی خود را احیا و آنرا ارتقا بخشد.
گروه کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران ( اکثریت ) هجوم نیرو های امنیتی به مجامع کارگری و بازداشت کارگران شرکت کننده درمجمع عمومی کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری را مغایر با اصل ٢٦ قانون اساسی موجود و مقاوله نامه های بنیادین سازمان بین المللی کار، بویژه، مقاولنامه های ٨٧ و ٩٨ مصوب سازمان بین المللی کار می داند. بهمین جهت آنرا محکوم می کند و از کارگران و عموم مردم درخواست می کند، برای آزادی بی قید وشرط کلیه زندانیان کارگری و وادار کردن حکومت بهرعایت حقوق سندیکایی و انسانی کارگران تلاش کنند.

گروه کار کارگری سازمان فداییان خلق یران (اکثریت )
٢٨ خرداد ١٣٩١