• محمد مورسی باید از پیله سیاسی اخوان المسلمین خارج شود و دیگر نیروهای سیاسی را در حاکمیت شریک سازد تا بتواند دشوای های عظیم رو در روی جامعه مصر را حل کند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۴ تير ۱٣۹۱ -  ۲۴ ژوئن ۲۰۱۲

یادداشت زیر از سوی آقای یوسف عزیزی بنی طرف در مورد اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری مصر، به طور اختصاصای برای اخبار روز نوشته شده است. عنوان اصلی این یادداشت «جمهوری دوم و پیروزی اسلام گرایان در مصر» است:

امروز – یکشنبه – ملیون ها نفر در سراسر جهان در برابر تلویزیون ها میخکوب شده بودند تا ببینند چه کسی نخستین رییس جمهور منتخب مردم مصر پس از انقلاب ۲۵ ژانویه ۲۰۱۱ خواهد بود.
برخی می گویند که مصریان پس از هفت هزار استبداد برای اولین بار توانستند در فضایی دموکراتیک، رییس جمهور خود را انتخاب کنند. برخی دیگر آن را پیروزی مصر بر تاریخ دانسته اند که در واقع تعبیر دیگری از جمله قبل است. شماری نیز نتیجه انتخابات ریاست جمهوری مصر را پاسخی منفی به شصت سال حکومت نظامیان تلقی می کنند.
نامگذاری ها فراوان است. از جمله بعضی از تحلیلگران مصری، امروز را روز پیروزی دموکراسی نامیده اند و البته دلیل این امر هراس از دستکاری شورای عالی نظامی در نتایج انتخابات بود.
نتایج اعلام شده ریاست جمهوری مصر نشان داد که قوه قضاییه – مسوول نظارت بر انتخابات - مستقل و بی طرف است. انتخابات در فضایی سالم و آزاد برگزار شد و کمیته عالی نظارت بر انتخابات، نتایج را پس از پنج روز بررسی دقیق اعتراضات نامزدها، اعلام کرد. این شیوه می تواند الگویی برای سایر کشورهای خاورمیانه باشد.
در واقع جامعه و تاریخ و جغرافیا دست به دست هم دادند تا در رقابتی نفس گیر میان دو نامزد اسلامگرایان میانه رو و وابستگان به رژیم سرنگون شده حسنی مبارک، اولی به ریاست جمهوری مصر برگزیده شود.
دکتر محمد مورسی نامزد حزب "آزادی و عدالت" وابسته به گروه اخوان المسلمین، ۵۱.۷٣ % آرا و سرلشکر احمد شفیق آخرین نخست وزیر رژیم حسنی مبارک، ۴٨.۷٣% آرا را از آن خود کردند. بیش از ٨۰۰ هزار رای باطله نیز شمرده نشد واین متعلق به گروهی است به نام "المبطلون" یا ابطال گران که هیچ یک از این دو نامزد را قبول نداشتند.
شاید پیروزی اسلامگرایان برای اکثریت ایرانیان چندان خوشایند نباشد والبته این امر باتوجه به فجایعی که جامعه ایران طی سی وسه سال گذشته با آن رو به رو بود، قابل درک است. در انتخابات ریاست جمهوری مصر، مردم قاهره همان واکنشی را نشان دادند که مردم تهران همواره در برابر نامزدهای مورد تایید حاکمیت اسلامی نشان داده اند. در قاهره اکثریت مردم به احمد شفیق رای دادند ونه به محمد مورسی. واساسا رقابت شانه به شانه نامزد انقلاب با نامزد وابسته به رژیم پیشین نشان می دهد که اگر ایرانیان پس از چند دهه وبه تدریج از اسلامگرایان تندرو روی برتافتند، مصریان پس از یک سال و نیم از پیروزی انقلاب عظیم مردم به این جماعت نه گفتند. شاید بتوان احمد شفیق را با شاهپور بختیار قیاس نمود.
اما پیروزی محمد مورسی از نگاه انقلابیان و مخالفان رژیم حسنی مبارک به معنای پیروزی انقلاب و شکست ضدانقلاب است.
می توان ادعا کرد که انقلاب مصر به رغم پیروزی مورسی به سرنوشت انقلاب ایران دچار نخواهد شد. در مصر شخصیتی کاریزماتیک سیاسی – دینی همچون شخصیت آیت الله خمینی وجود ندارد تا توده ها را هر آن گونه که بخواهد بگرداند. ضمنا در تاریخ جمهوری اسلامی ایران هیچ گاه انتخابات آزاد، پلورال و دموکراتیک بر گزار نشد. به استثنای انتخابات اول ریاست جمهوری که آن هم نیمه آزاد بود، یا انتخابات ریاست جمهوری سال های ۷۶ و ٨۰ شمسی که برای شخصیت های درون نظام اسلامی آزاد بود و نه همه گرایش واحزاب سیاسی. در انتخابات ریاست جمهوری مصر که در فضایی دموکراتیک وپلورال برگزار شد، فقط چهل وشش در صد مردم شرکت کردند و از اینان فقط ۵۱.۷٣ در صد به محمد مورسی رای دادند. ۴٨.۲۷ در صد نیز به نامزد وابسته به رژیم سابق رای دادند. این به معنای آن است که پنجاه درصد مردم مصر هنوز به پدیده انتخابات بدگمان اند یا اساسا نامزد دلخواه خویش را در میان نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری که شامل اسلام گرایان، رژیم سابق، ناصریست ها و لیبرال ها بود، نمی دیدند. لذا در مصر بر خلاف ایران بعد از انقلاب بهمن، هیچ نیرویی اکثریت مطلق جامعه را با خود همراه ندارد. محمد مورسی در دوره تبلیغات انتخاباتی و در برابر نود ملیون مصری اعلام کرد که یک نخست وزیر مستقل را برخواهد گزید و معاونانش را از میان دیگر نامزدهای شکست خورده وابسته به نیروهای لیبرال اسلامی و ناصری انتخاب خواهد کرد. باید دید که آیا او به قول و قرار هایش وفا خواهد کرد یا خیر.
در حقیقت، لایه های مدرن طبقه متوسط شهرهای بزرگ و به ویژه در قاهره از به قدرت رسیدن اسلامگرایان هراس دارند. می دانیم که بخش عمده اقتصاد مصر بر محور جهانگردی می چرخد و در واقع اکثریت کارکنان این بخش به احمد شفیق رای دادند. برخی هم می گفتند که در نبود نامزد دلخواه مجبور بودند میان این دو نفر، بد را به جای بدتر انتخاب نمایند.
بی گمان طرفداران نامزد اسلامگرایان در مصر همان پنج ملیون نفری هستند که در دوره اول انتخابات ریاست جمهوری به محمد مورسی رای دادند واغلب از هواداران جماعت اخوان المسلمین وسلفی های حزب نور بودند. اما اگر این شمار را از سیزده ملیون نفری که در دوره دوم انتخابات ریاست جمهوری به احمد مورسی رای دادند کم کنیم به رقم هشت ملیون می رسیم که همانا مخالفان رژیم سابق و طرفداران استمرار انقلاب اند ولو با پیروزی نامزدی که دلخواهشان نیست.   
روابط اخوان المسلمین با رژیم جمهوری اسلامی بر کسی پوشیده نیست. کمال هلباوی رابط آنان با آیت الله خامنه است واین یکی در دوران جوانی از گفتمان اخوان المسلمین مصر تاثیر گرفته است. می دانیم که آیت الله خامنه ای، یکی از کتاب های رهبر اعدام شده اخوان المسلمین در دوران عبدالناصر، یعنی سید قطب را به فارسی ترجمه کرده است. اما اخوان المسلمین در چند عرصه با حکومت ایران، اختلافات جدی دارد. یکی در زمینه انقلاب سوریه که مورد تایید اخوان المسلمین مصر است و دیگری طرفداری شان از کشورهای خلیج در برابر رژیم ایران.   
مهمترین چالش رو در روی محمد مورسی رییس جمهور جدید مصر، اقتصاد این کشور است که بر اثر تحولات انقلابی یک سال و نیمه اخیر شدیدا آسیب دیده است. در این یکی دو سال، ملیون ها مصری بارها شعار "نان آزادی، عدالت و کرامت انسانی" را سر داده اند. بعد از نان مساله آزادی و عدالت مهمترین خواست نیروهای سیاسی، روزنامه نگاران، دانشجویان، زنان و کارگران است. به اینها، مساله قبطیان مسیحی را نیزاضافه کنیم که خواهان برابری اند. از این رو محمد مورسی باید از پیله سیاسی اخوان المسلمین خارج شود و دیگر نیروهای سیاسی را در حاکمیت شریک سازد تا بتواند دشوای های عظیم رو در روی جامعه مصر را حل کند.