• جامعه کشاورزی کوچک هاتو اریبه در بیشتر نقشه های ونزوئلا ظاهر نشده و جایی ندارد. اما به رغم خصلت بوضوح روستایی و فقدان اتصال به اینترنت، هاتو اریبه، نظیر دیگر جوامع کشاورزی در این بخش از ونزوئلا، مثالی است از سوسیالیسم قرن بیست یکمی که دولت هوگو چاوز از سال ۲۰۰۵ آن را پیش برده است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۹ شهريور ۱٣۹۱ -  ٣۰ اوت ۲۰۱۲

جامعه کشاورزی کوچک هاتو اریبه در بیشتر نقشه های ونزوئلا ظاهر نشده و جایی ندارد. به فاصله سه ساعت رانندگی از شهر کوچک توکویو در ایالت غربی لارا، یک منطقه مسکونی کشاورزی در میان کوه های آند پنهان شده و با جمعیتی تقریبا معادل ۵۰۰ خانوار خودنمایی می کند. حمل و نقل عمومی به این منطقه تنها یکبار در روز آن هم از نزدیکترین مرکز شهری صورت می گیرد که تنها ظرفیت جا کردن و حمل شش نفر را دارد.
اما به رغم خصلت بوضوح روستایی و فقدان اتصال به اینترنت، هاتو اریبه، نظیر دیگر جوامع کشاورزی در این بخش از ونزوئلا، مثالی است از سوسیالیسم قرن بیست یکمی که دولت هوگو چاوز از سال ۲۰۰۵ آن را پیش برده است.
هاتو اریبه با یک خیابان اصلی محقر که از میان جغرافیای کوچکش عبور می کند منزلگاه حداقل ۱۰ شورای محلی است- سازمان های اجتماعی دمکراسی مردمی که توسط دولت چاوز جهت دسترسی مردم کشور به قدرت سیاسی خلق شد.
شوراهای محلی در ونزوئلا به منظور بهبود کیفیت زندگی کسانی که نمایندگی اشان می کنند، از حق قانونی درخواست خدمات و پروژه های مربوط به امر توسعه از قوه مجریه برخوردارند.از طریق شوراهای محلی است که ساکنان هاتو اریبه توانایی دستیابی به اعتبارات کشاورزی، خدمات برق رسانی وسیع تر، برنامه های سواد آموزی، بازار مواد غذایی سوبسید دار و مدارس جدید را پیدا کرده اند.
کارلوس باستیا، یکی از سران محلی این جامعه کشاورزی کوچک می گوید "از حدود هفت سال پیش، یکی از پیشرفت های روند های انقلابی، تمرکز زدایی از قدرت از طریق شکل دادن به شوراهای محلی بوده. ما شاهد گسست با الگویی هستیم که در آن مراکز شهری، توسعه را کنترل می کنند. این نوع جدیدی از مدیریت همسطح و افقی است جایی که هر فضا از اهمیت، ویژگی ها و ضرورت های خاص خود برخوردار است."
اخیرا، پروژه اصلی ساکنان این آبادی و روستاهای همسایه تقویت و تحکیم آن چه "کمون در حال ساخت" نامیده می شود بوده است که یک چتر سازمانی است که تلاش می کند شوراهای محلی مختلف هر منطقه مفروض را با هم مرتبط کرده و زیر یک پرچم قرار دهد.
در مورد خاص هاتو اریبه، به منظور تقویت صدای ساکنان، تامین نیازهای محلی و کسب استقلال و خودمختاری بیشتر از ساختارهای بروکراتیک که می تواند مانع تحولات پیشرو در سطح منطقه گردد، کمون در حال ساخت تلاش می کند شش ناحیه مسکونی مجاور و همسایه را به هم پیوند دهد.
به گفته باستیا، هدف غایی کمون ها- پرورش و ترویج خودگردانی دمکراتیک و محلی است که به جوامع قدرت داده و نقش دولت را به مرور زمان کاهش می دهد.

شکستن سد صدا
یکشنبه گذشته، هنگامی که محله، راه اندازی ایستگاه رادیویی مردمی جدید خود را که ظرفیت پوشش تمام شش منطقه مسکونی مجاور اطراف را دارد جشن گرفت، هاتو اریبه گام دیگری در جهت تقویت کمون خود برداشت.
این ابتکار عمل بخشی از جنبش رسانه های محلی در ونزوئلاست که طی ده سال گذشته شاهد دمکراتیزاسیون عمیق امواج رادیویی بوده است.
مراسم شروع به کار رسمی، روز یکشنبه در هاتو اریبه در مدرسه محلی برگزار شد که در آنجا جشنی برپا بود و عرصه هنرنمایی گروه های موسیقی محلی، رقص سنتی و همچنین برگزاری قرعه کشی و بخت آزمایی (برای مقاصد خیریه) و از سوی دیگر فعالیت پخت وپز و آشپزی سور و سات چی ها بود که در ونزوئلا به سانکوچو معروفند.
نورکیس دوارته، یکی از اعضای محله و سخنگوی شورای محله هاتو اریبه گفت "ما بسیار مفتخریم که شاهد راه اندازی رادیو هستیم زیرا از طریق آن ما می توانیم ارتباط داشته و بگذاریم مردم هر آن چه را از نظر سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در این منطقه رخ می دهد بدانند."
یکی از جنبه های اساسی ایستگاه رادیویی جدید که توسط دوارته توضیح داده شد تاکیدی است که نه فقط روی ساختن کمون بلکه روی نقش سیاسی اجتماعی که زنان در محلات ایفا می کنند، گذاشت.
یاناهیر ریز، فعال امور زنان که در محله روی آموزش مردمی کار می کند به نیاز عاجل برای برنامه ریزی رسانه ای در مناطقی نظیر هاتو اریبه اشاره کرد که بویژه به موضوعاتی که زنان و دختران با آنها مواجه اند بپردازد. وی اظهار داشت "نکته زیبا درباره این روستا آن است که ما چندین مبارزه گوناگون را با هم مرتبط کرده ایم. همه اینها، فرآیندی است که زمان برده و رادیو ابزاری است که به ما جهت تغییر پارادایم ها کمک می کند."
ریز که با مادران و کودکان به مثابه بخشی از برنامه وزارت آموزش کار می کند متذکر شد که ابتکار عمل هایی نظیر ایستگاه رادیویی جدید از پتانسیل گسست از کنش های سنتی مردمحورانه و توانمند سازی زنان برای برعهده گرفتن نقش فعال تر در شکل دادن به سیاست های محلاتشان، برخوردار است.
وی تصریح کرد "زنان این روستا دست کم گرفته شده اند. به آنها گفته شده که توانایی اداره یک ایستگاه رادیویی را نداریم و این که نمی دانیم چگونه از میکروفون یا ترانسمیتر استفاده کنیم. ما بر این باوریم که این رادیو برای به رسمیت شناخته شدن و قدر و ارزش یافتن ما بسیار اساسی است چنان که مردم بفهمند ما از آن نوع زن ها نیستیم که در مجلات یا آگهی های تبلیغاتی آب جو نشان داده می شوند."
اگرچه راه اندازی رادیو پیشرفت کوچکی در روند های انقلابی گسترده که در ونزوئلا بوقوع پیوسته محسوب می شود، ساکنانی که در راه اندازی ایستگاه جدید درگیر شدند این واقعه را پیشرفت مهم دیگری به سوی ساختن ایده آل های جدید برای محلاتشان تلقی می کنند.
این سهم آنها، یا به قول اسپانیایی زبان ها "سنگ ریزه" ای است برای یک بینش و چشم انداز وسیعتر که می بیند ونزوئلا و آمریکای لاتین هرچه بیشتر از الگوی توسعه تحمیلی خارجی فاصله گرفته و به میراث و جوامع محلی که بن مایه خصلت یک کشور را می سازند نزدیک تر می شوند.