• نرگس محمدی در نامه ای به دادستان تهران ضمن تاکید بر غیر قانونی بودن حبس خود در زندان زنجان، مسئولیت هر گونه اتفاق ناگوار در زندان را متوجه مسئولان دانسته است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۴ تير ۱٣۹۱ -  ۲۴ ژوئن ۲۰۱۲

ندای آزادی: نرگس محمدی نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر در نامه ای به دادستان تهران ضمن تاکید بر غیر قانونی بودن حبس خود در زندان زنجان، مسئولیت هر گونه اتفاق ناگوار در زندان را متوجه مسئولان دانسته است.
به گزارش سایت ملی- مذهبی این فعال حقوق بشر که از بیماری حاد عصبی رنج می برد در نامه خود ضمن تکذیب هرگونه درخواست برای انتقال به زندان زنجان ، محیط این زندان را استرس زا عنوان کرده و آورده است:«مصرا و موکدا اعلام می کنم که چنین رفتار و اقدامی با من در واقع مرگ تدریجی من است که مسئولیت آن بامسئولین است. مسئولان محترم که پرونده پزشکی من را کاملا در اختیار دارند آگاهند که نگهداری مـن در محیط پـراضطراب زندان به ویژه بند جرائم عادی (قتل، اعدام، موادمخدر و…) شرایطی که بنا به مصالح عمومی جامعه از گفتن آن سربازمی زنم، نوعی کشتن عمد است که مسئولیت مستقیم آن برعهده آنان می باشد. امیدوارم بنا نباشد که همچون شهادت هاله سحابی و هدی صابر که گفته شد به علت گرمای هوا و اعتصاب غذا بود!
حادثه دیگری البته به ظاهر طبیعی رخ دهد که به این ترتیب اعلام می کنم، نه تنها طبیعی نخواهد بود بلکه تشدید بیماری یا بروز هرحادثه ناگوار دیگری در این شر ایط برای من کاملاعامدانه است.»
خاطر نشان می شود خانم محمدی در شدیدترین وضعیت وخیم جسمی قرار دارد؛ به گونه ای که مسئولان زندان بارها تاکید کرده اند نگهداری وی در زندان به صلاح نیست. پزشکان وی نیز توصیه کرده اند این زندانی سیاسی یا باید آزاد شود یا در بیمارستان بستری شود.
متن کامل این نامه به شرح زیر است:

به نام خدا
جناب آقای عباس جعفری دولت آبادی
دادستان محترم انقلاب تهران
به استحضارمی رساند این جانب نرگس محمدی دارای محکومیت ۶ سال حبس تعزیری هستم و در تاریخ ۲/۲/۹۱ توسط مامورین وزارت اطلاعات در منزل بازداشت شدم. ازتاریخ ۲/۲/۹۱ تا ۲۷/۲/۹۱ در سلول های بازداشتگاه ۲۰۹ امنیت زندان نگهداری شده ام البته به مدت کمتر از ۲۴ساعت به بند عمومی نسوان در اوین منتقل شده و دوباره به بازداشتگاه ۲۰۹ اوین بازگردانده شدم. طی این مدت ۳ بار خدمت حضرتعالی نامه نوشته و نسبت به نگهداری خود به عنوان فرد محکوم در بازداشتگاه ۲۰۹ اوین اعتراض کرده و تقاضای مصرانه برای انتقال به بند عمومی نسوان را داشته ام. درتاریخ ۱۹/۲/۹۱ملاقاتی با جناب آقای رشته احمدی داشته و اصرار به انتقال به بند عمومی نسوان داشتم و حتی نامه ای مبنی بر انتقال به بندعمومی نسوان را نیز به اتفاق امضا نموده و در خدمت ایشان قرار دادم و همواره تاکید داشته ام که نگهداری فرد محکوم در بازداشتگاه امنیتی خلاف قانون می باشد و من باید بر اساس قانون به بند عمومی نسوان منتقل شوم. هرگز نه به طور شفاهی و نه کتبی درخواست انتقال به هیچ شهرستانی از جمله زنجان را نداشته ام.
ساعت ۶صبح ۲۷/۲/۹۱ ماموران من را از خواب بیدار کرده و با چشم بند داخل ماشین نشاندند. بی خبر از همه جا در طی مسافت طولانی متوجه شدم که از تهران خارج می شوم و در دادسری زنجان متوجه شدم که وارد شهر زنجان شده ام.
ادعا شده که نرگس محمدی خود تقاضای انتقال به زندان زنجان نموده که کذب محض است. ادعا شده که من به دلیل بیماری درخواست انتقال به شهر زنجان کرده ام که به این وسیله به عرض می رساند :۱- اینجانب نسبت به انتقال غیرقانونی خود به بند جرایم عادی نسوان در زنجان به شدت معترضم و درخواست می کنم هرچه سریع تر نسبت به انتقال اینجانب به بند عمومی نسوان (محل نگهداری زنان با محکومیت با جرایم غیرعادی در اوین) اقدام لازم مبذول فرمائید.
۲- لازم به ذکراست که من در صحت و سلامت کامل در تاریخ ۲۰/۳/۸۹ وارد بازداشتگاه اوین شدم و در ۱۰/۴/۸۹ با بیماری خطرناک اعصاب و روان آزاد و به بیمارستان منتقل شدم. پس از مراقبت های متعدد پزشکی با مصرف روزانه ۱۸ قرص از بیمارستان ترخیص شدم و اکنون حداقل ۱۱ قرص روزانه استفاده می کنم که پس از بازداشت اخیرم این تعداد قرص هم بیماری ام را کنترل نمی کند و بیماری ام شدت پیدا کرده است. اکنون من در میان بیش از ۵۰ زن قاتل، محکومان به اعدام (مواد مخدر) و جرائم فساد اخلاقی با بیماری های خطرناک و حتی زنان غیرمتعادل (به لحاظ روانی) هستم که از زمانی که وارد بندشده ام تاکنون جز اضطراب و ناآرامی و ترس که لحظه به لحظه موجب تشدید بیماری ام می شوند چیزی ندیده ام. پرونده پزشکی و نظرپزشکان متخصص و معالج بنده حکایت از این موضوع دارد که بیماری من با تشدید اضطراب رابطه ای مستقیم دارد و این درحالی است که از زمان ورود به این بند با شرایط وحشتناکی که قادر به نوشتن و توصیف آن نیستم، دست به گریبانم. وارد کردن چنین استرس هایی به من معادل خوراندن جام های زهر کشنده ای است که لحظه به لحظه به از بین رفتن من کمک می کند.
مصرا و موکدا اعلام می کنم که چنین رفتار و اقدامی با من در واقع مرگ تدریجی من است که مسئولیت آن بامسئولین است. مسئولان محترم که پرونده پزشکی من را کاملا در اختیار دارند آگاهند که نگهداری من در محیط پراضطراب زندان به ویژه بندجرائم عادی (قتل، اعدام، مواد مخدر و…) شرایطی که بنابه مصالح عمومی جامعه از گفتن آن سرباز می زنم، نوعی کشتن عمد است که مسئولیت مستقیم آن برعهده آنان می باشد. امیدوارم بنا نباشد که همچون شهادت هاله سحابی و هدی صابر که گفته شد به علت گرمای هوا و اعتصاب غذا بود!حادثه دیگری البته به ظاهر طبیعی رخ دهد که به این ترتیب اعلام می کنم ،نه تنها طبیعی نخواهد بود بلکه تشدید بیماری یا بروز هر حادثه ناگوار دیگری در ایـــــــــن شرایط برای من کاملا عامدانه است.
۳- منزل مسکونی من و مهم تر از هر چیز پزشکان معالج و متخصص بنده (مغز و اعصاب، اعصاب و روان، ریه، قلب، زنان)در تهران هستند و این درحالی است که به دلیل تحت معالجه و مراقبت بودن، حداقل هر ۲ ماه یک بار می بایست به پزشکانم مراجعه نمایم، چرا که سوابق پزشکی من در اختیار ایشان است و تحت معالجه و مراقبت آن ها هستم و انتقال غیرقانونی من به زنجان این امکان را از من سلب کرده که خسارت و عوارض آن برای من غیرقابل جبران است و چنین اقدامی، عملی غیرانسانی است.
۴- علی و کیانا، فرزندان ۵ ساله ام در زنجان زندگی نمی کنند و به ناچار هر هفته می بایست برای ملاقات با مادر، حداقل ساعت های طولانی مسافت زیادی را تا زنجان طی کنند که این مسئله هم برای فرزندان کوچک من و هم خانم رحمانی (مادر همسرم) امری دشوار و شاید در گرمای تابستان و سرمای زمستان غیرممکن شود که این خود فشار روحی و روانی شدیدی برای یک مادر در حبس است.
جناب آقای دادستان شرایط فوق به اضافه مسائلی که امیدوارم از نزدیک بتوانم باجنابعالی درمیان بگذارم، شرح حال یک مادر و یک زن هموطن شماست که به امید عدالت می نویسد و چشم به راه است. امیدوارم در اسرع وقت شرایطی برای اعزام بنده نزد پزشکان معالجم فراهم آید تا بیش از این سلامتی ام را از دست ندهم و امکان آزادی من فراهم آید.

باسپاس فراوان
نرگس محمدی