اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲٨ مرداد ۱٣۹۱ -  ۱٨ اوت ۲۰۱۲

پیشینه ی جنبش عدم تعهد برمیگردد به دوران جنگ سرد و تقسیم جهان بین دو قطب امپریالیستی.در اوریل سال ۱۹۵۴ تعدادی از کشورهای جهان سوم در پایتخت سریلانکا جمع شدند و درباره ی همکاری با یکدیگر و تعدادی از کشورهای اسیایی و افریقایی به توافق رسیدن در سال ۱۹۵۵ نیز نخستین اجلاس مشترک بین تعدادی از کشورها در شهر باندونگ اندونزی تشکیل شد در این کنفرانس روی اصولی مثل خودداری از مداخله در امور کشورها و به رسمیت شناختن برابری همه نزادها و ملتها پافشاری شد.کنفرانس باندونگ را میتوان مقدمه ای برای شکل گیری نهضت عدم تعهد دانست که در سال ۱۹۶۱ تشکیل شد. این جنبش از کشورهایی تشکیل میشد که در سیاست خارجه از سیاست عدم تعهد یا سیاست مستقل از دو بلوک شرق و غرب پیروی میکردند. در راس این کشورها شخصیتهای مهمی همچون جواهر لعل نهرو(نخست وزیر هند) سوکارنو رییس جمهور اندونزی جمال عبدالناصر رهبر مصر و مارشال تیتو رهبر یوگوسلاوی سابق قرار داشتند. پس از فروپاشی شوروی و با پایان جنگ سرد از سال ۱۹۹۰ فرایند جهانی سازی و سرمایه گذاری و تجارت ازاد به عمده ترین دغدغه های غیر متعهدها بدل شد. و به نوعی ان را از محتوای پیشینش که ایستادگی در مقابل ابرقدرتهای شرق و غرب بود تهی کرد.۵٣ کشور افریقایی ۴۰ کشور اسیایی و ۲۶ کشور امریکایی و یک کشور اروپایی عضو این جنبش اند که هر سه سال یک بار به ریاست یکی از کشورهای عضو برگزار میشود و اینبار نوبت ایران است که ریاست این اجلاس را از مصر تحویل بگیرد و برگزار کننده ی نشستها باشد.
تشکیل شانزدهمین دوره ی اجلاس در حالی در تهران و شرکت حدود ۱۲۰ کشور برگزار میشود که حاشیه های زیادی پیرامون ان مطرح شده.از ماه ها قبل تهران خود را برای این نشستها اماده میکرد و تمهیدات زیادی در مورد محل اسکان میهمانان و حمل و نقل مناسب اندیشیده است. نشست سران عدم تعهد در حالی برگزار میشود که کشور به دلیل سیاستهای غلط اقتصادی و تعدیل ساختاری و سیاستهای کذایی موسوم به طرح هدفمندی یارانه ها با جدی ترین بحران اقتصادی در طول دهه های اخیر مواجه است. و به نظر میرسد که سران حاکمیت سعی دارند فقر و درماندگی مردم را زیر پوشش مدرن ترین هتلها و اسمانخراش ها و بزرگترین اتوبانها پنهان سازند.از سوی دیگر کوچکترین صدای اعتراضی از سوی مردم و بخصوص فعالین کارگری و مدنی به شدت سرکوب شده است. بطوریکه صدها تن زندانی سیاسی در بدترین شرایط در زندانهای جمهوری اسلامی نگهداری میشوند. و این در حالی ست که بارها مسئولین بلند پایه نظام بنا بر تغییر تعریف زندانی سیاسی منکر وجود هرگونه معترض سیاسی در زندان شده اند. مردم حق بیان کوچکترین اعتراضی را علیه نابسامانیهای موجود ندارند چراکه در صورت کوچکترین اعتراضی دستگیر میشوند و بعنوان دزدیدن ارامش و خواب نظام راهی زندان میشوند همانند یک دزد و جنایتکار و نه بعنوان زندانی سیاسی!!! باید چشمها را به اختلاسهای میلیاردی و شکمها را بر روی نان بست! گرسنه بمانیم بهتر از ان است که صدایمان در اید و ارامش نظاممان را بر هم بزنیم و در نهایت همچون دزدی به سیاهچال پرتاب شویم!!! و این همان چیزی ست که مسئولین نظام میخواهند و امامان جمعه در خطبه های بعد از نماز میگویند. یعنی چشم بستن بر انسانی ترین نیازهایمان. من واقعا نمیدانم اگر کار و فرصت بیان اندیشه و حتی ابراز احساسات جنسی و مایحتاج ضروری برای خوردن و خیل دیگر از موارد را از انسان بگیرند که جمهوری اسلامی گرفته پس ما مردم چه چیزی را به عنوان انسان دارا هستیم؟!!! البته قصدم توهین به مردمم نیست بلکه منظورم این است که همه ی اینهایی که برشمردیم نیازهای انسانی ماست و چشم پوشی از اینها ما را از انسانیتمان دور میکند پس چرا باید سکوت کنیم و دست روی دست بگذاریم؟ تا کی باید فرصت سوزی کنیم؟
امروز که اجلاس عدم تعهد در تهران برگزار میشود بهترین فرصت برای ابراز اعتراضاتمان به نظام است. برگزاری این نشست ها تا اندازه ای از شدت سرکوبها خواهد کاست. چراکه نظام درست در جلوی چشم خبرنگاران خارجی که به این اجلاس میایند و در شهر تردد میکنند سرکوب مردم برایش گران تمام میشود. البته شاید نگارنده در اشتباه است و هنوز به میزان قساوت نظام پی نبرده! من نمیدانم. اما امیدوارم مردم با تحلیل درست و سنجش موقعیت بتوانند تصمیم درست را بگیرند. حتی اگر نظام واقعی به خبرنگاران و نمایندگان کشورهای میهمان ننهد و قصد سرکوب داشته باشد بازهم سکوت جایز نیست. نگارنده فقط خوشبین است که نظام با توجه به موقعیت متزلزلش در عرصه ی بین المللی اقدام به برخورد جدی نکند و مردم بتوانند بصورت مسالمت امیز با طرح شعار و پلاکاردها راهپیمایی کرده و اعتراض خود را نسبت به حصر و زندانی بودن معترضین سیاسی و دگر اندیشان و همینطور نسبت به شرایط نابسامان اقتصادی بیان کنند. و اعتراضشان را هم به نظام و هم به بعضی از کشورهای دیکتاتوری و وابسته به امپریالیسم که حتی به مهمترین اصول پیمان عدم تعهد پایبند نیستند و با وابستگی و نوکرمنشی و همینطور دخالت در امور کشورهایی چون سوریه این پیمان را نقض کرده اند (اشاره به کشورهایی چون قطر و عربستان).