• در پاسخ به این سئوال که آیا یک دولت چند ملیتی راه حلی مورد قبول اکثریت فلسطینی ها است، دانشجوی حقوق سیاسی با لبخندی می گوید: "من تا بحال هیچ فلسطینی را ندیدم که این مسئله را مورد قبول قرار ندهد. آنها دیگر جنگ نمی خواهند. آنها می خواهند به آزادی حرکت کنند و اکثرا می دانند که این تنها بدیل واقعی است" ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۲ مرداد ۱٣٨۵ -  ٣ اوت ۲۰۰۶

خبرگزاری عربی الجزیره گزارشی تحت عنوان "ششمین جنگ" در باره   حوادث لبنان، شمال اسرائیل و نوار غزه پخش نمود. در این گزارش با جوانی که خود را کمونیست می نامید و همچنین یک دانشجوی حقوق سیاسی فلسطینی صحبت نمود. در این گزارش جوان کمونیست اعلام نمود که "تا کنون در هیچ جنگی که اسرائیل با عربها داشته است این همه مردم در چنین مدتی کوتاه قربانی نشده اند. شاید در سال ۱۹۴٨ اما حتی آن زمان هم با امروز فرق دارد". دانشجوی فلسطینی از وی می پرسد "خوب پس در انتفاضه چه بود؟" و جوان کمونیست جواب می دهد " آن چیزی دیگر بود. سالهای ۱۹۵۶، ۱۹۶۷،۱۹۷٣ و ۱۹٨۲ هر کدام بیانگر جنگی میان عربها و اسرائیل است. بر روی این مسئله که این "جنگ ششم" برای سرنوشت مجموعه مردم خاورمیانه تعیین کننده است، تمامی صاحب نظران هم عقیده اند".
 
قهوه خانه آمون در بخش شرقی اردن مرکز عمان قرار دارد و درست شبیه کافه های چپ های برلین است. یک چنین مکان هائی در اردن زیاد نیستند. آنچه در این قهوه خانه با سایر مکان ها متفاوت است این است که زنان و مردن با هم در مکانی عمومی نشسته اند. جائی که اکثرا تنها به مردان تعلق دارد.
از درون کافه میتوان دید که حاضرین چه کسانی هستند و چه می گویند: شاعری کور که بر علیه دیوان سالاری اردن نوشته است و از چیزهائی تمرد نموده است که کسی اجازه تمرد نمودن نداشته است و به این لحاظ هم بارها در زندان بسر برده است. او شاعری   خلقی است و اشعارش هیچ گاه در غرب منتشر نشده است.  
کمونیست هائی در این قهوه خانه نشسته اند که در سازمان های چپ   اردنی عضوند و با لبخندی شرمگینانه توضیح می دهند که آنها در شرکت های چندملیتی در سوریه کار می کنند و علارقم موضعشان در مقابل کل سیستم اما از این ترس دارند که جنگ لبنان باعث شود که آنها محل های کارشان را از دست دهند. چپ هائی هم در این کافه وجود دارند که به هیچ تشکیلاتی تعلق ندارند. همچنین دانشجویان فلسطینی که در خارج تحصیل می کنند و از آنجا که می ترسند به کشور خود بروند بدیدن خانواده هایشان در عمان آمده اند. آنها می ترسند که اگر به فلسطین بروند اجازه خروج دریافت نکنند. به همین دلیل آنطور که خودشان می گویند در یک نوع تبعید اختیاری بسر می برند. جوان دانشجوی حقوق سیاسی می گوید: "اکثر کسانی که من می شناسم بخاطر آکسیون های سیاسی در زندانند. خوب حالا برای چه من این ریسک را بکنم و به وطنم مسافرت کنم؟".
بعد از استقرار سربازان سازمان ملل متحد در جنوب لبنان همه از خود سئوال می کنند که در سالهای آینده چه کسی جنوب لبنان را اشغال خواهد نمود. ناتو که پشتیبان اسرائیل است. در میز بغلی جوانی که کارمند بیمه است می گوید: "لبنان همان تجربیاتی را خواهد نمود که در افغانستان و عراق اتفاق افتاد. برای آمریکائی ها و اسرائیل همه این کشورها در یک جبهه اند. آنها می خواهند ساختارمجموعه خاورمیانه را از نو تغییر دهند".
زمانی که در مارس ۲۰۰٣ جنگ عراق شروع شد در اردن در باره علائق آمریکا و همچنین صدام حسین بحث ها شد. تظاهرات ها برگزار شد و مردم از دست غرب خشمگین بودند. اما امروز آنها در ناروشنی قرار دارند. مردم از دیدن عکس جنازه کودکان که از خانه های بمباران شده بیرون کشیده می شوند و بدن های تکه تکه شده در عراق و نابودی زیرساختارهای لبنان، غزه و عراق مات و متحیرند. در اردن مردم عادت کرده اند درحالیکه در کشورهای همسایه اساس مهم زندگی مردم در حال نابودی است، در آرامش و سکوت زندگی کنند. اردن در جنگ عراق پول زیادی بدست آورد. قیمت املاک مسکونی در عمان به طور نجومی بالا رفت. اکثر فراریان عراقی پول بسیاری با خود به این کشور آوردند. آنها کسانی بودند که در زمان حکومت صدام درآمدی بالا داشته و بنابراین قادر بودند از منطقه جنگی به خارج بگریزند. فراریان ثروت مند عراقی اکثرا به حزب بعث وابسته بودند. حال چندین هزار متواری از لبنان هم به این کشور وارد شده اند که یا اقوامی در اینجا دارند که آنها را قبول نموده اند ویا از موقعیت مالی خوبی برخوردارند و می توانند هزینه های خویش را خود تامین نمایند.
در مجموع چه در این قهوه خانه آمون و چه در جاهای دیگر اردن مردم از خود سئوال می کنند که حرکت بعدی چیست و اتفاقات دیگر کدامند؟
جنگ لبنان رابطه تنگاتنگ با سرنوشت فلسطین دارد. در حال حاضر تنها یک راه حل عملی وجود دارد و آنهم این است که این اختلافات را در فلسطین حل نمود. اسرائیلی ها باید تصمیم بگیرند که دیگر قیم غرب در این منطقه نباشند و برای زندگی مسالمت آمیز با کشور های منطقه رابطه ای نرمال برقرار نمایند. در فلسطین دیگر دولتی که توانائی ادامه حیات داشته باشد وجود نخواهد داشت چون اسرائیلی ها هیچگاه به آنها این اجازه را نمی دهند. یکی از فلسطینی ها می گوید: "فلسطینی ها عجالتا خروج اسرائیل از نوار غزه را بعنوان پیروزی سمبلیک جشن گرفتند و اسرائیل این هم نتوانست تحمل کند".
دانشجوی فلسطینی حقوق سیاسی می گوید: "در اینجا هیچ کس به راه حل دو دولت فلسطین - اسرائیل اعتقاد ندارد و آنرا بعنوان راه حلی واقعی نمی داند. بخشی وسیعی از نوار غربی را دولت اسرائیل هیچگاه آزاد نمی کند. آیا باید بقیه این منطقه تحت پادشاهی اردن قرار گیرد؟ مشکل در مرحله نخست این است که جنبش صهیونیستی، آنتی زمیستی را که در اروپا تجربه نمود بداخل هم منتقل نموده است و امروز بسیاری از اسرائیلی ها از این حرکت می کنند که با هیچ کس که یهودی نیست نمی توانند زندگی مشترک کنند. این در واقع همان ایدئولوژی عدم تقاهم و عدم اشتراک مساعی است. یک دولت برای دو ملت تنها راه حل ممکن عملی است. دولتی که حقوق مساوی برای همه آحاد مردمش قائل است و دسترسی مساوی مردم به تمامی امتیازات اجتماعی کشور چون آموزش، بهداشت ووو را فراهم می سازد. این در ضمن تنها شانسی هم خواهد بود که   مشکل متواریان و پناهندگان را هم حل خواهد نمود. باید برای فلسطینی ها این امکان به وجود آید که به موطن خود بازگشت کنند و زمین های خویش را بازپس ستانند. این مسئله تنها و تنها به کسانی ربط پیدا می کند که قدرت را در دست دارند و نمی خواهند این قدرت را رها کنند و تمامی تلاششان این است که هر راه حلی را که فلسطینی ها و سایر ملل در خاورمیانه   از آن بهره می برند غیر ممکن کنند و جلوی آنرا بگیرند".
در پاسخ به این سئوال که آیا یک دولت چند ملیتی راه حلی مورد قبول اکثریت فلسطینی ها است، دانشجوی حقوق سیاسی با لبخندی می گوید: "من تا بحال هیچ فلسطینی را ندیدم که این مسئله را مورد قبول قرار ندهد. آنها دیگر جنگ نمی خواهند. آنها می خواهند به آزادی حرکت کنند و اکثرا می دانند که این تنها بدیل واقعی است".
هیچ کدام از شرکت کنندگان در این بحث و حاضرین در قهوه خانه به احزاب حاکم در فلسطین و اردن اعتمادی ندارند. در سال ۲۰۰۶ نتیجه یک همه پرسی در دانشگاه مرکز تحقیقات علمی اردن نشان می دهد که ۹۰% کسانی که از آنها سئوال شده، تصورات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی احزاب سیاسی حاکم را نماینده خود نمی دانند و با نقش دولت بعنوان پشتیبان آمریکا و عمل کننده خواسته های آمریکا موافق نیستند هم چنین در این قهوه خانه هم هیچکس موافق نیست. همچنین آنها اعتقاد دارند که آمریکا جلوی دمکراسی در اردن را سد نموده است. وضعیت جنگ در لبنان وضعیت سوریه و اردن را هم مشخص خواهد نمود. برای سوریه این خطر وجود دارد که به آنجا حمله شود و یا اینکه سوریه باید دولت اسرائیل را به رسمیت بشمارد. برای اردن این خطر وجود دارد که مردم که در واقع ۶۰% خودشان را فلسطینی می دانند و از سال ۲۰۰٣ در حدود یک ملیون عراقی هم به آنها اضافه شده است از سوی آمریکا و اسرائیل مجازات شوند. مردم اردن به دولت آمریکا و اسرائیل اعتمادی ندارند و آنها تنها به کسانی اعتماد دارند که در حال حاضر در این کشور خیلی بد حکومت می کنند. طبق گزارش جدید سازمان عفو بین الملل، اردن در حال حاضر مرکز از بین بردن زندانیانی است که از سوی سازمان های امنیتی بین المللی در زندان های سری این کشور شکنجه و بازخواست می شوند. هر کسی می داند که چه مسائلی در اردن می گذرد. اما هیچکس جرئت نمی کند در باره آن صحبت کند. هواپیما های حمل و نقل آمریکائی "ایر فورس" روزانه از عمان به عراق و جاهای دیگر پرواز می کنند و هیچکس دیگر به صدای پرواز هواپیما ها بر فراز شهر توجه ای ندارد.
 
منبع: Jungewelt